กัดไม่ปล่อย

1112 คำ
ตอนที่3 กัดไม่ปล่อย หญิงสาวออกมาจากห้องที่เป็นดั่งนรกนั่นข้างนอกก็เหลือเพียงแสงไฟส่องสว่างจ้าไร้เสียงดังกระหึ่มอย่างที่มันควรจะเป็น เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรเข้าไปแล้ว เมื่อเดินมาชั้นล่างสุดอย่างทุลักทุเลพนักงานเก็บกวาดก็พากันมองเธอเป็นตาเดียว รวมถึงแม็กซ์เวลหนึ่งในกลุ่มคนเลวที่เหมือนจะออกทางเดียวกับเธอเลิกคิ้วมองมาอย่างสงสัย “แสนดี? ทำไมยังอยู่ที่นี่ร้านปิดนานแล้วนะ” “...” แม็กซ์เวลไม่ได้คำตอบแต่ถูกมองด้วยสายตาขวางแข็งก่อนเธอจะเดินออกไปทิ้งให้เขามองขึ้นไปชั้นวีไอพีฝั่งขวา “ผู้หญิงคนนี้พี่ไมค์ให้ผมหลอกขึ้นไปห้องวีครับ” “อ๋อ อย่างนี้นี่เองเพื่อนกูถึงหายหมด” “พี่แม็กซ์นี่กระเป๋าของแฟนพี่เจเลอร์ค่ะ สงสัยทะเลาะกันเห็นลากกันไป” “เออ ดีจริง ๆ ฉุดลูกค้ากันเองซะแล้ว” ..... หญิงสาวปาดน้ำตาลวก ๆ ขับรถกลับคอนโดด้วยความเจ็บใจทั้งที่ความมึนเมายังไม่ได้หายไป ก่อนจะใช้มือสั่นระริกล้วงหาสมาร์ทโฟนในกระเป๋าเพื่อโทรหาเพื่อนที่หายไป แต่ทว่าก็ไร้วี่แววว่าจะมีคนรับสาย “อ๊ะอายเธออยู่ที่ไหนกันแน่ ฉันไม่น่าทิ้งเธอไว้คนเดียวเลย” “เพื่อนเธออยู่กับไอ้เจเลอร์ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” “อยู่กับพวกนายนั่ยแหละถึงยิ่งต้องห่วงไอ้บ้าเอ๊ย!” กลับมาถึงคอนโดสิ่งแรกที่ทำคือเปิดดูห้องที่อยู่ติดกันว่าอชิรญาจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าแต่ก็ไร้วี่แววอีกเช่นกัน เธอพาร่างกายสุดบอบช้ำกลับห้องก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างหมดพลัง กริ๊ง ๆ “อ๊ะอาย!” เพราะห่วงเพื่อนยิ่งกว่าอะไรใจตอนนี้ทำให้หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตูแต่ก็ต้องเจอเรื่องไม่คาดคิดว่าคนที่กดกริ่งห้องเธอคือคนสารเลวที่เพิ่งแยกจากกัน “ไอ้ไมค์” ร่างบางไม่เสียเวลาตกใจนานรีบดันปิดประตูแต่ก็ช้ากว่าคนบ้าพลังมากที่เพียงมือเดียวก็ทำให้เธอปิดประตูไม่สำเร็จได้ “จะปิดประตูหนีผัวได้ลงเหรอยัยแสนแสบ” “จะตามมาอะไรกับฉันอีก!” ปึง! คนที่ปิดประตูห้องดันไม่ใช่เจ้าของ แต่เป็นคนตัวโตที่เอาตัวเองเข้ามาหลังจากที่ผลักเธอออกจนพ้นประตู “ห้องเธอก็กว้างดี” “ออกไป” “ไล่ฉันเหรอ” “ไล่หมามั้ง” ไมเคิลดุนดันลิ้นทันทีที่ได้ยินประโยคล่าสุดจากปากอวบอิ่ม ก่อนที่สายตาจะไล่มองต่ำมายังเนินอกที่เขาทั้งบีบ ทั้งดูดมาแล้ว แต่ลืมประทับตราไว้ให้ “อย่ามองฉันแบบนั้น” “ไม่เอาอีกหรอกน่า ไม่ได้น่าตามมาเอาขนาดนั้น” “แล้วมาทำไมล่ะไอ้...” “หยุดนะเว้ย!” ไมเคิลชี้หน้าเจ้าของห้องจนเธอจะกลืนคำพูดที่เหลือลงคอด้วยความประหม่า “ไม่เข็ดใช่มั้ย” “แค่โดนด่าว่าเหี้ยต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ” “เออ! เกิดมาแม่ยังไม่เคยด่าถ้าเป็นผู้ชายจะต่อยให้ร่วงเลย” “ก็ต่อยมาสิ!