พฤกษ์ขยี้ผ้าในน้ำอุ่นสะอาดก่อนจะจับเธอแยกขาออกจากกัน เขาลูบไล้กลีบกายสาวบางเบาเสียจนก่อเกิดความรู้สึกอื่นมาแทนที่ นิ่มอนงค์เม้มริมฝีปากแน่น บางครั้งเผลอครางเสียงแผ่วหวาน ความรู้สึกเสียวซ่านที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนจู่โจมเธอพร้อมกับความเจ็บหน่วงๆ ที่กลางกายจนต้องสะอื้นไห้ด้วยความรู้สึกกระสันรัญจวน และความรู้สึกพ่ายแพ้ที่ถาโถมเข้ามา
“ร้องไห้ทำไมคะ” พฤกษ์กระซิบถามอย่างห่วงใย นึกถึงกายสาวแล้วเกิดความวิตกกังวล เธออาจจะเจ็บจากการร่วมรักเมื่อครู่ก็เป็นได้
ยิ่งเขาถามเธอยิ่งสะอื้น พฤกษ์ทิ้งผ้าในมือลงเมื่อเช็ดเรียวขาของเธอจนสะอาดหมดจด กอดประคองร่างที่สั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนเหมือนเด็กหลงทาง
“ชูวว์... ไม่เอานะคะ ร้องไห้ทำไม พี่ทำให้นิ่มเจ็บเหรอคะ” พฤกษ์พรหมจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“สมใจคุณแล้วใช่ไหม ที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้ได้” เธอสะอื้นฮักๆ ใช้กำปั้นทุบอกเขาด้วยความอดสูทดท้อใจ
“พี่ไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ทำเป
