Ep.7 SEXAHOLIC ผู้หญิงขาดเซ็กส์ไม่ได้. MY BAD DAY
1597 คำ
" เดี๋ยวฉันพาไปนอนเอง ไม่ต้องห่วง "
“ แต่ว่า...” ฉันแอบห่วงเอวาลีนตรงที่ว่า แอลตัลเป็นเสือผู้หญิงและเขาดูหน้ากลัวเกินกว่าที่จะปล่อยให้เอวาลีนอยู่กับเขา
“ยัยนี่เพื่อนฉันเหมือนกัน.....ฉันรับประกันว่าฉันไม่ทำอะไรมันแน่นอน” เขาพูดนิ่งๆและพยักหน้ากับมอร์ฟินเหมือนส่งซิกให้กัน
“ถ้าได้กับมัน..อี๋ฟ้าผ่าแน่ๆ..” เอวาลีนตอบกลับมาและหัวเราะลั่นอย่างเมาๆมึนๆ
“ ปากดี อย่างมึงเนี่ยกูก็ไม่เอาหรอก” สองคนนั้นเริ่มที่จะตีกันไปตีกันมา
" มึนหัวอะ " เอวาลีนทุบๆที่หัวของเธอจนแอลตัลต้องจับมือซุกซนของเธอเอาไว้
" ทุบเข้าไป สมองยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่เดี๋ยวก็บื้อกว่านี้หรอก" เขาถอนหายใจและบ่นกับเอวาลีนที่บ่นๆว่ามึนหัว ซึ่งเธอก็น่าจะดื่มหนักจริงๆเพราะทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า
" กินโง่ๆ มีใครเขากินไวน์ กินเหล้า กินเบียร์พร้อมๆกันบ้างวะ” แอลตัลบ่นใส่คนที่เขากำลังประคองอย่างหัวเสีย
" เราไปกันได้ละ " มอร์ฟินกระตุกดึงมือของฉันให้เดินตามเขาไป หลังจากที่ฉันยืนมองเอวาลีนกับแอลตัลอยู่สักพัก
" เออไอ้แอล....กูฝากเคลียร์กับเอวาด้วยนะ เรื่อง" เขาหันกลับมาทางฉันเล็กน้อย
“ เออๆ มันจำอะไรไม่ได้หรอก” แอลตัลพยักหน้ากับมอร์ฟินแต่เขาก็ไม่ได้มองหน้าฉันแต่อย่างไร
มอร์ฟินลากตัวของฉันกลับมาที่รถของเขา ที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถสุดกว้างในคฤหาสน์หลังนี้
" ไอ้แอลนะมันไม่ทำอะไรเอวาหรอก ถ้ามันจะทำมันคงทำไปนานแล้ว " มอร์ฟินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอย่างกังวลใจ
สิ่งแรกคือ เอวาลีนคือคนหนึ่งที่ดีและมีพระคุณกับฉัน ไม่แปลกถ้าฉันจะตอบแทนเธอคืนไปบ้าง
" อื้อ " ฉันตอบไปสั้นๆ
มอร์ฟินและฉันขับรถตะเวนหา ร้านขายยาทุกหนทุกแห่ง
แต่ด้วยเวลานี้ทุกร้านก็ปิดไปหมดแล้ว จนสุดท้ายแล้วเขาก็มาส่งฉันจนถึงหน้าปากซอยทางเข้าบ้านของฉัน
" จอดตรงนี้แหละ ฉันจะเดินไปเอง " ฉันรีบแตะที่แขนของมอร์ฟินให้เขาจอดหน้าปากซอยบ้านแทน
"ทำไม?" เขาถามอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันไม่อยากให้คนที่บ้านรู้ " ฉันตอบไปอย่างหลบสายตา
เอี๊ยยดดด..เสียงเบรคดังขึ้นและรถหยุดชะงักในทันที
" อื้ม " เขายอมจอดตามที่ฉันขอ..