จะได้จบ” “เหอะ” “...” “เด็กอย่างเธอคงไม่รู้ แต่ฉันจะบอกให้นะ” แสนดีมองคนที่ก้าวเข้าหาเธอตาไม่กระพริบ เขาเหมือนสัตว์ที่มีพิษรอบด้าน และพิษนั้นจะมาในรูปแบบไหนก็ไม่อาจรู้ ร่างสูงหยุดเมื่อปลายคางชนเข้ากับหน้าผากของหญิงสาว “ไอ้บ้าอย่างฉันเนี่ยกัดใครมันไม่ปล่อยง่าย ๆ ซะด้วยสิ” จุ้บ แสนดีเบี่ยงในหน้าหลบริมฝีปากที่ประทับบนหน้าผาก เธอกำมือแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเจ็บแค้นขั้นสุด “ที่ทำ... มันเกินไป” “น้อยไป ฉันยังอยากสั่งสอนเธออีกสักรอบ” “ที่ฉันด่าว่าเหี้ยมันไม่คู่ควรกับนายตรงไหน คนดี ๆ ที่ไหนเอาผู้หญิงมาเล่นสนุกแบบนั้นวะ” “เล่นเสียวก็ทำมาแล้ว ชอบมั้ยล่ะ” ปากหนาบิดยิ้มเมื่อเห็นหยุดน้ำใส ๆ ไหลจากดวงตาที่จ้องเขาแข็งกร้าว “เขาเอาเพื่อนฉันไปไว้ที่ไหน” “จะไปรู้เหรอ ก็มัวแต่เอากับเธออยู่” “โทรถามให้หน่อย” ว่าจะไม่สนใจแต่น้ำเสียงที่ตีขึ้นจมูกก็ทำให้เขาเวทนา ยอมโทรหาเพื่อนตามที่เธอขอ “มึงอยู่ไหนวะ” “ห้อง” “อ๊ะอายล่ะ” “ทำไม” ปลายสายถามสั้น ๆ ตามนิสัย เขามองหน้าคนที่รอคำตอบด้วยใจจดจ่อแล้วนึกหมั่นไส้อดไม่ได้ที่จะเกี่ยวคอเธอเข้ามาในอ้อมกอด “เพื่อนอ๊ะอายเขาเป็นห่วง” “อยู่กับกู” “แล้ว...” ไมเคิลรีบกดวางสายก่อนที่คนตัวเล็กจะร้องถามอะไรเจเลอร์ เขาถูกเธอมองด้วยสายตาเกลียดชังแต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเขาอยู่แล้ว “ง่วงแล้ว แต่ถ้าเธออยากทำอย่างอื่นก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วตามฉันไปที่เตียงสิ ถอดแค่กางเกงก็ได้นะ...เพราะกางเกงในเธอทิ้งไว้ที่ห้องเชือดแล้วหนิ” ประโยคสุดท้ายเขากระซิบข้างหูก่อนจะงับมันอย่างหยอกล้อ แสนดีกำมือแน่นขึ้นและต้องควบคุมลมหายใจอย่างหนัก ‘ก็เหี้ยจริง ๆ แต่โดนด่าแล้วรับไม่ได้?’ “ด่าฉันในใจอยู่หรือเปล่า” “เปล่า” “โอเค แต่ปกติเธอมีผู้ชายมานอนด้วยหรือเปล่า คืนนี้คงไม่จ๊ะเอ๋กับฉันหรอกมั้ง” “ฉันนัดผู้ชายมานอนด้วยไม่ซ้ำหน้า อยากจะซ้ำที่คนอื่นเหรอ” ไมเคิลยกยิ้มพร้อมไหวไหล่อย่างเย้ยหยันราวกับไม่ได้กลัวอย่างที่พูดจริง ๆ “ซ้ำบ้างก็ไม่ได้แย่ ตื่นเต้นดีนะเวลาที่เอาเธอแรง ๆ แล้วต้องลุ้นว่าผัวเธอจะมาตอนไหน” แสนดีทนฟังไม่ไหวจึงเดินไปทิ้งตังลงนั่งที่โซฟาพร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น โมโหแต่ทำอะไรเลยได้มานั่งเช็ดน้ำตาตรงนี้ทั้งที่เป็นเจ้าของห้อง ส่วนคนอื่นเปิดประตูเข้าไปนอนในห้องเธอหน้าตาเฉย “ไอ้เลว” ดวงตากลมโตหลับพริ้มด้วยความอ่อนล้า กลิ่นเหล้าแรง ๆ ยังคละคลุ้ง ที่สำคัญเธอยังคงไม่ได้ใส่กางเกงชั้นใน และยังคงไม่ใช่เวลานี้เพราะผู้ชายสารเลวได้ยึดห้องของเธอไปแล้ว ในที่สุดเจ้าของห้องอย่างเธอก็ต้องซุกหัวนอนที่โซฟา ขณะที่อีกคนนอนคว่ำกลางเตียงของเธอราวกับเป็นเจ้าของ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม