ลอยทะเล
1721 คำ
อาการโคลงเคลงของพื้นที่เกิดขึ้น ส่งผลให้ร่างบางที่หลับสนิทมาตลอดคืนรู้สึกตัว ดวงตากลมโตปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะต้องหยีตาอีกครั้ง เมื่อปะทะเข้ากับลำแสงที่ส่องเข้ามา ทั่วทั้งบริเวณผิวกายแสบร้อน ลำคอแห้งผาก แม้แต่น้ำลายยังไม่มีให้เธอกลืนคงคอ ที่นี่ที่ไหน ไม่ทันได้คิดนานร่างบางก็ต้องงอตัวลงอีกครั้ง เมื่ออาการคลื่นไส้ตีวนขึ้นมาจากในคอ ดวงตากลมโตมองกวาดไปทั่วบริเวณ ก่อนจะต้องตกใจสุดขีด เมื่อภาพตรงหน้าบอกให้รู้ว่า เธอกำลังลอยอยู่กลางทะเล และที่สำคัญเธอถูกทิ้งให้นอนตากแดด จนรู้สึกแสบร้อนไปทั่วทั้งตัว
ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองท้องฟ้า ก่อนจะยกมือป้องหน้าเมื่อแสงจากดวงอาทิตย์สาดเข้าตา หันมองไปรอบๆพร้อมกับเริ่มลำดับเหตุการณ์ เธอถูกผู้ชายคนนั้นฉุดขึ้นรถมาจากโรงพยาบาล เธอทะเลาะกับเขามาตลอดทาง เขาจอดรถทำร้ายเธอด้วยวิธีป่าเถื่อน ก่อนจะสั่งให้เธอหุบปาก จนเธอเผลอหลับไป แล้วมาตื่นอีกทีก็ถูกปล่อยทิ้งไว้กลางทะเล เธอนั่งอยู่ในเรือประมงขนาดกลาง จะเป็นฝีมือใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่เขา แล้วตอนนี้คนชั่วนั่นหายไปไหน อย่าบอกนะว่าเขาเอาเธอมาทิ้ง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ขนอ่อนบริเวณช่วงคอก็ลุกชัน ความกลัวเริ่มเกาะกุมหัวใจ เธอยังไม่อยากตาย อารดากรีดร้องในใจ เมื่อนึกถึงความตายที่กำลังมาเยือน ไม่ทันได้คิดนาน เมื่อสิ่งเร้าในคอตีขึ้นมาจนรู้สึกขมปร่าไปทั่วทั้งคอ ร่างบางถลาออกไปที่กาบเรือ ก่อนจะโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย ในหัวหนักอึ่ง มึนงงจากการโครงเครงของเรือ
“อัวะ! อัวะ!”อาเจียนทั้งๆที่ไม่มีอะไรออกมา จำได้ว่าตั้งแต่เมื่อวาน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด คนเลวนั่นจงใจทรมานเธอ เขาตั้งใจให้เธอตายไปจริงๆใช่ไหม
“คุณพ่อขา ช่วยอ้อมด้วย”วอนขอทั้งๆที่รู้ว่ายากลำบาก ลอยคออยู่แบบนี้จะขอให้ใครมาช่วยได้ยังไง
“อัวะ! อัวะ!”
ธนากรยืนมองคนที่กำลังโก่งคออาเจียนด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก ใบหน้าที่เรียบเฉยในตอนแรก แสยะยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง รู้สึกสะใจที่เห็นคนตรงหน้าทรมาน
“ดี! ตายไปเลยยิ่งดี!”น้ำเสียงเหี้ยมเปล่งออกมาด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเครื่อง แล้วเร่งความเร็วของเรืออีกนิด รู้สึกสะใจกับอาการเมาเรือของคนที่บังอาจมาท้าทายเขา
“อารดา เธอต้องทรมานไปจนตาย!”
