ตอนที่ 7
1412 คำ
เธอใช้เพียงหางตามองบอดี้การ์ดทั้งสามคนแล้วหนึ่งแววตาดุคู่นั้นไม่เคยจะมองอย่างอื่นนอกจากเธอคนเดียวเสมอมา พี่แบล็คทำตามหน้าที่ได้ดีทุกอย่างไม่เคยล้ำเส้นเจ้านายลูกน้องเหมือนที่ทุกคนต่างสงสัยกันนั่นเลยเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ไว้ใจ
เขาปกป้องดูแลและสอนสั่งราวกับว่าเป็นอาจารย์คนหนึ่ง ดังนั้นความรู้สึกที่เรามีให้กันไม่มีทางจะเป็นไปในทางชู้สาวหรอก
ระหว่างเราไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลย
เธอรักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง
เขารักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง
ในตอนที่เธอคบหากับเมลก็ไม่เคยเห็นท่าทีอะไรที่แสดงออกว่าหึงหวงเลยสักนิดนั่นยิ่งตอกย้ำให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากจะเอ็นดูเหมือนเด็กคนหนึ่งเท่านั้น พี่แบล็คน่ะแข็งนอกอ่อนในนะ! และยิ่งนึกถึงความรักก็รู้สึกคิดถึงเมลมากขึ้นไปอีก ความผิดภายในใจก็ไม่เคยจางหายไปจนกว่าจะเคลียร์เรื่องนี้ให้เรียบร้อย สักวันเธอจะแก้แค้นให้เมลจนได้ แล้วสักวันคนที่บงการเรื่องนี้จะต้องตายอย่างทุกข์ทนที่สุด
เมลไม่มีทางตายฟรีอย่างแน่นอน
สัญญา!
หลังจากพี่เทพกลับไปแล้วเธอก็จะไปหาอะไรดื่มสักเล็กน้อยให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ตลอดทั้งวันนี้มีแต่เรื่องเครียดมากพอแล้วถึงเวลาบอกเล่าความใจในไปกับเครื่องดื่มรสชาติร้อนแรงพวกนี้ซะที
แต่อยู่ดีๆก็มีสูทสีดำตัวใหญ่มาคลุมตัวให้
"ชุดค่อนข้างโป๊เกินไปครับคุณหนู"
"แล้วไม่สวยเหรอ?"
"ถ้าในสายตาพี่แล้วคุณหนูสวยตลอดเวลา"
"จีบสาวบ่อยรึไงถึงได้ปากหวานขนาดนี้ แล้วยืนตัวแข็งทื่อแบบนี้ไม่เหนื่อยเหรอ พี่แบล็คดื่มเป็นเพื่อนหงส์หน่อยสิ คืนนี้แก้วตากับดวงใจไม่อยู่"
"คุณแก้วตาก็คงอยู่กับคุณเทพส่วนคุณดวงใจก็…"
"น่าเบื่อพวกมีความรักนะ!"
"อีกเดี๋ยวคุณหนูก็จะมีแล้ว"
"ถ้าหมายถึงพี่มิคาเอลก็อย่าหวังเลย หงส์ไม่มีทางหมั้นกับเขาหรอก"
"คุณหนูจะขัดใจคุณท่านเหรอครับ?"
"ขัดใจพ่อแต่ถูกใจพี่แบล็คใช่ไหมล่ะ?"
"เกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะครับ?"
เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากนั่งดื่มโดยที่มีบอดี้การ์ดสามคนคอยดูแลความปลอดภัยให้ชนิดที่ไม่มีใครเข้ามาเฉียดใกล้ แก้วตาเพื่อนของเธอกำลังคบหากับพี่เทพประมาณสามเดือนแล้วแต่จีบกันตอนไหนก็ไม่รู้เลย ส่วนดวงใจก็ยังโสดไม่มีใครแม้ว่าจะมีคนมาจีบเรื่อยๆและทั้งสองคนนี้เป็นแฝดกัน เธอมาคืนนี้ก็ไม่ได้บอกเพื่อนให้รู้ก่อนผลมันก็เลยเป็นแบบที่เห็นคือนั่งเหงาหงอยดื่มแก้เครียดคนเดียวในปัญหาที่หาทางออกไม่ได้
เธอไม่ได้เก่งอย่างที่ใครๆคิดกันหรอกนะ!
