" พ่อครับ แม่มดอยู่ที่หนาย? "มาร์คัสเอ่ยถามผมซ้ำอีกครั้ง และปีนป่ายเล็กบนตัวของผมอย่างซุกซน
" แม่มดใจร้ายหลับอยู่ในห้อง ถ้ามาร์คัสเข้าไปส่งเสียงดังจนเธอตื่น "
" มันคงไม่ดีจริงไหม?" ผมหลอกล่อเพื่อให้มาร์คัสไม่ต้องเข้าไปด้านในห้อง ที่แซมมี่ถูกมัดแขนและขาเอาไว้ เพราะลูกคงไม่มีทางเข้าใจแน่นอน
" ผมจะไม่เสียงดังก็ได้" แต่มาร์คัสกลับตอบผมมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" ฉลาดพูดเหลือเกินนะเรา " แม่ผมยังมองค้อนไปที่หลานชายตัวเองอย่างหมั่นเขี้ยว
" แสดงว่าลูกอยากจะก่อกวนเธอ ทั้งที่เธอไม่สบายนะหรอ? " ผมพยายามพูดหว่านล้อมเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน
" เธอไม่สบายหรอ? " มาร์คัสเอียงคอถามผม
" ใช่นะสิ " ผมพยักหน้ารับ
" งั้น เมื่อไหร่เธอจะหาย " เด็กน้อยยังคงถามสารพัดเรื่องราว
" หมอกำลังรักษาเธออยู่ " ผมตอบมาร์คัสไปแม้รู้ว่าลูกคงไม่เข้าใจแน่ๆ
" แม่มดใจร้าย ป่วยได้ง๊าย" มาร์คัสพูดด้วยเสียงหงอยๆแต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป
