Chapter 2 - “ถ้าเธอขาย ฉันก็จะซื้อ” NC18++

2693 คำ

- 2 - "ทำไมเธอถึง..." "...นี่เธอ 'ขาย' งั้นหรอ" "ยะ อยาก" "ก็ดี..." "...ถ้าเธอขาย ฉันก็จะซื้อ" เวลตันเอ่ยด้วยใบหน้านิ่ง หากเธอเสนอ เขาก็จะสนองให้ พลั่ก! มือหนาผลักร่างบางให้นอนลงไปกับเตียงตามด้วยร่างของเขาตามทาบทับเธอเอาไว้ ริมฝีปากหนาไล่จูบซับที่ผิวกายขาวผ่องไปทั่วเรือนร่าง มือหนากระชากเสื้อตัวเล็กของร่างบางออกและโยนทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี สายตาคมกวาดมองเรือนร่างของคนตัวเล็กอย่างพอใจหน้าอกอวบภายใต้บราลูกไม้สีหวานดูดดึงความสนใจของคนบนร่างเธอเป็นอย่างมาก คนตัวเล็กคล้องคอคนบนร่างเอาไว้ ร่างกายของเธอบิดเร้าเมื่อยาปลุกเซ็กส์และสารเสพติดกำลังออกฤทธิ์ สติของเธอเริ่มเลือนลางลงเรื่อยๆ ลมหายใจหอบถูกผ่อนออกมาอย่างหนักเมื่อความต้องการของเธอมันทำให้เธอคลั่งแทบทนไม่ไหว "มะ ไม่...อึก มะ ไม่ไหวแล้วอึก" มือเล็กจิกที่แขนแกร่งเมื่อเธอรู้สึกเสียวซ่าน ขนอ่อนลุกทั่วทั้งร่างกายขัดกับหยาดเหงื่อที่ขับออกมาทั่วใบหน้าหวาน "ร่านไม่เบา" เวลตัวยกยิ้มอย่างสมเพชกับคนตรงหน้า เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์และควันบุหรี่จะกายของเธอ ซึ่งเดาไม่ยากว่าเธอเองก็คงจะไปงานเลี้ยงที่ไหนมาสักแห่ง "อึก...ชะ ช่วย อึก อื้อออ" คำพูดของแพรดาวถูกกลืนกลับเข้าไปเมื่อถูกริมฝีปากร้ายฉกชิมโดยไม่ทันตั้งตัว สัมผัสที่เร่าร้อนพร้อมกับลิ้นที่กวาดชิมทั่วทั้งโพรงปากของเธอราวกับจะพรากชีวิตและลมหายใจของเธอให้จบสิ้น เวลตันจัดการถอดกางเกงของคนตัวเล็กออกให้พ้นทางตามด้วยเนื้อผ้าของตัวเองเผยให้เห็นแก่นกายความใหญ่โตที่มีขนาดไหนไม่ต่ำกว่าเจ็ดนิ้ว "อึก..." ร่างบางสั่นระริกเมื่อเนื้อกายสาวสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ในตอนนี้เรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าไม่มีเนื้อผ้าชิ้นใดหลงเหลืออยู่ เช่นเดียวกับเขา... สายตาหวานหลุบลงเมื่อเห็นความใหญ่โตของชายตรงหน้า สติที่เลือนลางกลับถูกปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางเบี่ยงตัวออกอัตโนมัติเมื่อรับรู้ถึงเหตุการณ์ต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น หมับ! มือหนาดึงร่างบางเอาไว้ให้อยู่กับที่ก่อนจะจับขาเรียวให้แยกออกจากกัน กลีบกุหลาบสีหวานที่ปิดสนิทราวกับไม่มีผู้ใดได้เชยชมทำให้เวลตันผุดรอยยิ้มขึ้นมา เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรือนร่างตรงหน้าทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านอย่างมาก นิ้วร้ายกวาดไล้ที่กลีบกุหลาบเพื่อทักทายเล็กน้อยทำให้เจ้าของสะดุ้งและสั่นระริกเมื่อถูกสิ่งแปลกปลอมสัมผัสมัน "สวย" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างพอใจ ร่างสูงขยับตัวให้อยู่ระหว่างขาเรียวของเธอก่อนจะจับแก่นกายจ่อที่ปากทางรักของเธอ ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูไถที่กลีบกุหลาบช้าๆเพื่อเรียกน้ำหวานก่อนที่เขาจะดันส่วนหัวให้เข้าไปด้านใน "อึก! จะเจ็บ!" เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความเจ็บ มือเล็กจิกที่แขนแกร่งเพื่อให้เขาหยุดการกระทำ "อ่า" เวลตันผ้อนลมหายใจออกมาเมื่อความใหญ่โตของเขาเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้น ความคับแน่นของเธอตอดรัดแก่นกายของเขาจนปวดหนึบไปทั้งลำ สวบ "อื้อออ! อ๊ะ!!" แพรดาวร้องกรี๊ดเมื่ออยู่ๆสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้ามาที่โพรงสวาทของเธอจนสุดลีกถึงด้านใน ร่างกายของเธอราวกับแตกเป็นเสี่ยงๆความเจ็บปวดและกลิ่นคาวเลือดจากช่องคลอดทำให้แพรดาวได้สติขึ้นมา น้ำตาเอ่อล้นรอบทั้งดวงตาเมื่อเธอควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้เลยสักนิด เมื่อว่าเธอจะเจ็บปวดและได้สติขึ้นมาว่าในตอนนี้กำลังทำอะไร แต่ด้วยฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์นั้นทำให้ร่างกายของเธอต้องการสัมผัสจากคนบนร่างเป็นอย่างมาก "ถึงเธอร้องไห้ ฉันก็จะไม่หยุด" เวลตันผงะออกเล็กน้อยเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาที่กลีบกุหลาบ แต่อย่างไรเขาก็ต้องดำเนินกิจกรรมให้เสร็จเพราะในตอนนี้ร่างกายของเขาต้องการปลดปล่อยเป็นอย่ามาก หมับ! สวบ! เวลตันจับยึดร่างบางแน่นก่อนที่เขาจะออกแรงกระแทกแก่นกายเข้าไปในโพรงสวาทอย่างหนัก "อึก อื้ออออ" ใบหน้าหวานแหยแกด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง ร่างบางสั่นคลอนตามจังหวะหยาบโลนที่ถูกส่งมาจากคนบนร่าง มือเล็กจับยึดแขนแกร่งเอาไว้เมื่อถูกกระแทกอย่างหนัก พั่บๆๆๆๆๆ "อ่าา แน่น" "อื้ออ อ๊ะ!" พั่บๆๆๆๆๆ "อึก! แพรเจ็บ!" แพรดาวร้องออกมาเมื่อถูกคนตัวโตกระแทกเข้ามาไม่หยุด เธอรู้สึกจุกและเจ็บไปพร้อมๆกัน "อ่าา แน่นชิบ!" เวลตันสบถออกมาเมื่อถูกตอดรัดอย่างหนัก เสียงหยาบโลนเปล่งออกมาจากปากเขานับไม่ถ้วน เป็นเพราะร่างกายของเธอที่ทำให้เขาเสียการควบคุมได้ขนาดนี้ "อึก พะ แพร...อึก เจ็บ" "อ่า ฮึ่ม! ครางออกมาสาวน้อย อ่า" พั่บๆๆๆๆๆ "อื้ออ แพรเจ็บ ฮึกอื้อออ" เสียงหวานเอ่ยคลอเมื่อถูกกระแทกสุดแรง ความเจ็บปวดกลางกายราวกับร่างกายของเธอจะแตกสลาย "เปลี่ยนมาเป็นเสียงครางหวานๆดีกว่านะสาวน้อย" เสียงครางต่ำพร้อมกับขมกรามแน่นด้วยความเสียวซ่านเอ่ยบอกหญิงสาวใต้ร่างอย่างขัดใจ สิ่งที่เขาจะอยากได้ในตอนนี้มากที่สุดก็คงจะไม่พ้นเสียงครางหวานๆของเธอ หมับ! "อ๊าา" แพรดาวร้องขึ้นเมื่อถูกแขนแกร่งโอบอุ้มร่างของเธอเอาไว้ แพรดาวถูกแขนแกร่งยกร่างของเธอขึ้นมานั่งที่ตักของคนตัวโตโดยที่แก่นกายของสอดประสานกันอยู่ "ลึกดีใช่ไหม" เสียงทุ้มต้ำเอ่ยแหบพร่าก่อนจะงับยอดปทุมถันของร่างบางเอาไว้ ลิ้นร้ายดูดดึงเต้าอวบอย่างเอาแต่ใจส่วนมือหนาก็บีบเคล้นที่สะโพกมนก่อนจะออกแรงส่วนล่างกระแทกสวนขึ้นไป พั่บๆๆๆๆๆ "อ๊ะ อื้อออ งื้ออออ" ใบหน้าหวานบิดเร้าเมื่อรู้สึกถึงจุดสัมผัสด้านในโพรงสวาท มือเล็กจิกเกร็งที่ไหล่กว้างเพื่อระบายความเสียวซ่านออก "อ่าา แน่นชิบ!" "อื้อออ พะแพร...