ความกดดันต่างๆ ทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้า
"ปล่อยย กรี้ดดดด " ฉันกรี้ดร้องลั่นจนคนในโรงพยาบาลมองกันตลอดทาง
" close her mouth (ปิดปากของเธอซะ)" เสียงของสั่งของหมอที่เป็นญาติของมอร์ฟิน
พยาบาลร่างใหญ่อีกคนก็นำผ้าสีขาว มารัดเอาที่ริมฝีปากของฉัน แม้ว่าฉันจะพยายามดิ้นและกัดมือของเธอแต่มันก็เปล่าประโยคเพราะว่าเธอดูชำนาญในการมัดผ้าขาวนั้นให้ฉันคาบเชือกเอาไว้แทน
" อ่ออยยย(ปล่อย)" ฉันพยายามร้องและดิ้นหวังจะหลุดออกไปจากตรงนี้
แต่มันเปล่าประโยชน์ ฉันถูกพวกเขาพามายังห้องสีขาว ขาวไปทุกสิ่งทุกอย่าง
แสงไฟสีขาวที่เปิดจ้า สว่างจนแสบตา ก่อนที่จะมีมือของใครอีกคนใส่แว่นตาคลุมดวงตาให้กับฉัน
ภายในนั้นเย็นยะเยือก
พวกเขาส่งฉันเข้าอุโมงค์สีฟ้า ที่แคบและมันน่ากลัว
ภายในอุโมงค์สีฟ้านั่น เงียบและมีแต่เครื่องมือเท่านั้น
ฉันที่นอนแน่นิ่งถูกแสงสีฟ้าค่อยๆสแกนตามลำตัว
ฉันฟื้นลืมตามองผ่านแว่นสีดำกันลำแสงนั่น แต่มันก็เจิ