เรือยังมุ่งหน้าไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ เมื่ออารดาอาเจียนจนหมดแรง เธอหิวน้ำและอยากได้น้ำบ้วนปาก แต่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นคน เธอมั่นใจว่านอกจากเธอแล้ว บนเรือยังมีคนอื่นอีก อย่างน้อยก็คนที่ขับเรือนั่น แต่จะเป็นใครล่ะ เพราะตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้น เธอยังไม่เห็นใครเลยสักคน ร่างบางเดินโซเซไปยังทิศทางที่มั่นใจว่าน่าจะเป็นห้องคนขับ เธออยากดื่มน้ำมากที่สุด
ธนากรมองนิ่งไปยังคนที่เดินมาทางเขา อากาศร้อนแบบนี้ เขารู้ทันทีว่าคนตัวเล็ก คงกระหายน้ำ ตาคมเข้มมองกวาดไปทั่วร่างบาง ก่อนจะนึกชอบใจกับสภาพที่เธอกำลังเป็นอยู่ เสื้อเชิ้ตพับแขนที่เธอใส่หลุดลุ่ยออกมาจากเอว กระโปรงผ่าหน้าสั้นกุด มีรอยขาดเป็นทางยาวไปจนถึงโคนขา ผิวขาวผ่องถูกแดดเผาจนบางจุดเป็นรอยไหม้ โดยเฉพาะใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำ ผมที่ยาวสยายถูกลมตีจนตอนนี้มันพันกันจนยุ่งเหยิงไปหมด ‘หงส์ปีกหัก’ ชายหนุ่มนึกฉายาให้เธอ ก่อนจะวางขวดน้ำไว้บนพื้น เมื่อหงส์ตัวน้อย เดินใกล้เข้ามา อย่างน้อยๆเขาก็ยังไม่อยากให้เธอตายตอนนี้ ยังมีอะไรอีกหลายอย่าง ที่เขาอยากให้เธอได้พบเจอ
“อย่าใจเสาะ โดนน้ำตายไปก่อนล่ะ”ธนากรบอกกับตัวเอง ก่อนจะเดินหลบไปอีกทาง เส้นทางอีกยาวไกล เขายังไม่อยากให้เธอเจอเขาตอนนี้
ทันทีที่เห็นขวดน้ำวางอยู่ตรงหน้า อารดาก็ถลาเข้าหาอย่างเร็ว มือบางยกขวดขึ้นมาส่องดู แล้วอมยิ้ม เมื่อฝามันยังปิดสนิท น้ำขวดนี้เป็นขวดใหม่ที่ยังไม่ถูกเปิด หญิงสาวไม่รอช้ารีบเปิดขวดอย่างเร็ว จัดการบ้วนปากเป็นอันดับแรก แล้วดื่มลงคออย่างหิวกระหาย ใช้ส่วนที่เหลือเทล้างหน้านิดหน่อย ยังเหลือเก็บไว้เกือบครึ่ง เธอไม่รู้ว่าต้องลอยอยู่กลางทะเลแบบนี้อีกนานแค่ไหน เหลือน้ำไว้กินต่อ ก็ยังช่วยให้เธอรอดตาย
ร่างบางทิ้งตัวลงบนพื้น แล้วมองไปรอบๆบริเวณ เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ คนเลวคนนั้นต้องอยู่บนเรือลำนี้แน่ๆ เขาจะพาเธอไปไหน เพียงแค่คำพูดเธอไม่กี่ประโยค ทำให้เขาโกรธจัด ถึงกับจะพาเธอไปฆ่าทิ้งเลยหรือ
“คุณธนากร ฉันรู้นะว่าคุณอยู่บนนี้ แน่จริงคุณก็ออกมาสิ จะหลบทำไม!”เอ่ยท้าทายออกไป ทั้งๆที่หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ ถ้าเกิดเขาบ้าขึ้นมา แล้วจับเธอโยนลงทะเล จะทำยังไง แต่นาทีนี้การเผชิญหน้ากัน เป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะเธอจะได้รู้ว่าเขาต้องการอะไร แล้วเขาจะพาเธอไปไหน
“นี่เหรอลูกผู้ชาย คุณทำร้ายเต้ยเพื่อปกป้องคุณมีน ทั้งๆที่คุณก็รู้ว่าเขารักกัน แต่พอฉันพูดความจริง คุณก็มาทำร้ายฉัน แบบนี้เหรอคะ ที่เขาเรียกว่าลูกผู้ชาย! ออกมานะ แน่จริงก็ออกมาสิ!”
คำว่า 'มีน' ที่ได้ยิน ทำให้คนที่ยืนพิงสะโพกกับเสาเรือหันขวับ ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ เขากำลังทำใจ อยู่ๆมีคนมากวนจนตะกอนที่มันนอนก้น ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ 'มินรญา'ที่เขาพาเธอมาที่นี่เพราะตัวเธอเองต่างหาก เธอรนหาที่เอง เธอท้าทายเขา ธนากรหาเหตุผลมารองรับ ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปทางคนที่ยังส่งเสียงเรียกเขาไม่หยุด
''อารดา''ผู้หญิงน่ารำคาญ
“จะแหกปากทำบ้าอะไรห๊ะ!!!”เสียงเกรี้ยวกราดดังมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่คุ้นตา เป็นเขาจริงๆด้วย ‘ธนากร’ ผู้ชายบ้าบอคนนั้น
“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ!”
