เพลิงร้อนพรางรัก

หวนกลับมา

        คุณปู่ของเขาเป็นคนสงขลา แต่คุณย่าเป็นคนกรุงเทพที่มีเชื้อสายจีน ทำให้ปริม พ่อของเขาไม่ได้มีลักษณะคล้ำเข้มเหมือนคนใต้ทั่วไป เขาสูงใหญ่ ตาคมเฉี่ยว ผิวขาวเป็นพื้นฐานแต่คร้ามเข้มเพราะตากแดดเป็นประจำ อันเป็นลักษณะที่ถ่ายทอดมายังปราบด้วย

        พ่อของเขานั้นเป็นทั้งเจ้าของสวนยางและสวนปาล์มที่เขาสืบทอดมรดกมาทำต่ออยู่ในขณะนี้นับพันไร่ พ่อไปพบรักกับแม่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย แม่เป็นสาวเหนือตัวเล็ก ผิวขาว น่ารัก ทำอาหารเก่ง ตอนเด็ก ๆ แม่ชอบทำอาหารเหนือให้กินอยู่เสมอ แล้วเขาก็ชอบมันมากเสียด้วยโดยเฉพาะข้าวซอย

            เขามีน้องชายคนหนึ่งอายุห่างกันสิบปี ชื่อ ปราณ เด็กชายติดพี่ปราบแจ ด้วยความที่ห่างกันมากจึงไม่มีปัญหาทะเลาะกัน ปราบรัก ตามใจน้อง ดูแลน้องทุกอย่าง สองคนตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา จวบจนกระทั่งวันนั้น วันที่แม่ทิ้งเขากับพ่อไป โดยพรากน้องชายของเขาไปด้วย ในวันที่เขาอายุสิบเจ็ดปี ปราณน้องชายอายุเจ็ดปี

            พ่อจ้างนักสืบเสาะหาแม่อยู่นานก็ไม่พบเบาะแส สุดท้ายพ่อก็ล้มเลิกความตั้งใจ แต่ตกอยู่ในภาวะเครียด ซึมเศร้า ดื่มหนัก จนกระทั่งสองปีหลังจากนั้นพ่อก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตคาที่เพราะเมาแล้วขับ เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าเคว้งคว้างเลื่อนลอยเป็นอย่างมาก ไม่มีแม้เงาแม่ที่จะมาร่วมงานศพพ่อ

        คนที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอก็คือ พิรัช เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เติบโตมาด้วยกัน พ่อของทั้งสองเป็นเพื่อนกัน แม่เสียชีวิตไปนานแล้ว จึงทำให้ลูกที่เกิดมาในรุ่นราวคราวเดียวกันจึงสนิทกันไปด้วย พิรัชมีน้องชายหนึ่งคนเหมือนกับเขาชื่อ พิธาน พ่อของพิรัชเป็นจิตแพทย์ ลูกชายจึงเจริญรอยตามเป็นแพทย์ไปด้วย แต่อยู่ในสาขาสูตินรีเวช ส่วนผู้เป็นน้องชายนั้นเป็นวิศวกร

            ปราบนำความเสียใจและปวดร้าวมาเป็นพลังให้ฮึดสู้ต่อไปได้ ในเมื่อแม่ทิ้งเขาทิ้งพ่อไป จนกระทั่งพ่อตรอมใจแล้วก็ตายไปในที่สุด เขาจะมามัวคิดถึงแม่อยู่ทำไม สู้เขาเอาเวลาที่เหลือมาบริหารกิจการของพ่อให้ดี พ่อจะได้ภูมิใจเมื่อมองลงมาจากบนฟ้า

            ความเจ็บปวดหล่อหลอมให้เขาเป็นคนเย็นชาและค่อนข้างเก็บตัว แล้วปราบที่อ่อนแอเศร้าโศกในวันนั้นก็กลายเป็นนายหัวปราบผู้เคร่งขรึมเด็ดขาดในวันนี้ เขามุ่งมั่น เขาตั้งใจ นอกจากศึกษาเล่าเรียนทางด้านบริหารธุรกิจจนจบ แล้วเขาก็บริหารงานสวนยางและสวนปาล์มของพ่อให้เจริญรุ่งเรือง อีกทั้งยังสร้างกิจการรีสอร์ทเพิ่มขึ้นอีกด้วย

            แต่นายหัวปราบก็กลับกลายเป็นชายหนุ่มผู้รังเกียจผู้หญิงไปเสียฉิบ เขาไม่เคยคบใคร ไม่เคยรักใคร เพราะเขาเจ็บปวด เจ็บปวดกับการทรยศหักหลังของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า แม่ ที่ทิ้งพ่อกับเขาไปอย่างไม่ใยดี มันเจ็บจนฝังลึกอยู่ในใจ เวลาที่เขาจะให้ผู้หญิงเข้าใกล้ก็คือเวลาที่เขามีอารมณ์ทางเพศและต้องการปลดปล่อยมันเท่านั้น

            ขณะกำลังนั่งทอดอารมณ์คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นั้น ก็มีเสียงคนงานเรียกอยู่ด้านนอก

            “ นายหัวครับ นายหัว ”

            “ ว่าไง ” เขาตะโกนตอบออกไป

            “ มีคนมาขอพบครับ ”

            “ เข้ามา ประตูไม่ได้ล็อค ”