สะ เสียว" "อย่างนั้นแหละสาวน้อย ครางออกมา เสียงหวานๆของเธอยิ่งทำให้ฉันมีอารมณ์" กิจกรรมอันหนักหน่วงยังคงดำเนินต่อไป เสียงครางและรสสัมผัสในค่ำคืนนี้จะเป็นตัวบรรเลงให้กิจกรรมรักในครั้งนี้ไปได้สวย ถ้าหากเขาได้เริ่มแล้วก็ยากที่เขาจะหยุดมัน... เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในห้องสุดหรูที่บนเตียงกว้างขนาดใหญ่พิเศษมีร่างทั้งสองนอนหายใจสม่ำเสมอและหลับตาพริ้มหลังจากเสร็จกิจกรรมอันหนักหน่วงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว หากย้อนไปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วหลังจากที่เวลตันได้ปลดปล่อยความต้องการที่ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่เขาก็ได้ถอดถอนแก่นกายยออกจากร่างกายคนตัวเล็กที่สลบไปก่อนหน้านั้น และแน่นอนว่าค่ำคืนที่แสนหนักหน่วงนี้เขาไม่ได้ป้องกัน! ร่างบางเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนาขยับกายและกระชับผ้าห่มด้วยความหนาวเมื่อถูกลมจากเครื่องปรับอากาศกระทบกับผิวเนียน เตียงนุ่มและกลิ่นหอมจากน้ำหอมของโรงแรมทำให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้ม ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกปวดหัวตุบๆ แพรดาวมองที่เพดานกว้างพรางนึกคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืน "นี่มัน!!" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อเธอหันไปมองที่คนข้างกายในสภาพเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเธอในตอนนี้ สมองกำลังประมวลเหตุการณ์เมื่อคืนซึ่งเธอคิดไว้ลึกๆว่ามันคือความฝันทั้งหมด แต่ทว่า... มันเป็นความจริง! แพรดาวลุกขึ้นมือเล็กกระชับผ้าห่มไว้แน่น เธอทำได้ว่าเมื่อคืนเธอถูกไทด์วางยาและพามาที่ห้องนี้ และเธอก็ได้ยินว่ามีตำรวจมาทำให้ไทด์รีบวิ่งออกไป และ... ใช่! ชายคนนี้เข้ามาในห้อง! ซึ่งเขาก็คือ 'เวลตัน หวัง' คนที่พี่สาวของเธอบอกให้อยู่ห่างๆและอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย แต่ในวันนี้เธอกลับอยู่บนเตียงเดียวกันกับเขา! เวลตัน หวัง เป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมาก และที่สำคัญเขาเคยชอบพี่สาวของเธอที่อยู่ที่ไทย แต่ด้วยความที่พี่สาวของเธอนั้นมีแฟนแล้วทำให้เขาได้เลิกตามจีบพี่สาวของเธอไปในที่สุด และที่สำคัญที่สุดก็คือ... เธอเองก็เรียกร้องเขา! เธอเป็นคนเสนอตัวให้เขาเองต่างหาก!! อึก... แพรดาวมองคนข้างๆด้วยแววตาสั่นระริก ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงพร้อมกับดวงตากลมร้อนผ่าวที่เอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ร่างบางหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่วางอยู่ไม่ไกลเข้ามาสวมใส่ก่อนที่เธอค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง มือเล็กตามเก็บเสื้อผ้าของเธอที่ถูกโยนลงมากระจัดกระจายไปคนละทิศละทางก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป แพรดาวรีบสวมเสื้อผ้าและจัดการตัวเองให้เร็วที่สุดเพื่อที่เธอจะได้รีบออกจากห้องนี้ไป เธอเองก็ไม่อยากให้เขาตื่นขึ้นมาเห็นเธอเช่นกัน