" พรุ่งนี้เธอไปซื้อยาคุมกินด้วยนะ " เขายื่นเงินให้กับฉันทันทีที่ฉันกำลังจะก้าวลงจากรถ
" และ ไม่ต้องติดต่อมาอีก เจอก็ไม่ต้องทัก" เขาพูดขึ้นมาอย่างไร้เยื่อใยใดๆ
" ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ " ฉันฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะดันเงินนั้นคืนให้เขา
“ฉันไม่ขายตัว..นายไม่ต้องจ่ายเงินอะไรให้ฉัน " ฉันเปิดประตูและลงจากรถสุดหรูของเขา
" ยาคุมนะฉันมีปัญญาจ่าย" ฉันปิดประตูรถของเขาทันที
และก้าวขาเดินกลับเข้าซอยบ้านทั้งที่ยังเจ็บตรง ท้องน้อยไปจนถึงร่องรักที่บวมจากการมีเซ็กส์จริงๆกับผู้ชายครั้งแรก
" อื้ออ" ฉันร้องขึ้นเบาๆอย่างเจ็บแสบแต่ก็กัดฟันสู้ และฝืนเดินจนมาถึงหน้าบ้าน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
แสงไฟของรถมอร์ฟินยังคงส่องตรงมาที่ฉัน...ก่อนที่เขาจะกลับรถและขับออกไปทันทีที่ฉันปิดประตูรั้วบ้าน
......................
บ้านของฉัน
ไฟยังคงปิดสนิททุกดวง
ฉันเดินเข้ามาถึงโต๊ะกินข้าวเล็กๆ
ก่อนจะพบจดหมายจากพ่อของฉัน
" วันนี้ลูกกลับดึกจังเลยนะ "
" พรุ่งนี้พ่อไปคุมงานที่ต่างจังหวัดคงยุ่งทั้งวัน"
" พรุ่งนี้อย่าลืมแวะไปหาคุณหมอด้วยนะลูก"
" ด้วยรักจากพ่อ"
ฉันอ่านจดหมายของพ่อ ก่อนจะเจอเงินในซองกระดาษสีขาวถึง สี่หมื่นบาท
" ขอบคุณนะคะพ่อ " ฉันกอดแนบจดหมายนั้นไว้แนบอก
พ่อของฉันท่านเป็นวิศกร มือหนึ่งของบริษัทเลยละ
พ่อทำงานหนักทุกวันเพื่อฉัน
เพื่อฉันคนเดียวเลยจริงๆ
เพราะถ้าท่านไม่มีลูกสาวที่ป่วยเป็นโรคบ้าๆนี่
ป่านนี้พ่อก็คงมีบ้านหลังใหญ่ มีรถหรูๆ ไม่ต้องมาเสียเงินรักษาฉันอยู่แบบนี้ทุกๆอาทิตย์
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาชาร์จเพราะพ่อคงติดต่อฉันไม่ได้ตอนที่แบตหมดแน่ๆเลย
บนโต๊ะกินข้าวที่มีรูปคู่ของฉันกับพ่อในวัยเด็กนั้น
ฉันฟุ๊บใบหน้าลงกับโต๊ะและนอนมองมันอยู่แบบนั้น จนหลับไปคากับจดหมายของพ่อสุดที่รัก
____เช้าวันต่อมา___
" ขอซื้อยา คุมค่ะ” ฉันบากหน้าไปร้านขายยาตั้งแต่เช้าเพื่อซื้อยานั้น
เภสัชกรเงยหน้ามองฉันที่ ใส่แว่นตาใสและสวมหน้ากากอนามัย
" แบบแผงหรือฉุกเฉินค่ะ" เธอถามขึ้นเสียงเรียบ
" ฉุกเฉินค่ะ " ฉันตอบอย่างหลบสายตา
เธอวางแผงยาคุมไว้ตรงหน้าของฉัน
" รู้วิธีกินใช่ไหม? " เภสัชถามอย่างไม่ได้ว่าอะไร ทั้งที่ฉันละอายใจแบบสุดๆ
ฉันส่ายหน้าทันที
" ง่ายๆเลยนะคะ ทานหลังมีเพศสัมพันธ์ 24ชั่วโมง ป้องกันได้ 85%"
" ทานหลัง 72 ชั่วโมง ป้องกันได้ 75% " เธออธิบายอย่างละเอียดและชัดเจน
" ยามีสองเม็ดทานพร้อมกันได้เลย ตัวนี้ยาของอเมริกา " เภสัชที่กำลังออกใบเสร็จให้กับฉัน
"อาจจะมีคลื้นไส้อาเจียนนะ อาการข้างเคียง " เธอพูดก่อนจะยื่นบิลให้กับฉัน
ซึ่งฉันก็รีบจ่ายเงินและเก็บยาใส่กระเป๋าทันที
" ขอบคุณนะคะ " ฉันยกมือไหว้เธอทันที เพราะเธอดูเป็นรุ่นพี่ฉันหลายปี
