เริ่ม(รัก)ร้าย

ลอยทะเล(จบ)

“คุณธนากรคะ เราไม่เคยมีอะไรต่อกัน สิ่งที่คุณทำกับฉัน ฉันจะไม่ถือสาเอาความอะไร คุณพาฉันกลับเถอะนะคะ ฉันสัญญา ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย คุณปล่อยฉันกลับนะคะ”อารดาอ้อนวอน เมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งไป

“อยากกลับใช่ไหม”

“ค่ะ”อารดารับคำรัวเร็ว ตากลมโตมองเขาอย่างมีความหวัง

“โดดลงน้ำแล้วว่ายไปสิ โน้นฝั่ง!”ธนากรพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปอีกทาง อารดากลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นภูเขาอยู่ไกลลิบ

“ไม่ทันแล้วคนสวย คุณประกาศออกมาเองนี่ว่าเป็น

เมียผม คุณรู้ไหมอันที่จริงผมก็ยังไม่อยากมีเมียหรอกนะ แต่คุณเป็นคนเสนอตัวให้ผมเอง ลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหายอะไร”พูดพร้อมกับใช้สายตาจาบจ้วงมองคนตรงหน้า

“จำไว้นะ ต่อไปนี้คุณคือเมียผม คุณมีหน้าที่ทำตามที่ผมต้องการทุกอย่าง ผมบอกให้คุณทำอะไรคุณก็ต้องทำ อยากจะนอนกับคุณ ตรงไหน เมื่อไร คุณก็ต้องยอม คุณต้องอยู่กับผมจนกว่าผมจะพอใจ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”

“ไอ้บ้า! เลว! คุณมันโรคจิต ฉันจะแจ้งความจับคุณ”

“เอาเลย ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็เชิญเลย”

“ฉันเกลียดคุณ!”

“ผมก็เกลียดคุณ!”พูดจบก็ผลักคนร่างบางลงไปกองกับพื้น

“นั่งนิ่งๆ อย่ากวนใจผมอีก ถ้าผมทนไม่ไหว จับคุณทำหน้าที่เมียขึ้นมา ก็ช่วยไม่ได้นะ มีทางเดียวที่คุณจะหนีผมได้

คุณก็โดดน้ำแล้วว่ายกลับไป”พูดจบก็เดินกลับไปทางเดิม ทิ้งให้

อารดานั่งอยู่ตรงนั้น มือบางกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันมองซ้ายขวา อย่างคนกำลังใช้ความคิด ว่ายน้ำกลับอย่างงั้นเหรอ

ความโมโห ความเหนื่อย ความน้อยใจ ที่ถูกกักเก็บไว้ เป็นเหมือนลาวาลูกใหญ่ เมื่อโดนท้ามาแบบนี้ มีหรือที่คนอย่างอารดาจะกลัว ต่อให้เธอไปกับเขา ก็ใช่ว่าจะรอด คนเลวนี่คงหาวิธีกลั่นแกล้ง และทนมานเธอสารพัด ชั่ววูบของความคิด ความตายสำหรับเธอ คงสวยงามกว่าการมีชีวิตอยู่

คิดได้ดังนั้น หญิงสาวก็เดินไปจนชิดกาบเรือ ก่อนจะหันหลังแล้วหลับตาลง ตัดสินใจทิ้งร่างลงทะเล นาทีนี้เธอไม่คิดอะไร เค้าว่ากันว่าคนที่จมน้ำตายใช้เวลาไม่นาน แค่สามนาทีก็ตาย แล้วยิ่งตั้งใจตายอย่างเธอด้วยแล้ว มัจจุราชคงเห็นใจ สองแขนกางออก ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง เมื่อความตายที่หอมหวานรออยู่ตรงหน้า

ตูม!!!

เสียงของหนักตกลงกระทบผิวน้ำ ทำให้ร่างสูงที่กำลังเดินไปยังห้องพัก ชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน หัวใจแกร่งกระตุก เมื่อหันกลับไปมอง แล้วเห็นแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเงาของอารดาอยู่ตรงนั้น

"หยุดเรือเดี๋ยวนี้!!!"เสียงแหบพร่าคำรามลั่น และก่อนที่จะมีใครพูดอะไร ร่างสูงก็โดดลงไปในน้ำอย่างเร็ว อารดากระโดดน้ำเพื่อฆ่าตัวตาย ผู้หญิงคนนี้ใจเด็ดกว่าที่เขาคิด 

"อารดา!"ธนากรตะโกนลั่น หลังจากโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาหายใจ

"เจอหมายครับนายหัว!"ลุงพงษ์คนงานประจำรีสอร์ต

ที่ทำหน้าที่ขับเรือตะโกนถาม 

ร่างสูงดำลงไปอีกครั้ง และครั้งนี้เนิ่นนานจนคนที่รออยู่บนเรือใจเสีย

"นายหัวครับ! นายหัว เจอหมาย!"ลุงพงษ์ร้องถามด้วยความห่วงใย

ไม่นานพื้นผิวน้ำก็แตกกระจาย เมื่อธนากรโผล่ขึ้นมา พร้อมร่างที่นิ่งสนิทของหญิงสาว

"ทางนี้ครับนายหัว ส่งคุณมาให้ผม"ธนากรส่งร่างที่ไร้สติของหญิงสาวให้ลุงพงษ์ ก่อนจะรีบตามขึ้นมา

"ลุงไปเอาผ้ามาให้หน่อย"ร้องสั่งคนงาน ก่อนจะหันมามองใบหน้าที่ไร้สีเลือด ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"อารดา! อารดา ได้ยินผมไหม คุณจะเป็นอะไรนะ ผมยังไม่อนุญาตให้คุณตายได้ยินไหม!"มือแกร่งตบลงไปบนแก้มหญิงสาวเบาๆ เพื่อเรียกให้เธอรู้สึกตัว 

"อ้อม! อ้อม ผมสั่งให้ตื่นได้ยินไหม!" เมื่อคนหมดสติยังไม่ตอบสนอง ธนากรก็เริ่มใจเสีย มือแกร่งกดลงไปบนหน้าอกของหญิงสาวเป็นจังหวะ ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักให้แรงขึ้นและเร็วขึ้น

"อ้อม! ตื่นสิวะ!"ชายหนุ่มเริ่มคลุ้มคลั่ง เมื่ออารดายังนอนนิ่งไม่ได้สติ

"ผายปอดเลยครับนายหัว"ลุงพงษ์ร้องบอก เมื่อวิ่งเอาผ้าขาวม้ามาส่งให้ ชายหนุ่มใช้ผ้าห่อตัวหญิงสาว แล้วทำตามที่คนงานบอก ไม่นานคนที่นอนแน่นิ่งก็ได้สติ ธนากรไม่รอช้า

รีบช้อนร่างบางเข้าสู่วงแขน ก่อนจะพาเข้าไปในห้องพัก

"อารดา อารดาได้ยินผมไหม"

ไม่มีเสียงตอบจากคนที่นอนตาค้างมองเพดาน มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย อารดายังคงนอนนิ่ง ไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ น้อยใจกับโชคชะตา แค่ความตายมัจจุราชยังไม่ให้เธอ

"อ้อม..."เสียงแหบพร่าเรียกคนที่นอนตาค้างอีกครั้ง ก่อนจะมองสบลงไปในตาคู่สวย ที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลทะลักออกมาจนเต็มสองตา

"อ้อม...ถ้ารู้สึกตัวแล้วช่วยตอบหน่อย"ถามด้วยความห่วงใย ธนากรยอมรับว่า ตกใจไม่น้อย ที่เห็นเธอตัดสินใจทำแบบนั้น ตอนนี้เขาอยู่กลางทะเล และน้ำก็ไม่มีกิ่งก้านให้เกาะ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่อารดาจะทำแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ยอมตายเพื่อหนีเขา

"มาช่วยฉันทำไม!"อารดาเค้นเสียงรอดไรฟันถามออกไป ก่อนจะเบือนหน้าหนี เมื่อบังเอิญเห็นความห่วงใย ในแววตาคู่นั้น

"ถ้าผมไม่สั่งให้ตาย คุณก็ตายไม่ได้"

"กรี๊ดดดด!ฉันเกลียดแก เกลียดๆๆๆ ได้ยินไหมว่าเกลียด!"อารดากรีดร้อง ก่อนจะลงมือทำร้ายตัวเอง มือบางจิกทึ้งไปตามเส้นผม ก่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

"กรี๊ดดด!"

