Ep.3 SEXAHOLIC ผู้หญิงขาดเซ็กส์ไม่ได้

1700 คำ

“ พรุ่งนี้ ไปแคสที่สตูนะ พี่มีงานจะให้ทำและก็....เซ็นสัญญาใต้สังกัดโมพี่” พี่เฮเลนพูดก่อนจะตีก้นของฉันอย่างหยอกล้อ และยื่นนามบัตรสีม่วงประกายวิ้งวับให้กับฉัน “ เจอกันนะลูก แม่จะรอ” เธอพูดและยื่นค๊อกเทลอีกแก้วให้ฉัน ก่อนจะชน และดื่มอีกรอบ ฉันเริ่มเดินไปรอบๆงาน อย่างเกร็งๆ เพราะในงานมีแต่นางแบบที่มีทั้ง ชื่อดัง และนางแบบหน้าใหม่ เต็มไปหมด รวมถึงพวกไฮโซลูกท่านหลานเธอเต็มงาน ภาพปาร์ตี้ที่สุดเหวี่ยง และชุดบิกินิ ชุดวาบหวิวเดินกันไปทั่วงาน เสียงดนตรี และภาพของหญิงชายที่นัวเนียกันราวกับคู่รัก นางแบบชื่อดังที่กำลังจูบอย่างดูดดื่มกับชายหนุ่มหน้าหล่อกลางสระว่ายน้ำอย่างไม่สนใจสายตาใดๆ หน้าอกตู้มที่แนบเข้าแผ่นอกของเขา ฝีปากที่บดขยี้ทำให้ฉัน...เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี... บวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่กระตุ้นอะไรบ้างอย่างในตัวของฉัน... “ ห้องน้ำ” ฉันรีบเดินเข้าไปในตัวบ้าน เพื่อหาห้องน้ำ “ เออนี่เธอ” เสียงของแอลตัลที่เดินเมาๆตรงเข้ามาทางฉัน และเขาเปลื่อยท่อนบนเอาไว้ “ เห็นเอวาลีนปะ?” เขายื่นหน้าเข้ามาถามฉันในระยะประชิด “ ไม่ “ ฉันตอบไปอย่างใจสั่นๆ “ อ่อ นี่ถ้าเมาก็ขึ้นไปนอนได้นะ มีหลายห้องนอนเลยเลือกเอา” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินลงบันไดออกไป เพียงไม่นานฉันก็สวนกับ ผิงผิงที่เดินตามแอลตัลลงมาด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด และไม่ทักทายใดๆแต่เดินสวนกับฉันไปเลย ภาพของเขาทั้งสองคนถูกสร้างจินตนาการบางอย่างภายในหัวของฉันอย่างไม่สามารถจะหยุดมันได้เลย... ฉันเดินหาห้องน้ำ แต่กลับเจอเข้ากับห้องนอนที่ว่างอยู่ เลยเลือกที่จะเดินเข้าไปในนั้น ก่อนจะเทกระเป๋าออกมาเพื่อหาสิ่งที่ฉันต้องการ ยาในกล่องเพิ่งจะหมดไปที่งานนั้น... และฉันไม่ได้พกเข็มฉีดยามาอีกด้วย เพราะคิดแค่ว่ามาทำงานแล้วจะกลับบ้านเลย... แกร็ก!! ฉันกดล็อกประตูห้องทันทีเมื่อเข้ามาแล้วพบว่าไม่มีใคร ฉันหันมองใบหน้าของตัวเองผ่านในกระจกนั้น เนื้อตัวเริ่มสั่นอย่างเร่าร้อน ภาพสิ่งเร้าในงานเริ่มประติดประต่ออย่างไม่อาจจะหยุดมันได้ ฉันค่อยๆเอามือสอดเข้าไปภายใต้ชุดราตรีรัดรูปสีดำนั้น ก่อนจะดันปลายนิ้วเข้าไปสัมผัสกับ น้ำที่ไหลออกมาจากร่องสวาทของตัวเอง ฉันหลับตาสนิท และกำหมัดแน่น เมื่อรับรู้แล้วว่า ปีศาจร้ายในตัวกำลังจะออกมา... ฉันทิ้งตัวนอนลงบนเตียงกว้างใหญ่ ก่อนจะชันขาทั้งสองข้างขึ้น เช่นทุกๆครั้งที่เคยทำมา ในวันที่ขาดยาระงับ และเข็มฉีดยาลดระดับฮอร์โมนนั้น ฉันสอดนิ้วลงไปด้านในร่องสวาทของตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำที่แสดงถึงความต้องการทางเพศและมืออีกข้างที่บีบหน้าอกของตัวเอง ที่คัดเต้าราวกับจะแตกออกมา ร่องสวาทกลีบกุหลาบที่ร้อนระอุ และต้องการที่จะเสียดสีกับบางสิ่งและใช่ค่ะ.. “ และเรื่องเลวร้ายที่ติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิด...มันมีชื่อว่า...นิมโฟมาเนีย...” “อื้ออออ...” ฉันครางออกมาอย่างไม่สามารถระงับความต้องการทางร่างกายนั้นได้ ก่อนที่ฉันกำลังจะกลาย...เป็นใครอีกคน. ก่อนที่ฉันจะกลาย...เป็นใครอีกคน ปลายนิ้วชิ้วที่ลูบไล้บนกลีบกุหลาบที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำหวาน ร่องรักที่ร้อนรนและสมองที่ขาดสติโดยสิ้นเชิง ความต้องการทางกายเข้าครอบงำร่างกายและจิตใจ จนยากจะเกินควบคุมได้ ฉันมองตรงไปที่ประตูห้องที่ล็อกไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะหลับตาดิ่งเข้าสู่ห้วงเสน่หาต่ำๆนั้น และปล่อยให้มันเป็นไปตามที่จิตใต้สำนึกจะคิด... ............ ปลายนิ้วชี้ค่อยๆสอดเข้าไปด้านในช่องรักช้าๆ เพื่อช่วยตอบสนองความต้องการ ขาทั้งสองข้างขยับอ้าออกจากกันทันที อย่างสั่นเทา ปลายนิ้วกลางกดลงหนักแน่นที่ปุ่มกระสันเพิ่มสัมผัสสวาทจน.. “อื้ออออ อ๊าาาา” ฉันร้องครางออกมาสุดเสียงพลางยกสะโพกรับกับแรงนิ้วของตัวเอง มืออีกข้างค่อยๆเลื่อนมาจับที่หน้าอก เปิดเสื้อของชุดราตรีแหวกอกและสอดเข้าไปบีบจับ ปลายยอดปทุมถันที่ชันตั้งขึ้น “ อื้ออออ อื่ออออออ” ฉันขยับทุกส่วนของร่างกายตามความต้องการนั้น ภาพผ่านในหัวที่แสนจะอุบาทว์ค่อยๆโผล่ขึ้นมาช้าๆ ภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้ กลายเป็นภาพชวนจินตนาการสุดต่ำที่ปีศาจร้ายในตัวมันได้สร้างขึ้นมา... —————— “ นั่งทับลงมาสิแซมมี่” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นข้างใบหูของฉัน ปลายขาหนีบเกร็ง ราวกับสัมผัสกับบ้างสิ่งที่สอดเข้ามาในร่องสวาทที่อาบด้วยน้ำหวานที่ไหลเอ่อ จากความผิดปกติของฮอร์โมนของร่างกาย “ แอลตัล” ฉันครางชื่อของชายคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงพิษสวาทนั้น ก่อนจะเริ่ม ขยับกายสู้กับแท่งแข็งที่สอดเสียดอยู่คาร่องรัก “ อื้ออออ อื้ออออ ๆ” เอวบางขยับเข้าหามัน ราวกับความฝันที่กำลังนั่งขย่มอยู่บนโคนขาของผู้ชายเปือยท่อนบนอย่างแอลตัล ....ริมฝีปากของเขาที่ไล้อยู่บนยอดปทุมถัน จนบีบแน่นและคัดเต้า “อ่าส์ อื้อออ อื้อออ” ฉันมองภาพของแอลตัล ใบหน้าของเขาค่อยๆยิ้ม ก่อนที่จะ... ฟุ๊บบบบ.. “ ฮื้อออออ” แอลตัลที่เปลี่ยนเป็นหนุ่มไฮโซที่กำลังจูบอย่างดูดดื่มภายในสระว่ายน้ำกับนางแบบคนนั้น ภาพฉันกำลังเริงรักอยู่ในสระว่ายน้ำกับชายคนนั้น เป็นคนที่สองที่เข้ามาในโสตประสาทด้านมืด ที่จดจำทุกรายละเอียดทางเพศที่เป็นสิ่งปลุกเร้าให้ปีศาจในตัวของฉันแสดงตนออกมา สิ่งยั่วยุต่างมันยิ่งทำให้ฉัน ถลำลึกเข้าไปสู่ห้วงแห่งกามอารมณ์นั้น... จนมาถึงใบหน้าของผู้ชายคนสุดท้าย...ที่ทำให้.. “ อื้อออออ่า อื้อออ” แท่นอ่อนขยับเกี่ยว ขยับเข้าออก และกระแทกกระทั่น จนกระทั่ง” อื้อออ...มอร์ฟิน..” ฉันปลดปล่อยน้ำแห่งความใคร่ไหลย้อนกลับมาที่ โคนนิ้วกลางที่สอดเข้าไปเพื่อ สำเร็จความใคร่..ทั้งที่หลับตาสนิท ภาพของชายในสระน้ำค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเพื่อนร่วมคลาส อย่างมอร์ฟิน ผู้ชายคนเดียวที่ฉันเจอและรู้จักเขาดีในงานปาร์ตี้ครั้งนี้และเขาคือใบหน้าที่สุดท้ายที่ทำให้ฉัน..