และเธอก็จะไม่เรียกร้องใดๆทั้งสิ้น เพราะมันเป็นความผิดของเธอเองทั้งหมด แพรดาวเปิดประตูห้องน้ำและเดินออกมาด้วยเสียงที่เบาที่สุด แต่ทว่า... หมับ! ร่างบางเธอเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็ถูกกระชากเข้าหาอกแกร่งอย่างแรง "อ๊ะ!" เสียงเล็กร้องขึ้นเมื่อเธอถูกกระชากและบีบเข้าที่แขนเล็กอย่างแรง "สงสัยฉันจะเอาเธอเบาไปถึงได้คิดหนี!" "!!!" แพรดาวยืนนิ่งงันเมื่อเสีบงทุ้มเอ่ยด้วยความไม่พอใจ ร่างบางสั่นเทาเมื่อความหวังอันน้อยนิดที่เธอจะออกไปจากที่นี่นั้นดับลง พลั่ก! เมื่อถูกลากออกมาที่ห้องด้านนอกเวลตันก็ผลักเธอให้นั่งลงบนโซฟาก่อนที่เขาจะกอดอกมองเธอ ร่างบางนิ่งหน้าด้วยความเจ็บที่กลางกาย ซึ่งในตอนนี้จามร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยดูดเม้มทั่วทั้งร่างกาย "ที่แขนนั่นรอยอะไร" เวลตันเอ่ยเอ่ยขึ้นทำให้แพรดาวก้มขงมองตามรอยที่เขาบอก เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดมันทันที มันเป็นร่องรอยที่เธอโดนเข็มฉีดยาจากสารเสพติด! "ฉันถาม!" เวลตันตะคอกเสียงให้ดังขึ้นทำให้แพรดาวสะดุ้งและสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น "อึก..." ร่างบางก้มหน้าลงพรางเม้มปากเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็น แค่เธอเสนอตัวให้เมื่อคืนเธอก็อับอายมากพอแล้ว "แพรดาว!!" เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างเหลืออดที่เธอเอาแต่เงียบและก้มหน้าใส่เขา "ทะทำไม..." ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อถูกเรียกชื่อของเธอ ทำไมเขาถึงรู้ชื่อของเธอได้ "แพรดาว รัตนโชติ หึ! แปลกใจมากหรอ" เวลตันเหยีดดยิ้มเมื่อคนตัวเล็กมองเขาด้วยความแปลกใจ สายตาที่สั่นเทากับใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อมองเขาอย่างเอาคำตอบ "ทำไม..." "ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้" หลังจากที่เวลตันได้ปลดปล่อยความต้องการไปเขาก็ให้ลูกน้องเขาจัดการสืบหาประวัติของเธอมาทันที เพราะเขาเองก็สงสัยว่าคนที่เป็นน้องสาวของคนที่เขาชอบนั้นทำไมถึงได้ยอมขายให้คนอย่างเขา เวลตันเองหลังจากที่เขาได้สังสรรค์กับเพื่อจนเริ่มเมาได้ที่เขาก็ได้ขอเปิดห้องกับเพื่อนสนิทที่เป็นเจ้าของที่นี่ แต่เขากลับเข้ามาเจอร่างบางที่นอนอยู่ในสภาพเย้ายวน ซึ่งเขาเองก็คิดว่าเพื่อนของเขาอาจจะจัดหาผู้หญิงมาให้เหมือนทุกครั้ง แต่มันไม่ใช่เลย... มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด! "..." แพรดาวก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตา เธอเองก็พอรู้ว่าคนตรงหน้าเธอนั้นน่ากลัวและมีอิทธิพลมากเพียงไหน แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะสามารถรู้ชื่อของเธอได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง "เธอเล่นยา?" "ไม่ใช่นะคะ!" เมื่อได้ยินประโยคนั้นแพรดาวก็เงยหน้าขึ้นและเอ่ยบอกออกไปทันควัน เธอไม่เคยเล่นและไม่คิดจะเล่นมันด้วย! "แล้วนั่นมันรอยอะไร" "คือ..." "เธอโดนยามาใช่ไหม" เวบตันเอ่ยทำให้แพรดาวสบสายตามองคนตรงหน้า เธอพยักหน้าเบาๆก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาอีกครั้ง "ฮึก...