“สายไปแล้วที่รัก คุณมาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว”ตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณ”
“อ้าวความจำสั้นเหรอเราน่ะ ก็คุณประกาศเองนี่ว่าเป็นเมียผม ผัวอยู่ที่ไหน เมียก็ก็ต้องอยู่ที่นั่น ไม่ใช่หรือไง”
“บ้า! คุณก็รู้ว่าฉันพูดเพราะอะไร แล้วสิ่งที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริงทุกอย่าง คุณก็ดีแต่โทษคนอื่น คุณเองก็ละ...”คำว่าเลวค้างไว้แค่ในคอ เมื่อร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามาหาอย่างเร็ว มือแกร่งคว้าข้อมือคนตัวเล็ก ก่อนจะออกแรงกระชากมาจนชิดอกกว้าง ใช้มือข้างที่ว่างบีบลงบนปากของหญิงสาวเต็มแรง ธนากรเองก็ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของตัวเอง อยู่ๆเขาก็ทนไม่ได้ที่เห็นเธอปกป้องคนอื่น
“พูดให้ดีๆนะ ผมทำไม”
“อื้อ...ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”
“แค่นี้ทำสำออย”
“ปล่อย! ฉันพูดผิดตรงไหน คุณเองก็ข่มขืนฉัน ทำทุกอย่างเหมือนกับที่คุณกล่าวหาเต้ย ฉันถามจริงๆเถอะ คุณดูไม่ออกหรอว่าสองคนนั่นเขารักกัน เขามีลูกด้วยกันขนาดนั้น คุณยังจะไปวุ่นวายอะไรกับเขาอีก โอ๊ย!!!เจ็บ”พูดไม่ทันจบประโยค คนร่างบางก็ต้องเจ็บร้าวไปทั่วทั้งแขน เมื่อธนากรออกแรงบีบแขนเธอเต็มแรง
“คุณเองก็ไม่ต่างจากผม ไม่ดีหรือไง ถ้าไอ้เต้ยเลิกกับเมีย คุณก็จะได้จับมันทำผัวไง อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ คุณเองก็จ้องจะแย่งผัวเขา ทำทีไปเยี่ยมมีน ที่จริงคุณไปดูใช่ไหมว่ามีนตายหรือยัง รอไม่ไหวถึงได้ร่านไปหาผัวเขาแบบนั้น”
“หยุดนะ! ปล่อย! ความคิดชั่วๆแบบนี้คงมีแค่คุณเท่านั้นแหละที่คิดได้ โชคดีของคุณมีนแล้ว ที่ไม่เอาคุณทำสามี”
“ทำไม ผมมันเป็นยังไง ห๊ะ! ผมเป็นยังไง”
“ก็บ้าไง! คุณมันบ้า! บ้าที่สุด! ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ปล่อยฉันนะ!!!”
“อันที่จริงเรามันก็หัวอกเดียวกันนะ”ธนากรพูด ก่อนจะมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้า แล้วหยุดมองนิ่งที่หน้าอกของเธอ เหมือนจะย้ำคำว่าอกให้เธอเข้าใจอีกครั้ง อารดามองตามตาคมเข้ม ก่อนจะหน้าชา เมื่อกระดุมเสื้อเชิ้ตเข้ารูปของเธอหลุดออกจากรังดุมถึงสามเม็ด มือบางขยุ้มเนื้อผ้าบริเวณนั้นเข้าหากัน ก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม
“จะพูดอะไร!”
“คุณอยากได้ผัวเขา ผมอยากได้เมียเขา เราก็หัวอกเดียวกันไง”
“ฉันไม่เคยคิดแย่งเต้ยมาจากคุณมีน ฉันยอมรับว่าฉันรักเต้ย แต่ฉันไม่เคยทำลายครอบครัวใคร ไม่เหมือนคุณหรอก นอกจากจะไม่ให้กำลังใจกันแล้ว คุณยังทำร้ายจิตใจคนที่กำลังขวัญเสีย สิ่งที่คุณทำมันไม่น่าให้อภัย”
คำพูดของอารดามีผลต่อคนฟัง อยู่ๆธนากรก็รู้สึกขัดใจ ที่ได้ยินคนตรงหน้าพูดว่ารักคนอื่น
- ผู้เขียน