"หยุดนะอ้อม! บอกว่าให้หยุด!"ธนากรเองก็ตกใจกับการกระทำของหญิงสาวไม่น้อย เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร แล้วมีโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่า เพราะสิ่งที่เขาเห็น เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่กร้านโลกคนหนึ่ง

"อยากให้ฉันตายไม่ใช่เหรอ แล้วช่วยทำไม มาช่วยทำไม!"

ร่างสูงตรงเข้ากอดคนร่างบาง เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

"หยุดนะอารดา ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ ผมจะจับคุณมัดไว้กับเสาเรือ"

"เอาสิ เอาเลย จะเอาฉันไปขึ้นช้างลงม้าที่ไหนก็เชิญ ฉันไม่กลัว!"อารดาท้าทาย นาทีนี้เธอไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ถ้าลองเขาพาเธอมาแบบนี้ อนาคตเธอก็คงไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น มือบางยังทุบตีไปบนอกกว้าง พยายามกลั้นน้ำตา เธอไม่ได้ร้องเพราะกลัว แต่ที่ร้องเพราะโมโห ที่ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่ความตาย เธอยังไม่มีสิทธิ์เลือกใช่ไหม

"อย่ามาท้านะ!"ธนากรตอบกลับ ก่อนจะคิดทบทวน เขาจะจัดการกับเธอยังไงดี เพราะดูแล้วเธอไม่ใช่คนหัวอ่อน ไม่ใช่คนที่จะยอมให้เขาขู่ง่ายๆ แล้วที่สำคัญ เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ที่พาเธอมาที่นี่ ก็แค่ต้องการเอามาดัดนิสัย และที่ทำให้เขาโมโหตัวเองก็คือ ภาพที่ชะอำคืนนั้น มันยังตามหลอกหลอนเขา ความหอมหวานที่ได้จากเธอ มันยังติดอยู่ในใจ และพอมันถูกท้าทาย ธนากรก็ไม่ลังเล ที่จะพาเธอมาด้วย ถึงแม้จะรู้ถึงปัญหาที่จะตามมา แต่ถ้าให้เลือกอีกครั้ง เขาก็ทำ

"ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า"

"ไม่! อย่ามายุ่งกับฉัน"พูดพร้อมกับผลักร่างสูงให้ออกห่าง ก่อนจะขยับหนี

"ตามใจ"ธนากรพูด พร้อมกับลุกขึ้น อยากอยู่แบบนี้ก็ตามใจ อารดาเป็นคนดื้อ ข้อนี้เขารู้ดี

ร่างสูงเดินออกไปแล้ว ทิ้งให้เธอนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น มือบางกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะกรีดร้องอีกครั้ง

"ฉันเกลียดแก ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดแก กรี๊ดดด!"

ร่างสูงยังยืนนิ่ง เมื่อคนงานยื่นน้ำดื่มมาให้

"จะไหวเหรอนายหัว แลเธอพยศแท้"

"มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ จะทำอะไรได้"ธนากรตอบกลับ แต่เหมือนพูดกับตัวเองซะมากกว่า

"ชื่อเสียงพ่อเธอไม่ธรรมดาเลยนะครับ ผมเกรงว่า..."

"ช่างเถอะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด"

สิ้นเสียงเจ้านาย ลุงพงษ์ก็เดินแยกไป เขาอยู่กับธนากรมาตั้งแต่เด็กๆ มีหรือจะไม่รู้ว่านายหัวคิดอะไรอยู่ ไหนว่าขึ้นกรุงเทพไปหาคนรัก แล้วทำไมถึงได้พาเธอคนนี้กลับมา แล้วจากที่ได้ยินคนทั้งสองทะเลาะกัน ผัวๆเมียๆ ก็พอจะเดาได้ว่าสองคนนี้น่าจะมีอะไรกันแล้ว

"รักเค้าชอบเค้า แล้วทำไมไม่บอกดีๆ เฮ้อ! เมียสามแล้วนะนายหัว!"ลุงพงษ์ส่ายหัวให้กับความปากหนักของเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

"อารดา ผมจะทำยังไงกับคุณดี"ธนากรพูดกับตัวเอง เมื่อยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับคนที่เอาแต่กรีดร้อง จะให้หันเรือกลับไปส่งฝั่งก็สายไปเสียแล้ว เพราะหัวใจเขาคงไม่ยอม