แพรโดนยา แพรไม่ได้เล่น" เธอสุดจะกลั้นแล้วจริงๆ เมื่อคิดกลับไปเมื่อคืนถ้าเธอถูกผู้ชายพวกนั้นทำร้ายเธอคงมีสภาพไม่ต่างจากคนถูกข่มขืน "โดนยาปลุกเซ็กส์แล้วก็โดนฉีดสารเสพติดใช่ไหม" ร่างสูงถามอย่างเอาคำตอบซึ่งแพรดาวเองก็พยักหน้ารับเบาๆ Rrrrr Rrrrr เสียงโทรศัพท์ของแพรดาวดังขึ้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนตัวโตเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบมันขี้นมา "ฮัลโหล" (แพร ฮึก...) "หลิน! เธอเป็นอะไร" แพรดาวเอ่ยด้วยความตกใจเมื่ิได้ยินเสียงร้องไห้จากเพื่อนสนิท (ฮึกแพร ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานีตำรวจฮืออ) "ว่าไงนะ!" (ฮึก ฉันกลัว...เมื่อคืนฉันเมาไม่รู้เรื่องเลยฮึก) "ก็บาร์เทนเดอร์เป็นคนวางยาเธอ เมื่อคืนไทด์วางยาฉันเหมือนกัน" (แล้วแกเป็นยังไงบ้าง ฮึกแกปลอดภัยดีใช่ไหม มันได้ทำอะไรแกรึเปล่า!) "อึก...ปะเปล่า ฉะฉัน...ฉันหนีออกมาได้" แพรดาวเอ่ยเสียงสั่นเธอปลายตามองคนตัวสูงเล็กน้อย (ดีแล้วล่ะ อ๊ะ แพรแค่นี้ก่อนนะตำรวจเรียกฉันแล้วล่ะ) "ฉันจะไปหา เธออยู่ที่ไหนส่งโลเคชั่นมานะ" แพรดาวเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่สายจะถูกไป ร่างบางเดินกลับมานังที่เดิมเธอมองคนตัวโตเล็กน้อยเพื่อจะพูดบางอย่างกับเขา "แพรขอตัวก่อนนะคะ" เธอเอ่ยก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไป "เดี๋ยว..." เสียงเข็มเรียกเธอไว้ทำให้เธอหยุดชะงัก "...นี่เงินสำหรับเรื่องเมื่อคืนนี้" เวลตันยื่นเช็กเงินสดให้ร่างบางนิ่งๆ แพรดาวเม้มปากแน่นเมื่อเธอถูกตีราคาเหมือนกับผู้หญิงขายบริการ แต่เธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการกระทำของเธอเมื่อคืนนั้นไม่ต่างอะไรกันเลย "แพรไม่ได้ขาย ขอไม่รับไว้นะคะ" เธอเอ่ยนิ่งๆก่อนจะหันหน้าหนี ร่างบางก้าวเดินต่อไปเธอหวังเพียงว่าจะออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด หมับ! "งั้นก็ขายซะสิ" มือหนากระชากร่างบางไว้ดังเดิม เขาเอ่ยเสียงเข้มใส่เธอก่อนจะออกแรงบีบที่ข้อมือเมื่อเธอเริ่มพยศกับเขา "อึก...จะเจ็บ..." "อย่ามาอวดดี เธอจะขายหรือไม่ได้ขายมันก็เรื่องของเธอ รับเงินนี่แล้วรีบออกไปซะ!" แพรดาวมองเช็กเงินสดตรงหน้าอีกครั้ง เธอยอมรับมันมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ หากเธอพูดอะไรไปมากกว่านี้มันอาจจะทำให้เธอต้องทะเลาะและมีปากเสียงกับเขามากยิ่งขี้น "ค่ะ" แพรดาวรับมันมาและเดินออกไป "ฉันช่วยเธอได้ เรื่องคดีนั้น" เวลตันเอ่ยขึ้นทำให้แพรดาวหยุดเดิน ร่างบางหันมามองคนตัวโตอย่างไม่ไว้ใจ แต่คำพูดนั้นของเขากลับทำให้เธอมีความหวังขึ้นอีกครั้ง เธอเองก็เป็นเพียงแค่เด็กทุนแลกเปลี่ยนที่ไม่มีญาติพี่น้องอยู่ที่นี่ เขาเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเธอได้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more