ตอนที่ 5
1004 คำ
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าหวาดหวั่นใจเพราะคุณหนูตัวเล็กแสนน่ารักน่าเอ็นดูในวันนั้นกลายร่างเป็นหงส์สาวแสนสวยในวันนี้ เรือนร่างเย้ายวนมากด้วยเสน่ห์แพรวพราวเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมารยา และความอวดดีแสนดื้อรั้นก็มากจนรู้สึกคล้ายว่าประสาทกินหลายครั้งที่คนอื่นมีเรื่องกันเพราะเธอไม่เคยกลัวใครเลย
ไม่กลัวแม้แต่พ่อกับพี่ชายตัวเองด้วยซ้ำ!
แล้วในอดีตที่ถูกลอบทำร้ายก็ยังหาคนบงการตัวจริงไม่ได้เพราะมันชิงลงมือฆ่าตัวตายก่อนคุณท่านจะกลับมาถึง และหลังจากนั้นทุกอย่างก็คล้ายว่าเงียบสงบแต่นั่นไม่ใช่เลยเขารู้ดี
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็สิบปีแล้วสินะ
รับใช้คุณหนูมานานมากจริงๆ
"ไอ้แบล็คคุณหนูเรียกให้ไปหาที่ยิม"
"ถูกซ่อมอีกแล้วเหรอว่ะ?"
"ไม่รู้ดิ แต่ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีมึงระวังตัวเองไว้บ้างล่ะ"
"อืม จะพยายามไม่ให้โดนหนักนะ"
"กูก็เห็นกลับมาสะบักสะบอมทุกครั้ง!"
เขารีบเดินไปตามที่เพื่อนบอกเพราะรู้ดีว่าเด็กอวดดีนั้นไม่ชอบรอคอยอะไรนานๆแถมยังเป็นคนที่มีความอดทนต่ำมากถึงแม้ว่าบางครั้งจะทำตัวเฉื่อยชาเองบ้างก็ตาม แต่ถึงในตอนนี้คุณหนูจะอายุยี่สิบสามปีแล้วยังไงก็ดูเหมือนเด็กสิบสามปีคนนั้นไม่มีผิด ในสายตาของเขาเธอไม่เคยโตเลยแต่ยังคงเป็นเด็กที่มีภาระหน้าที่ต้องแบกรับเพิ่มมากขึ้นก็เท่านั้นเอง
เขาในวัยสามสิบห้าปีตอนนี้กำลังยืนตรงหน้าเด็กอวดดีที่มีสีหน้าเรียบเฉยขัดกับแววตาเกรี้ยวกราด ช่างเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากจริงๆเลยนะ
"มีอะไรครับคุณหนู"
"รู้จักมิคาเอลไหม?"
"คุณมิคาเอลเหรอ...รู้จักครับ"
"เล่ามา"
"เมื่อสิบกว่าปีก่อนเคยมีเรื่องกับคุณเทพอยู่พักใหญ่เรื่องผู้หญิง เรามีการปะทะกับฝั่งนั้นนานหลายปีกว่าทุกอย่างจะสงบลง คุณเทพบาดเจ็บหนักส่วนคุณมิคาเอลอาการก็คงไม่ต่างกัน ตอนนั้นคุณหนูน่าจะไปเมืองนอกกับคุณมังกรประมาณสองอาทิตย์ในช่วงปิดเทอมเลยปลอดภัย แล้วทำไมถึงถามถึงครับ?"
"พ่อจะให้หงส์หมั้นกับเขา"
"หมั้นเหรอ…"
"ใช่! พ่อต้องการอำนาจมากขึ้นแล้วพี่มิคาเอลก็เหมาะสมที่สุด หงส์แค่อยากจะรู้เฉยๆว่าที่คู่หมั้นเป็นใคร มีนิสัยยังไง แล้วพี่ช่วยไปสืบหน่อยสิว่ามีลูกเมียซุกซ่อนไว้รึเปล่าเผื่อว่าหงส์จะได้อะไรดีๆจากเขามาบ้าง"
"แต่ว่ามันเสี่ยงนะคุณหนู"
"หงส์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ! หงส์ต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาก่อนจะถึงวันหมั้นในอีกสามเดือนข้างหน้า พี่แบล็คทำให้หงส์ได้ไหม?"