            สักพักประตูก็ถูกเปิดออก คนงานคนนั้นเดินเข้ามา ตามมาด้วยชายหนึ่งคนด้านหลัง ร่างนั้นเดินใกล้เข้ามาจนมาหยุดหน้าโซฟาที่เขานั่งอยู่ นายหัวปราบเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน

            ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าละม้ายคล้ายเขา ผิดกันที่คนคนนี้จะขาวกว่าและรูปร่างบอบบางกว่าเขา นายหัวปราบตัวชา จ้องมองใบหน้านั้นราวกับโดนมนต์สะกด เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อความแน่ใจ ชายหนุ่มคนนั้นมีน้ำตารื้นที่ขอบตา แล้วเอ่ยปากเรียกออกมา

            “ พี่ปราบ ! ”

            “ ปราณ ! ”

            สองพี่น้องที่จากกันไปนับสิบปีโผเข้าหาแล้วกอดกันแน่น น้ำตาลูกผู้ชายไหลหลั่งออกมาจากทั้งสอง ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา มีเพียงอ้อมกอดที่ถ่ายทอดความรู้สึกมากมายออกไปให้กันและกันได้รับรู้

            “ พี่ แม่ตายแล้วนะ ”

            ปราณเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น ปราบหัวในกระตุกวาบ ทั้ง ๆ ที่บอกกับตัวเองเสมอว่าอย่าไปคิดถึง อย่าไปห่วงใย แม่เคยทำอะไรไว้กับเขาและพ่อ เขาต้องเจ็บปวดและทนทุกข์ทรมานมาตลอด แต่ทำไมเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกจากปากน้องชายว่าแม่ตายแล้ว เขากลับรู้สึกแย่ ไม่มีคำพูดใดจากปาก มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา ปราณดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดพี่

            “ ผมคิดถึงพี่ ”

            “ พี่ก็คิดถึงแก ”

            “ พ่อล่ะพี่ ”

            “ พ่อตายไปนานแล้ว ตายไปตั้งแต่สองปีหลังจากที่แม่ทิ้งไป ตายเพราะกินเหล้าแล้วรถคว่ำ ตายเพราะตรอมใจที่แม่ทิ้งไป ”

            ปราณนิ่งเงียบ ปวดร้าวในหัวใจ พ่อตายแล้ว แต่เขากลับไม่มีโอกาสแม้จะได้มากราบศพ ไม่มีแม้โอกาสจะมาร่ำลาเป็นครั้งสุดท้าย

            “ แล้วแม่เป็นอะไรตาย ”

            “ มะเร็งครับ ”

            สองคนพี่น้องนั่งลงบนโซฟา กอดคอกัน แลกเปลี่ยนเรื่องราวที่ต่างฝ่ายต่างได้ประสบพบเจอในยามที่จากกันไปเป็นเวลาสิบกว่าปี เขายังคงเป็นพี่น้องที่รักกันเช่นเคย วันเวลาและระยะทางที่แยกพวกเขาออกจากกันมิอาจแยกความสัมพันธ์ลงได้

        ปราณกับแม่ไปอยู่ประเทศออสเตรเลีย โดยแม่แต่งงานใหม่กับฝรั่งคนหนึ่ง เขาดูแลทั้งแม่ลูกเป็นอย่างดี จวบจนเขามาเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว และปีนี้แม่เขาก็จากไป ปีนี้ปราณอายุยี่สิบเอ็ดปี กำลังศึกษาบริหารธุรกิจอยู่มหาวิทยาลัยปีสาม เมื่อแม่เสีย เขาก็ไม่รู้จะอยู่ที่นั่นทำไมเพราะไม่เหลือใครอีกแล้ว อีกอย่างในใจเขาก็เฝ้าแต่คิดถึงพี่ชายอยู่เสมอ แต่ไม่รู้จะติดต่ออย่างไร หนทางเดียวที่เขาคิดออกก็คือกลับมาหาพ่อกับพี่ชาย

        ปราบยกมือขึ้นลูบศีรษะน้องชายอย่างที่เคยทำมาตลอดสมัยเด็ก ๆ น้องชายเขาอ่อนโยน ขี้อ้อนเพราะติดแม่ ส่วนตัวเขาแข็งกร้าว เด็ดเดี่ยว เพราะติดพ่อ แต่ปราบเป็นพี่ชายที่รักน้อง ให้ความอบอุ่น เป็นที่พักพิงให้ปราณอยู่เสมอ

        “ กลับมาอยู่กับพี่ เรามีกันอยู่แค่สองพี่น้อง พี่บริหารกิจการของพ่อจนเติบโตไปมาก แล้วพี่ก็สร้างรีสอร์ทขึ้นมาสองที่ ดีเหมือนกัน แกกลับมาจะได้ช่วยพี่ดูรีสอร์ทด้วย ส่วนเรื่องเรียนเดี๋ยวไปคุยกับทางมหาวิทยาลัย ที่นี่มีทั้งเอกชนและรัฐบาล ” ปราณพยักหน้า

        “ พี่ครับ ”

        “ ว่าไง ”

        “ ผมอยากเล่นน้ำ ” ปราบหัวเราะ

        “ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ ”

        “ นะพี่ ผมอยากไปวิ่งเล่นที่ชายหาด เหมือนที่เคยเล่นกับพี่ตอนเด็ก ๆ ” ปราบแกล้งนั่งนิ่ง

        “ นะ นะครับ ”

        “ เออ ก็ได้ ขี้อ้อนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะแก ”