“พอใจแล้วหรือยัง ถ้ายังคงต้องไปอาบน้ำกินข้าวก่อนจะได้มีแรง แล้วค่อยมาฟัดพี่ต่อ”
“อย่าคิดนะว่าจะได้ทรัพย์สมบัติของฉัน คนโลภอย่างคุณ จะต้องไม่ได้อะไรสักอย่าง” นิ่มอนงค์กรีดร้องอย่างโมโหที่เขาไม่ยอมตอบโต้เธอเลยสักนิด
“เธอไม่โลภหรือไงนิ่มอนงค์” พฤกษ์ถามเสียงเย็น เขาจับมือของเธอที่ทำท่าจะประทุษร้ายเขาอีกเอาไว้แน่น เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อเขาจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“คุณหมายความว่ายังไง” เธอถามเสียงหอบ สภาพตอนนี้คือผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าหงิกงอ
“มานี่สิ มายืนหน้ากระจก” พฤกษ์กระชากร่างของเธอมายืนหน้ากระจก
“ลากฉันมาที่นี่ทำไม ฉันมองไม่เห็น อ้อ... หรือคุณจะเยาะเย้ยฉัน” เธอดิ้นรนเต็มที่
“เปล่า... พี่จะบอกว่าเธอส่องกระจกแล้วเป็นยังไง ตอนนี้หน้าเธอหงิกงอ มันทำให้เธอดูแก่ไปเป็นสิบๆ ปี คิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนแม่มดร้ายในเทพนิยาย ปากบิดเบี้ยวน่ารังเกียจ เสียงของเธอแหลมเสียจนแก้วหูพี่แทบแตก”
“กรี๊ดดด