"คุณหนู…"
"อย่ามองว่าหงส์เป็นเด็กน้อยนักสิพี่แบล็ค แล้วคนอย่างพี่มิคาเอลคงมีความลับดีๆซ่อนไว้บ้างแหละ หงส์อยากรู้ความลับที่แม้แต่คนตระกูลนั้นก็ไม่รู้"
"พี่จะทำทุกอย่างตามที่คุณหนูสั่งครับ"
"ดีค่ะ งั้น...ค่ำนี้ไปดินเนอร์เป็นเพื่อนหน่อยนะพอดีว่าพ่อไม่อยู่ไปประชุมอีกแล้ว"
"ได้ครับคุณหนูแล้วจะไปที่บาร์ต่อเลยไหม?"
"ไปสิคะ"
เขาพยักหน้ารับคำสั่งด้วยความไม่เต็มใจเท่าไรนักที่อยู่ดีๆคุณหนูที่เขาเฝ้าดูแลมาอย่างดีจะต้องเป็นของคนสำส่อนอย่างคุณมิคาเอล คุณหนูของเขาสูงส่งกว่านั้นมากมายหลายเท่าและเลอค่าเกินกว่าจะให้คนต่ำๆพันธุ์นั้นมาสัมผัสเเตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ
เขาควรจะต้องทำยังไงดี!?
แต่ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปมือเล็กแสนนุ่นก็วางลงบนบ่าแล้วเกลี่ยปลายนิ้วเล็กในขณะที่ดวงตากลมโตมองหน้าเขา ริมฝีปากสวยยิ้มกว้างทำท่าคล้ายว่าจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็เงียบ เขายืนนิ่งทำตัวเหมือนรูปปั้นทั้งที่หัวใจคล้ายว่าจะหยุดเต้นอยู่รอมร่อ เด็กอวดดีชอบเล่นกับใจตลอด! เขาพยายามรักษาลมหายใจให้ปรกติแล้วบังคับแววตาไม่ให้แสดงออกว่าหวั่นไหวมากขนาดไหน
นี่คุณหนูไม่มีอะไรเป็นของเล่นแล้วรึยังไง!
หัวใจคนไม่ใช่ของเล่นนะ!!
"ทำไมไม่ใส่สร้อยที่หงส์ให้?"
"พี่ทำขาดพึ่งเอาไปซ่อมครับ"
"นึกว่าไปลืมไว้ที่ห้องผู้หญิงที่ไหนซะอีก"
"แล้วถ้าลืมล่ะครับ?"
"ก็ไม่ทำไมค่ะ มันก็แค่สร้อยเฉยๆไม่ได้มีค่าอะไรมากมายขนาดนั้น"
"งั้นเหรอครับ"
"หรือพี่แบล็คคิดว่ามันเป็นปลอกคอล่ะคะ"
"ถ้าพี่คิดล่ะ?"
"ก็ดีสิค่ะ พี่จะได้จำไว้ให้ขึ้นใจเป็นคนของใคร ต่อให้พี่จะอยู่ที่ไหนทำงานให้ใครก็รู้เอาไว้ว่าทั้งตัวทั้งใจรวมถึงชีวิตของพี่เป็นของหงส์คนเดียว!"
"ขี้หวงจังเลยนะครับ"
"พอดีว่าหงส์ไม่ได้ใจกว้างเหมือนพี่แบล็ค"
"รู้ได้ไงว่าพี่ใจกว้าง?"
"แล้วรู้ได้ไงว่าหงส์ขี้หวง?"
หลังจากปะทะคารมเล็กน้อยกับคุณหนูคนเก่งแสนอวดดีเขาก็รีบกลับไปยังห้องพักแล้วเตรียมตัวรอ อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงจะออกไปดินเนอร์แล้วไปต่อกับที่บาร์ประจำที่เพื่อนของคุณหนูเป็นเจ้าของ แต่ว่าในระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้นก็เผลอลูบต้นคอตัวเองแผ่วเบายังจำสัมผัสของมือนุ่นนั้นได้อยู่เลยแล้วยิ้มกว้างออกมาคนเดียว
เด็กอะไรชอบเล่นกับใจคน
"มีปลอกคอจริงๆด้วย!"
"ตัวแค่นี้ร้ายจริงๆเลยนะน้องหงส์"
- ผู้เขียน
