กัดไม่ปล่อย
1112 คำ
ตอนที่3 กัดไม่ปล่อย
หญิงสาวออกมาจากห้องที่เป็นดั่งนรกนั่นข้างนอกก็เหลือเพียงแสงไฟส่องสว่างจ้าไร้เสียงดังกระหึ่มอย่างที่มันควรจะเป็น เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรเข้าไปแล้ว เมื่อเดินมาชั้นล่างสุดอย่างทุลักทุเลพนักงานเก็บกวาดก็พากันมองเธอเป็นตาเดียว รวมถึงแม็กซ์เวลหนึ่งในกลุ่มคนเลวที่เหมือนจะออกทางเดียวกับเธอเลิกคิ้วมองมาอย่างสงสัย
“แสนดี? ทำไมยังอยู่ที่นี่ร้านปิดนานแล้วนะ”
“...” แม็กซ์เวลไม่ได้คำตอบแต่ถูกมองด้วยสายตาขวางแข็งก่อนเธอจะเดินออกไปทิ้งให้เขามองขึ้นไปชั้นวีไอพีฝั่งขวา
“ผู้หญิงคนนี้พี่ไมค์ให้ผมหลอกขึ้นไปห้องวีครับ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เองเพื่อนกูถึงหายหมด”
“พี่แม็กซ์นี่กระเป๋าของแฟนพี่เจเลอร์ค่ะ สงสัยทะเลาะกันเห็นลากกันไป”
“เออ ดีจริง ๆ ฉุดลูกค้ากันเองซะแล้ว”
.....
หญิงสาวปาดน้ำตาลวก ๆ ขับรถกลับคอนโดด้วยความเจ็บใจทั้งที่ความมึนเมายังไม่ได้หายไป ก่อนจะใช้มือสั่นระริกล้วงหาสมาร์ทโฟนในกระเป๋าเพื่อโทรหาเพื่อนที่หายไป แต่ทว่าก็ไร้วี่แววว่าจะมีคนรับสาย
“อ๊ะอายเธออยู่ที่ไหนกันแน่ ฉันไม่น่าทิ้งเธอไว้คนเดียวเลย”
“เพื่อนเธออยู่กับไอ้เจเลอร์ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“อยู่กับพวกนายนั่ยแหละถึงยิ่งต้องห่วงไอ้บ้าเอ๊ย!”
กลับมาถึงคอนโดสิ่งแรกที่ทำคือเปิดดูห้องที่อยู่ติดกันว่าอชิรญาจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าแต่ก็ไร้วี่แววอีกเช่นกัน เธอพาร่างกายสุดบอบช้ำกลับห้องก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างหมดพลัง
กริ๊ง ๆ
“อ๊ะอาย!” เพราะห่วงเพื่อนยิ่งกว่าอะไรใจตอนนี้ทำให้หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตูแต่ก็ต้องเจอเรื่องไม่คาดคิดว่าคนที่กดกริ่งห้องเธอคือคนสารเลวที่เพิ่งแยกจากกัน
“ไอ้ไมค์” ร่างบางไม่เสียเวลาตกใจนานรีบดันปิดประตูแต่ก็ช้ากว่าคนบ้าพลังมากที่เพียงมือเดียวก็ทำให้เธอปิดประตูไม่สำเร็จได้
“จะปิดประตูหนีผัวได้ลงเหรอยัยแสนแสบ”
“จะตามมาอะไรกับฉันอีก!”
ปึง!
คนที่ปิดประตูห้องดันไม่ใช่เจ้าของ แต่เป็นคนตัวโตที่เอาตัวเองเข้ามาหลังจากที่ผลักเธอออกจนพ้นประตู
“ห้องเธอก็กว้างดี”
“ออกไป”
“ไล่ฉันเหรอ”
“ไล่หมามั้ง” ไมเคิลดุนดันลิ้นทันทีที่ได้ยินประโยคล่าสุดจากปากอวบอิ่ม ก่อนที่สายตาจะไล่มองต่ำมายังเนินอกที่เขาทั้งบีบ ทั้งดูดมาแล้ว แต่ลืมประทับตราไว้ให้
“อย่ามองฉันแบบนั้น”
“ไม่เอาอีกหรอกน่า ไม่ได้น่าตามมาเอาขนาดนั้น”
“แล้วมาทำไมล่ะไอ้...”
“หยุดนะเว้ย!” ไมเคิลชี้หน้าเจ้าของห้องจนเธอจะกลืนคำพูดที่เหลือลงคอด้วยความประหม่า
“ไม่เข็ดใช่มั้ย”
“แค่โดนด่าว่าเหี้ยต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ”
“เออ! เกิดมาแม่ยังไม่เคยด่าถ้าเป็นผู้ชายจะต่อยให้ร่วงเลย”
“ก็ต่อยมาสิ!จะได้จบ”
“เหอะ”
“...”
“เด็กอย่างเธอคงไม่รู้ แต่ฉันจะบอกให้นะ” แสนดีมองคนที่ก้าวเข้าหาเธอตาไม่กระพริบ เขาเหมือนสัตว์ที่มีพิษรอบด้าน และพิษนั้นจะมาในรูปแบบไหนก็ไม่อาจรู้ ร่างสูงหยุดเมื่อปลายคางชนเข้ากับหน้าผากของหญิงสาว
“ไอ้บ้าอย่างฉันเนี่ยกัดใครมันไม่ปล่อยง่าย ๆ ซะด้วยสิ”
จุ้บ
แสนดีเบี่ยงในหน้าหลบริมฝีปากที่ประทับบนหน้าผาก เธอกำมือแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเจ็บแค้นขั้นสุด
“ที่ทำ... มันเกินไป”
“น้อยไป ฉันยังอยากสั่งสอนเธออีกสักรอบ”
“ที่ฉันด่าว่าเหี้ยมันไม่คู่ควรกับนายตรงไหน คนดี ๆ ที่ไหนเอาผู้หญิงมาเล่นสนุกแบบนั้นวะ”
“เล่นเสียวก็ทำมาแล้ว ชอบมั้ยล่ะ” ปากหนาบิดยิ้มเมื่อเห็นหยุดน้ำใส ๆ ไหลจากดวงตาที่จ้องเขาแข็งกร้าว
“เขาเอาเพื่อนฉันไปไว้ที่ไหน”
“จะไปรู้เหรอ ก็มัวแต่เอากับเธออยู่”
“โทรถามให้หน่อย” ว่าจะไม่สนใจแต่น้ำเสียงที่ตีขึ้นจมูกก็ทำให้เขาเวทนา ยอมโทรหาเพื่อนตามที่เธอขอ
“มึงอยู่ไหนวะ”
“ห้อง”
“อ๊ะอายล่ะ”
“ทำไม” ปลายสายถามสั้น ๆ ตามนิสัย เขามองหน้าคนที่รอคำตอบด้วยใจจดจ่อแล้วนึกหมั่นไส้อดไม่ได้ที่จะเกี่ยวคอเธอเข้ามาในอ้อมกอด
“เพื่อนอ๊ะอายเขาเป็นห่วง”
“อยู่กับกู”
“แล้ว...” ไมเคิลรีบกดวางสายก่อนที่คนตัวเล็กจะร้องถามอะไรเจเลอร์ เขาถูกเธอมองด้วยสายตาเกลียดชังแต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเขาอยู่แล้ว
“ง่วงแล้ว แต่ถ้าเธออยากทำอย่างอื่นก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วตามฉันไปที่เตียงสิ ถอดแค่กางเกงก็ได้นะ...เพราะกางเกงในเธอทิ้งไว้ที่ห้องเชือดแล้วหนิ” ประโยคสุดท้ายเขากระซิบข้างหูก่อนจะงับมันอย่างหยอกล้อ แสนดีกำมือแน่นขึ้นและต้องควบคุมลมหายใจอย่างหนัก ‘ก็เหี้ยจริง ๆ แต่โดนด่าแล้วรับไม่ได้?’
“ด่าฉันในใจอยู่หรือเปล่า”
“เปล่า”
“โอเค แต่ปกติเธอมีผู้ชายมานอนด้วยหรือเปล่า คืนนี้คงไม่จ๊ะเอ๋กับฉันหรอกมั้ง”
“ฉันนัดผู้ชายมานอนด้วยไม่ซ้ำหน้า อยากจะซ้ำที่คนอื่นเหรอ” ไมเคิลยกยิ้มพร้อมไหวไหล่อย่างเย้ยหยันราวกับไม่ได้กลัวอย่างที่พูดจริง ๆ
“ซ้ำบ้างก็ไม่ได้แย่ ตื่นเต้นดีนะเวลาที่เอาเธอแรง ๆ แล้วต้องลุ้นว่าผัวเธอจะมาตอนไหน”
แสนดีทนฟังไม่ไหวจึงเดินไปทิ้งตังลงนั่งที่โซฟาพร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น โมโหแต่ทำอะไรเลยได้มานั่งเช็ดน้ำตาตรงนี้ทั้งที่เป็นเจ้าของห้อง ส่วนคนอื่นเปิดประตูเข้าไปนอนในห้องเธอหน้าตาเฉย
“ไอ้เลว”
ดวงตากลมโตหลับพริ้มด้วยความอ่อนล้า กลิ่นเหล้าแรง ๆ ยังคละคลุ้ง ที่สำคัญเธอยังคงไม่ได้ใส่กางเกงชั้นใน และยังคงไม่ใช่เวลานี้เพราะผู้ชายสารเลวได้ยึดห้องของเธอไปแล้ว ในที่สุดเจ้าของห้องอย่างเธอก็ต้องซุกหัวนอนที่โซฟา ขณะที่อีกคนนอนคว่ำกลางเตียงของเธอราวกับเป็นเจ้าของ
- ผู้เขียน