"น้องหงส์บังเอิญจังเลยนะ"
"พี่มิคาเอลมาเที่ยวเหรอคะ?"
"ตอนแรกก็คิดว่าจะมาหาอะไรดื่ม แต่ตอนนี้ว่าอยากอยู่ใกล้ว่าที่คู่หมั้นแล้วสิ"
"เชิญนั่งสิคะพี่มิคาเอล"
มิคาเอลนั่งลงพร้อมทั้งหันไปสั่งเครื่องดื่มดีกรีแรงรสชาติซาบซ่านถึงใจแล้วปรายตามองคนของตัวเองที่คอยดูแลความปลอดภัย ทีแรกก็ตั้งใจจะมาเที่ยวตามปรกติแต่พอเห็นว่าน้องหงส์นั่งดื่มอยู่คนเดียวเลยอยากจะเข้ามาทักทายเพื่อทำความรู้จักเอาไว้ก่อนเพราะอีกแค่สามเดือนเราทั้งสองคนจะหมั้นกันแม้จะไม่มีความรักแต่ผลประโยชน์ที่ได้รับก็ถือว่าดี
หงส์ฟ้าแสนสวยคนนี้ต้องคู่กับซาตานแล้วสิ!
เรานั่งเว้นระยะห่างกันมากพอสมควรแล้วเธอก็ไม่ได้ชวนพูดคุยอะไรสักคำจนบรรยากาศเริ่มน่าอึดอัดที่ต้องเป็นคนเริ่มก่อนทุกอย่าง เขาถามออกไปเธอก็ตอบเรียบง่ายไม่ซับซ้อนไม่มีท่าทีจะใส่ใจในคำถามนั้นแล้วก็ไม่เคยจะถามกลับปล่อยให้เขาทำตัวคล้ายพิธีกรไม่หยุด เธอไม่แม้แต่จะยิ้มให้อย่างจริงใจด้วยซ้ำ จนกระทั่งเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเธอกำลังจะกลับส่วนเขาก็จะหาที่ไปต่อสำหรับคืนนี้
ว่าแต่เจ้าของบาร์คนสวยอยู่ที่ไหนนะ?
"แล้วไว้ว่างๆพี่จะไปหาที่บ้านนะเราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น"
"ยังไงก็ติดต่อมาก่อนนะคะเผื่อว่าหงส์ยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้ ส่วนเรื่องงานหมั้นของเราพี่มิคาเอลค่อยร่างชื่อแขกมาแล้วกัน ธีมงานก็ส่งมาทางอีเมลนะคะพอดีอยากจะดูรูปแบบก่อนเดี๋ยวมันจะออกมาไม่ดี"
"แล้วพี่จะส่งไปนะ"
เขายกมือคล้ายว่าจะประคองแต่ว่าเธอก้าวขาถอยหลังก่อนจะยิ้มให้แล้วเดินออกมาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่ค่อนข้างเงียบมาก คืนนี้พี่มิคาเอลตั้งใจจะมอมเหล้ากันชัดๆ สัมผัสได้จากการสั่งเครื่องดื่มรสชาติร้อนแรงดีกรีไม่ธรรมดาส่งให้เธอไม่หยุด พอเข้าไปนั่งในรถก็ทรงตัวไม่ค่อยจะไหวถึงแม้ว่ายังพอมีสติอยู่บ้างก็ตาม
"พี่แบล็คมานั่งกับหงส์นี่สิ"
"แต่ว่ามันไม่ควร"
"หงส์มึนหัวอยากได้ที่พักพิง"
"งั้นก็ได้ครับ แล้วต่อไปไม่ไหวก็อย่าฝืนอีกเดี๋ยวจะพลาดท่าเอาได้ง่ายๆ"
"บ่นเป็นคนแก่เลยนะ!"