สำเร็จความใคร่ได้.. ร่างกายสั่นกระตุกรับทันทีที่เสร็จ...และใช่ ฉันเลือกที่จะช่วยตัวเองจนเสร็จแบบนี้ทุกๆครั้งที่อาการแบบนี้กำเริบ...ฉันกลัวผู้ชายทุกคน...แต่นังปีศาจในตัวมันกลับต้องการจะพุ่งกระโจนเข้าหาผู้ชายทุกๆคนเช่นกัน และฉันคือผู้ป่วยโรค ริมโฟมาเนีย โรคของความใคร่ที่ไม่มีวันรู้จักพอ อาการมโนจินตนาการเรื่องเซ็กส์ที่ยากจะหยุดยั้งเอาไว้ได้ ผู้ป่วยกามวิปริตที่ยังต้องการอยากจะใช้ชีวิตราวกับผู้หญิงธรรมดาทั่วไป... ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับถอนหายใจช้าๆ... ปลายนิ้วที่ยังคงมีคราบน้ำใสๆฉันค่อยๆ ดึงกระโปรงและจัดแจงชุดในอยู่ในสภาพตามเดิม ก่อนจะค่อยชันตัวลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับความรู้สึกที่โล่งมากขึ้น “ ฉันต้องออกไปจากที่นี่” ฉันพูดขึ้นกับตัวเองอย่างกังวลใจ เพราะว่ายาเม็ดสุดท้ายฉันหมดไปแล้ว และฉันยังไม่ได้พกเอาเข็มฉีดยาฉุกเฉินมาด้วย ฉันล้วงกระเป๋าหยิบนามบัตรของพี่เฮเลนขึ้นมาดูอีกครั้ง และข่มใจเอาไว้ เพราะฉันจะโทษใครไม่ได้ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเจอพี่เฮเลน และก็เพื่ออนาคตการงานของตัวเอง และที่สำคัญฉันจะปล่อยให้มันพังไม่ได้...ฉันลุกไปห้องน้ำเพื่อที่จะล้างมือ และ ฉันจัดเสื้อผ้าและเดินกลับไปที่ประตูห้อง ก่อนจะ.. แกร๊กก.. เธอ ?” เสียงของชายคนหนึ่งที่ยืนตรงหน้าประตูห้อง และเขาก็คือ.. “ มอร์ฟิน” ฉันเรียกชื่อนั้นอย่างตกใจสุดขีดที่ได้เจอหน้าของเขา ทั้งที่ฉันเพิ่งเห็นภาพตัวเองกำลัง มอร์ฟินมองเข้ามาในห้องทันที อย่างสำรวจ “ไอ้แอลตัลละ?” เขาถามขึ้นอย่างขมวดคิ้ว “ ห่ะ?” ฉันทวนคำนั้นอย่างงงๆ มอร์ฟินเดินเข้ามาสำรวจผ่านในห้อง และหันมามองหน้าของฉัน “ เธอ..นอนคนเดียวงั้นหรอ?” มอร์ฟินถามฉันอย่างสงสัย “ ฉันแค่มาเข้าห้องน้ำนะ” ฉันตอบอย่างหลบสายตา “ แต่ฉันรอหน้าห้องนานมากเลย” มอร์ฟินขมวดคิ้วถามขึ้น “ เออ...” ฉันก้มหน้าอย่างไม่ร้ว่าควรจะตอบเขาอย่างไง “ อ่อ...เธอคงท้องเสียเพราะมันบดเนยนั้น กับค็อกเทลนั่น เหมือนฉันแน่ๆเลย” มอร์ฟินลูบท้องของตัวเองและยิ้มๆ “ ใช่ๆ” ฉันรีบตอบไปทันที มอร์ฟินหันหลังเดินกลับไปอีกทาง ทันที ฉันมองแผ่นหลังของเขาอย่างใจวาบหวิว.. “ เออ แซมมี่ เอวาลีนตามหาเธออยู่น่ะ” มอร์ฟินหันกลับมาบอกฉัน “ ใกล้เที่ยงคืนละ ฉันยังหาเจ้าของงานไม่เจอเลย ใครจะมาเป่าเค้กวะเนี่ย” มอร์ฟินบ่นๆ และเดินออกไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะไล่เปิดประตูห้องทุกบานบนชั้นนี้ ฉันยืนกำหมัดแน่น อย่างข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะฉันกลัวไปหมด กลัวว่าเขาจะได้ยินในห้องนั้น กลัวว่ามอร์ฟินจะได้ยินเสียงที่ฉัน กำลังช่วยตัวเองและเรียกชื่อของผู้ชายเหล่านั้น รวมถึงชื่อของเขาด้วย.... กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าฉัน...ไม่เหมือนกับคนทั่วๆไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more