ตอนที่ 5

1004 คำ
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าหวาดหวั่นใจเพราะคุณหนูตัวเล็กแสนน่ารักน่าเอ็นดูในวันนั้นกลายร่างเป็นหงส์สาวแสนสวยในวันนี้ เรือนร่างเย้ายวนมากด้วยเสน่ห์แพรวพราวเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมารยา และความอวดดีแสนดื้อรั้นก็มากจนรู้สึกคล้ายว่าประสาทกินหลายครั้งที่คนอื่นมีเรื่องกันเพราะเธอไม่เคยกลัวใครเลย ไม่กลัวแม้แต่พ่อกับพี่ชายตัวเองด้วยซ้ำ! แล้วในอดีตที่ถูกลอบทำร้ายก็ยังหาคนบงการตัวจริงไม่ได้เพราะมันชิงลงมือฆ่าตัวตายก่อนคุณท่านจะกลับมาถึง และหลังจากนั้นทุกอย่างก็คล้ายว่าเงียบสงบแต่นั่นไม่ใช่เลยเขารู้ดี จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็สิบปีแล้วสินะ รับใช้คุณหนูมานานมากจริงๆ "ไอ้แบล็คคุณหนูเรียกให้ไปหาที่ยิม" "ถูกซ่อมอีกแล้วเหรอว่ะ?" "ไม่รู้ดิ แต่ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีมึงระวังตัวเองไว้บ้างล่ะ" "อืม จะพยายามไม่ให้โดนหนักนะ" "กูก็เห็นกลับมาสะบักสะบอมทุกครั้ง!" เขารีบเดินไปตามที่เพื่อนบอกเพราะรู้ดีว่าเด็กอวดดีนั้นไม่ชอบรอคอยอะไรนานๆแถมยังเป็นคนที่มีความอดทนต่ำมากถึงแม้ว่าบางครั้งจะทำตัวเฉื่อยชาเองบ้างก็ตาม แต่ถึงในตอนนี้คุณหนูจะอายุยี่สิบสามปีแล้วยังไงก็ดูเหมือนเด็กสิบสามปีคนนั้นไม่มีผิด ในสายตาของเขาเธอไม่เคยโตเลยแต่ยังคงเป็นเด็กที่มีภาระหน้าที่ต้องแบกรับเพิ่มมากขึ้นก็เท่านั้นเอง เขาในวัยสามสิบห้าปีตอนนี้กำลังยืนตรงหน้าเด็กอวดดีที่มีสีหน้าเรียบเฉยขัดกับแววตาเกรี้ยวกราด ช่างเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากจริงๆเลยนะ "มีอะไรครับคุณหนู" "รู้จักมิคาเอลไหม?" "คุณมิคาเอลเหรอ...รู้จักครับ" "เล่ามา" "เมื่อสิบกว่าปีก่อนเคยมีเรื่องกับคุณเทพอยู่พักใหญ่เรื่องผู้หญิง เรามีการปะทะกับฝั่งนั้นนานหลายปีกว่าทุกอย่างจะสงบลง คุณเทพบาดเจ็บหนักส่วนคุณมิคาเอลอาการก็คงไม่ต่างกัน ตอนนั้นคุณหนูน่าจะไปเมืองนอกกับคุณมังกรประมาณสองอาทิตย์ในช่วงปิดเทอมเลยปลอดภัย แล้วทำไมถึงถามถึงครับ?" "พ่อจะให้หงส์หมั้นกับเขา" "หมั้นเหรอ…" "ใช่! พ่อต้องการอำนาจมากขึ้นแล้วพี่มิคาเอลก็เหมาะสมที่สุด หงส์แค่อยากจะรู้เฉยๆว่าที่คู่หมั้นเป็นใคร มีนิสัยยังไง แล้วพี่ช่วยไปสืบหน่อยสิว่ามีลูกเมียซุกซ่อนไว้รึเปล่าเผื่อว่าหงส์จะได้อะไรดีๆจากเขามาบ้าง" "แต่ว่ามันเสี่ยงนะคุณหนู" "หงส์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ! หงส์ต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาก่อนจะถึงวันหมั้นในอีกสามเดือนข้างหน้า พี่แบล็คทำให้หงส์ได้ไหม?" "คุณหนู…" "อย่ามองว่าหงส์เป็นเด็กน้อยนักสิพี่แบล็ค แล้วคนอย่างพี่มิคาเอลคงมีความลับดีๆซ่อนไว้บ้างแหละ หงส์อยากรู้ความลับที่แม้แต่คนตระกูลนั้นก็ไม่รู้" "พี่จะทำทุกอย่างตามที่คุณหนูสั่งครับ" "ดีค่ะ งั้น...