"คุณหนู…"
"ไปคอนโดขี้เกลียดกลับบ้าน"
เขาพยักหน้าแล้วหันไปบอกเพื่อนที่จำเป็นต้องมาทำหน้าที่ขับรถให้ คุณหนูเอนตัวพิงไปกับเบาะรถแล้วหลับตานิ่ง ลมหายใจสม่ำเสมอแถมยังใส่สูทของเขาคลุมทับตัวอยู่อย่างไม่ดื้อรั้นเหมือนเวลาปรกติ ภายในความมืดสลัวแบบนี้ไม่มีทางหรอกที่จะมีใครเห็นแววตาอ่อนไหวที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาต้องบังคับไม่ให้หันหน้าไปจ้องมองบ่อยเกินไปและแม้จะอยากดึงเธอเข้ามาโอบกอดให้หลับซบอกขนาดไหนก็แข็งใจเอาไว้
คุณหนูเป็นใคร สูงส่งขนาดนั้นก็รู้ดี
สำเหนียกตัวเองไว้บ้างสิ!!
รถขับมาอย่างไม่เร่งรีบและในเพียงเสี้ยวนาทีเธอก็เอนหัวมาซบไหล่กัน เขาต้องพยายามแข็งใจให้มากที่สุดแม้อยากจะโอบกอดขนาดไหนก็ตาม โชขับรถนิ่งเปิดเพลงคลอเบาๆทำลายความเงียบแต่ว่าอยู่ดีๆมันกลับเบรกกะทันหันแม้จะไม่รุนแรงแต่มากพอให้ตัวเรากระเด็นออกเล็กน้อยแล้วยังทำให้เด็กอวดดีล้มตัวนอนตักกันอย่างเสี่ยงไม่ได้ มือใหญ่ประคองศรีษะเล็กไม่ให้โคลงเคลงแล้วเกลี่ยปนไปทัดหูก่อนจะกระชับสูทตัวใหญ่ให้คลุมทับแทบทั้งตัวคุณหนู
ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาเขาเล่นงานเพื่อนแน่!!
"ขับรถอะไรของมึงว่ะ!"
"โทษทีว่ะไอ้แบล็คเมื่อกี้รถมันตัดหน้า แล้วคุณหนูเป็นอะไรรึเปล่า?"
"ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วเรื่องคุณหนูนอนตักกูมึงห้ามเอาไปพูดที่ไหนเด็ดขาดเดี๋ยวจะเสียหายเปล่าๆ พอส่งคุณหนูที่คอนโดเรียบร้อยแล้วมึงจะกลับบ้านหรือจะหาที่นอนแถวนี้ก็ได้ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงยิมกับคุณหนูอยู่แล้ว"
"แล้วมึงล่ะ?"
"เปิดห้องนอนแถวนี้แหละขี้เกียจขับรถไปมามันเสียเวลาพักผ่อน"
ไม่นานก็มาถึงคอนโดแล้วอุ้มคุณหนูตัวเล็กเดินไปยังห้องพักส่วนตัว พรุ่งนี้คุณหนูมีนัดออกกำลังกายกับเทรนเนอร์เป็นปรกติแล้วจากนั้นก็ไปหาอาจารย์ที่กำลังสอนต่อยมวยคนใหม่อยู่แล้ว ส่วนพวกเขาก็จะต้องออกไปดูแลความปลอดภัยเป็นเรื่องปรกติเพียงแต่ไม่ได้ทำอะไรโดดเด่นมากเกินไป ในช่วงที่วางคุณหนูลงบนเตียงและกำลังเช็คเครื่องสำอางออกจากใบหน้าสวยนั้น มือเล็กก็ยกขึ้นมาคว้าข้อมือไว้ก่อนจะพูดอะไรออกมาให้ต้องรู้สึกเจ็บลึกๆแต่ทนไหว
"ขอบคุณนะเมล"
"คุณหนู…"
"เมล...หงส์คิดถึง…"
- ผู้เขียน