" การรับประทานยาคุมฉุกเฉิน เป็นเพียงแค่การไปลดโอกาสตั้งครรภ์ลงจากเดิม"
" เพศสัมพันธ์ไม่ใช่เรื่องต้องห้ามนะ แต่ควรจะศึกษาและเตรียมพร้อมให้ดีก่อน " เธอพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มและให้คำแนะนำอย่างใจเย็น
" ครั้งหน้าซื้อถุงยางอนามัย จะปลอดภัยกว่านะคะ " พี่เภสัชพูดทิ้งทายกับฉัน ก่อนที่ลูกค้าคนอื่นๆจะเริ่มเข้ามาในร้าน
หลังออกมาจากร้านขายยา
" 85% " ฉันกลืนยาลงไปและกระดกน้ำตามก่อนจะกลืนลงไปทันที
" มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก "ฉันกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจกับตัวเอง
แต่ฉันก็พยายามจะลืมมันไป ทั้งที่ภาพที่ฉันกับมอร์ฟินกำลังมีอะไรกันมันแล่นเข้ามาในหัวสมองของฉันอยู่ตลอดเวลา
ก่อนที่ฉันจะเร่งต่อแท็กซี่ตรงไปที่คลีนิคของคุณหมอประจำตัว
" เจ็บนิดเดียวนะคนเก่ง" คุณหมอทิ่มเข็มฉีดยาลดระดับฮอร์โมนให้กับฉันในทุก สามสัปดาห์
เพื่อลดระดับของฮอร์โมนให้กลับมาเท่าๆกับคนปกติทั่วๆไป
และยาตัวนี้แหละที่แพงถึงเข็มละสามหมื่น
อาหมอคนนี้เป็นหมอที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กๆ และช่วยบำบัดทั้งร่ายกายและสภาพจิตใจของฉัน
แน่นอนว่าโรคนี้ เป็นทางจิตและฮอร์โมนที่ผิดปกติ
" เธอเป็นแม่ของฉันเลยด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่มีแม่มาตั้งแต่เกิด" ฉันมองหน้าอาหมอที่ใส่ใจฉันในทุกเรื่อง
ในหลายครั้งที่ฉันเคยอยากจะยอมแพ้และตายๆไปซะ
แต่พ่อก็พูดเสมอว่าท่านไม่อยากอยู่คนเดียว ท่านอยู่คนเดียวไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน
ท่านขอให้ฉันสู้กับตัวเอง สู้กับปีศาจร้ายในตัว
พ่อกับคุณหมอสองคนเท่านั้นที่เชื่อว่าฉันจะสามารถหายจากโรคบ้าๆนี่ได้
และมันทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้และยอมรักษาอย่างสม่ำเสมอ
แต่แล้วฉันก็แพ้ให้มันอยู่ดี ฉันปล่อยให้มันควบคุมฉันและทำเรื่องทุเรศนั่น
ฉันไม่สามารถกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ฉันไม่ได้สามารถเอาความบริสุทธิ์ของวัยสาวกลับมาได้แม้ว่าจะรักษามันได้นานถึง สิบแปดปี
" วันนี้เงียบๆไปนะแซมมี่ " คุณหมอที่กำลังจดบันทึกลงประวัติการให้ยา ลงในแฟ้มเอกสารหน้าปึกของฉันเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่าง
" อาหมอคะหนูอยากหายจากโรคบ้าๆนี่" ฉันพูดกับคุณหมอทั้งน้ำตา
เมื่อนึกถึงภาพททุเรศที่ตัวเองทำลงไป
" เมื่อไหร่หนูจะหายคะ? " ฉันถามไปอย่างรู้ซึ่งคำตอบ
"อาการของหนูยังดีกว่าหลายๆคนนะลูก หนูเก่งมากๆหนูดูแลตัวเองดีมากๆ" คุณอาหมอวางปากกาและเงยหน้ามองฉันทันที
และลุกจากเก้าอี้ของเธอและเดินเข้ามากอดฉันเอาไว้
แน่นอนว่าความรู้สึกที่แทบจะระเบิดนั้นได้พังทลายลงทันที
" ไม่เลยค่ะ " ฉันส่ายหน้าอย่างรุนแรงและเริ่มหลอนขึ้นมาทันที
- ผู้เขียน