ค่ำนี้ไปดินเนอร์เป็นเพื่อนหน่อยนะพอดีว่าพ่อไม่อยู่ไปประชุมอีกแล้ว" "ได้ครับคุณหนูแล้วจะไปที่บาร์ต่อเลยไหม?" "ไปสิคะ" เขาพยักหน้ารับคำสั่งด้วยความไม่เต็มใจเท่าไรนักที่อยู่ดีๆคุณหนูที่เขาเฝ้าดูแลมาอย่างดีจะต้องเป็นของคนสำส่อนอย่างคุณมิคาเอล คุณหนูของเขาสูงส่งกว่านั้นมากมายหลายเท่าและเลอค่าเกินกว่าจะให้คนต่ำๆพันธุ์นั้นมาสัมผัสเเตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ เขาควรจะต้องทำยังไงดี!? แต่ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปมือเล็กแสนนุ่นก็วางลงบนบ่าแล้วเกลี่ยปลายนิ้วเล็กในขณะที่ดวงตากลมโตมองหน้าเขา ริมฝีปากสวยยิ้มกว้างทำท่าคล้ายว่าจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็เงียบ เขายืนนิ่งทำตัวเหมือนรูปปั้นทั้งที่หัวใจคล้ายว่าจะหยุดเต้นอยู่รอมร่อ เด็กอวดดีชอบเล่นกับใจตลอด! เขาพยายามรักษาลมหายใจให้ปรกติแล้วบังคับแววตาไม่ให้แสดงออกว่าหวั่นไหวมากขนาดไหน นี่คุณหนูไม่มีอะไรเป็นของเล่นแล้วรึยังไง! หัวใจคนไม่ใช่ของเล่นนะ!! "ทำไมไม่ใส่สร้อยที่หงส์ให้?" "พี่ทำขาดพึ่งเอาไปซ่อมครับ" "นึกว่าไปลืมไว้ที่ห้องผู้หญิงที่ไหนซะอีก" "แล้วถ้าลืมล่ะครับ?" "ก็ไม่ทำไมค่ะ มันก็แค่สร้อยเฉยๆไม่ได้มีค่าอะไรมากมายขนาดนั้น" "งั้นเหรอครับ" "หรือพี่แบล็คคิดว่ามันเป็นปลอกคอล่ะคะ" "ถ้าพี่คิดล่ะ?" "ก็ดีสิค่ะ พี่จะได้จำไว้ให้ขึ้นใจเป็นคนของใคร ต่อให้พี่จะอยู่ที่ไหนทำงานให้ใครก็รู้เอาไว้ว่าทั้งตัวทั้งใจรวมถึงชีวิตของพี่เป็นของหงส์คนเดียว!" "ขี้หวงจังเลยนะครับ" "พอดีว่าหงส์ไม่ได้ใจกว้างเหมือนพี่แบล็ค" "รู้ได้ไงว่าพี่ใจกว้าง?" "แล้วรู้ได้ไงว่าหงส์ขี้หวง?" หลังจากปะทะคารมเล็กน้อยกับคุณหนูคนเก่งแสนอวดดีเขาก็รีบกลับไปยังห้องพักแล้วเตรียมตัวรอ อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงจะออกไปดินเนอร์แล้วไปต่อกับที่บาร์ประจำที่เพื่อนของคุณหนูเป็นเจ้าของ แต่ว่าในระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้นก็เผลอลูบต้นคอตัวเองแผ่วเบายังจำสัมผัสของมือนุ่นนั้นได้อยู่เลยแล้วยิ้มกว้างออกมาคนเดียว เด็กอะไรชอบเล่นกับใจคน "มีปลอกคอจริงๆด้วย!" "ตัวแค่นี้ร้ายจริงๆเลยนะน้องหงส์"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม