หลงรักพ่อเลี้ยง :: CHAPTER 3 [100%]
1629 คำ
“วันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวนะ ฉันให้คนงานสั่งจากร้านอาหารมาให้”
“ค่ะ”
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน” พ่อเลี้ยงหมุนตัวไปหยิบรองเท้าของตัวเองมาถือไว้และเดินเท้าเปล่ากลับไปยังบ้านพัก ฉันเองก็ทำแบบเดียวกับเขาด้วยการถือรองเท้าผ้าใบและเดินเท้าเปล่าเช่นเดียวกัน ยามที่สายตามองแผ่นหลังกว้างรอยยิ้มของฉันก็ผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
มาถึงบ้านเราสองคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อรอกินข้าวด้วยกัน ฉันอาบน้ำสระผมเรียบร้อยนั่งใช้ไดร์เป่ามองตัวเองในกระจกพลางนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น ที่ฉันยิ้มและหัวเราะได้อย่างเต็มที่ หลังจากที่ผ่านเรื่องราวฉาวๆ ของแม่มาหนึ่งเดือนต้องทนเสียงนินทาหรือใส่ร้ายป้ายสีพ่อเลี้ยงว่าจะเฉดหัวฉันออกจากบ้าน ทุกอย่างถูกเลือนหายไปกับสายน้ำที่ฉันกับพ่อเลี้ยงเล่นหวักน้ำใส่กัน อันที่จริงก็เพิ่งจะเห็นเขายิ้มและหัวเราะได้อย่างมีความสุขก็วันนี้ เพราะเราสองคนถูกคนเป็นเมียและคนเป็นแม่กระทำเอาไว้อย่างหนักหน่วง มันเหมือนกับว่าทั้งฉันและพ่อเลี้ยงเราปล่อยเรื่องของแม่ให้จางหายไปเหมือนกับสายน้ำ หลังจากนี้ฉันจะมีแค่พ่อเลี้ยงคนเดียวเท่านั้น หมายถึงว่าจะอยู่ดูแลเขาไปจนกว่าเขาจะ... มีรักใหม่หรือแต่งงาน
มาถึงตรงนี้หัวใจดวงน้อยที่มีความสุขเมื่อกี้ค่อยๆ ห่อเหี่ยวจนวางไดร์เป่าผมลงหน้ากระจก ถึงพ่อเลี้ยงจะบอกว่าตอนนี้ยังไม่มีใช่ว่าอนาคตเขาจะไม่มีนี่นา ถ้าเป็นฉันก็คงจะดีสินะ
“เดี๋ยวนะบัว คิดอะไรน่ะ”
ฉันยกมือปิดปากตัวเองที่เผลอพูดเรื่องอะไรออกมาก็ไม่รู้ สิ่งที่ทำได้คือสลัดความคิดนั้นออกไปให้หมด หยิบยางรัดผมมัดเป็นมวยไว้กลางศีรษะสวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มสีขาวออกจากห้องจังหวะนั้นหัวหน้าคนงานที่ชื่อว่าลุงโตก็เอาอาหารที่พ่อเลี้ยงสั่งมาให้ฉันที่จัดการเทลงบนจาน อาหารจะเป็นอาหารภาคกลางที่มีพวกต้มยำทะเล ไข่เจียวปูแล้วก็ปลาทอดหลายอย่างเลยล่ะ รวมไปถึงของหวานด้วยที่เป็นผลไม้สดน่ากิน
“อาหารมาแล้วเหรอบัว”
“ค่ะพ่อเลี้ยง” ฉันหันไปมองพ่อเลี้ยงที่ลงจากบันไดสวมแค่กางเกงผ้าบางสีดำตัวเดียวและเปลือยเปล่าท่อนบน เป็นปกติของเขาเลยล่ะที่ถอดเสื้อเวลาใกล้จะนอน ฉันก็ว่าไม่ได้ปะนี่มันบ้านเขาไงจะทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าของบ้านเลย
“พรุ่งนี้เธอไปรีสอร์ทกับฉันนะ”
“ได้ค่ะ” ตักข้าวลงจานให้พ่อเลี้ยงที่ดื่มน้ำเปล่าก่อนตักข้าวกิน “มีอะไรเหรอคะ?”
“เพื่อนๆ ฉันจะมาคุยเรื่องจัดปาร์ตี้ที่ไร่น่ะคุยเรื่องธุรกิจ เธอน่าจะมีความคิดดีๆ เรื่องพวกนี้ ฉันเลยอยากให้ช่วยออกความเห็นให้หน่อยพวกเรื่องธีมงานแล้วก็อาหาร”
“รับทราบค่ะ” ตอบตกลงอย่างเต็มใจไม่ว่าเขาจะให้ฉันทำอะไรก็พร้อมทำเสมอ จึงนั่งแงะเนื้อปลาทับทิมทอดวางบนจานข้าวให้กับพ่อเลี้ยงที่ตักไข่เจียวปูให้ฉันบ้าง
“กินเยอะๆ ผอมลงไปเยอะเลย”
“พ่อเลี้ยงก็เหมือนกันค่ะ ทำงานทุกวันก็ต้องกินให้เยอะกว่าบัวพันเท่า”
“จะขุนฉันให้ตัวโตเท่าช้างเลยหรือไง?”
ยิ้มขำพลางตักข้าวกินอย่างมีความสุข ไข่เจียวที่พ่อเลี้ยงตักให้อร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ แค่เขาตักให้ก็อร่อยทุกอย่างนั่นแหละ ใช้เวลาในการกินอาหารไม่นานก็ล้างปากด้วยของหวานพ่อเลี้ยงก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนแต่ฉันรู้ว่าเขาคงจะทำงานต่อนั่นแหละเลยจะขึ้นไปประคบเท้าให้เขา พร้อมชงชาคาโมมายล์ให้ด้วย เมื่อล้างจานทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยฉันก็เดินขึ้นบันไดมาพร้อมกะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนูผืนเล็ก ยาทาและผ้าพัน รวมไปถึงแก้วชาคาโมมายล์เคาะประตูห้องนอนของพ่อเลี้ยง ฉันก็เปิดประตูเข้าไปเห็นเขานั่งพิงหัวเตียงกำลังเซ็นแฟ้มเอกสารอยู่
“บัวชงชาคาโมมายล์มาให้ค่ะ พ่อเลี้ยงนั่งห้อยขามานะคะ”
“เอาจริงเหรอ?”
“เดี๋ยวไม่หายนะคะ รอบนี้คือพ่อเลี้ยงต้องไปหาหมอแน่ๆ” ฉันมองเขาที่กระตุกยิ้มมุมปากและนั่งห้อยขาลงมาซึ่งห้องนอนของพ่อเลี้ยงกว้างขวางและเตียงก็ใหญ่มากด้วย ทุกอย่างที่เคยมีแม่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไปหมด “บัวเสิร์จข้อมูล พ่อเลี้ยงเท้าบวมต้องแช่น้ำเย็นค่ะจะลดอาการบวมแล้วก็อักเสบได้ พรุ่งนี้ถ้าไม่ได้เข้าไร่หรือไปดูที่ดิน พ่อเลี้ยงสวมรองเท้าปกติไปก่อนได้ไหมคะ?”
“ได้ ฉันตามใจเธอ” คำว่าตามใจฉันทำให้เผลอยิ้มออกมาขณะเอาเท้าทั้งสองแช่ในกะละมังที่มีน้ำเย็นเฉียบจากน้ำแข็งที่ฉันแช่ไว้และช้อนออกเรียบร้อย มือของฉันก็นวดคลึงบริเวณเท้าที่บวมเบาๆ เพื่อให้เส้นคลาย ก่อนจะรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นร้อนที่ทาบทับบนศีรษะและลูบไล้เบาๆ เรียกสายตาของฉันให้เงยหน้าสบตากับพ่อเลี้ยง “ขอบใจนะบัว”
“บัวไม่อยากเห็นพ่อเลี้ยงต้องเจ็บนี่คะ”
“ฉันก็ไม่เห็นเจ็บเลย เดินได้ปกติ”
“พ่อเลี้ยงฝืนตัวเองต่างหาก”
“รู้ดีซะจริงเด็กคนนี้” เขาเอ่ยชมฉันหรือประชดกันแน่ก็ไม่รู้นะ ใช้เวลาประคบเท้าด้วยน้ำเย็นจนอาการของพ่อเลี้ยงดีขึ้น ฉันก็ยกเท้าเขาพลางใช้ผ้าขนหนูซับน้ำและดันกะละมังออกไปให้พ้นตัว จากนั้นก็หยิบยาทาลดบวมนวดคลึงบริเวณที่เขาอักเสบเรียบร้อยก็พันผ้าเพื่อประคองไว้ให้เวลาขยับจะได้รู้ว่าเท้าตัวเองเจ็บอยู่ ฉันพันผ้าอย่างสวยงามเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“บัวมีของจะให้พ่อเลี้ยงด้วยค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงวอร์มและส่งถุงเท้าสีดำสามคู่ให้กับพ่อเลี้ยงที่รับไปแบบงงๆ “บัวเห็นถุงเท้าพ่อเลี้ยงเก่า ย้วยแล้วก็เลยซื้อถุงเท้ามาให้ใหม่ค่ะ”
“...”
“คู่เก่าทิ้งได้เลยนะคะ แล้วก็ถ้าถุงเท้าเก่าย้วยจนใส่ไม่ได้ บอกบัวนะคะเดี๋ยวบัวจะจัดการให้เองค่ะ รวมไปถึงเสื้อผ้าของพ่อเลี้ยงด้วยบัวจะซักให้และทำความสะอาดห้องให้สะอาดเอี่ยมเลยค่ะ” ส่งยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าที่ก้มหน้ามองถุงเท้าในมือพลางกระตุกยิ้มราวกับดีใจที่ฉันซื้อถุงเท้าให้เขา ก็ปกติเรื่องพวกนี้คนงานหญิงจะเป็นคนจัดการให้ ตอนแม่อยู่ก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้ดูแลพ่อเลี้ยงให้ดีทั้งที่เขาทำงานแทบทุกวันไม่มีวันหยุดด้วยซ้ำ
“ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบใจ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวทำด้วยความเต็มใจค่ะ บัวอยากดูแลพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงให้บัวอยู่ที่นี่ด้วยกันบัวก็อยากตอบแทนบุญคุณของพ่อเลี้ยง” ถึงได้บอกไม่ว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไรฉันก็พร้อมและยินดีช่วยเขาเสมอ อยากดูแลเขาไปตลอดจนกว่าวันใดวันหนึ่งเขาพบรักใหม่และแต่งงาน เมื่อนั้นฉันจะหยุดดูแลเขาเองเพราะถือว่าเขามีคนคอยดูแลได้ดีกว่าฉัน “บัวให้พ่อเลี้ยงพักผ่อนดีกว่า”
พูดจบฉันก็โน้มตัวถือกะละมังและหันไปส่งยิ้มให้กับพ่อเลี้ยง เดินออกจากห้องเขาและปิดประตูล็อกเรียบร้อย ฉันก็ตรงเข้ามาที่ห้องนอนของตัวเองทิ้งตัวนอนคว่ำมองรูปภาพที่เพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันชื่อว่า ‘ปูเป้’ และ ‘จอม’ ส่งรูปที่ไปเที่ยวทะเลกับไปเที่ยวเมืองหลวงกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองคนบอกว่าจะซื้อของมาฝากฉันด้วยอีกประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์ถึงจะกลับ บอกว่าจะแวะมาหาที่ไร่ด้วยฉันคงต้องขออนุญาตพ่อเลี้ยงไว้ล่วงหน้า วางมือถือราคาแพงที่แม่ซื้อให้ดูเบอร์ของแม่ก็ลองกดต่อสายสุดท้ายก็ปิดเครื่องฉันก็เลยเลิกโทร ไล่ดูเบอร์ไปเรื่อยจนมาถึงเบอร์ของพ่อเลี้ยงฉันก็อมยิ้มพลางนึกถึงเรื่องวันนี้ที่เราสองคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มและหัวเราะฉันก็เผลอยิ้มออกมากอดหมอนแน่นทอดสายตามองไปยังวิวภูเขายามค่ำคืน
“บัวอยากอยู่กับพ่อเลี้ยงไปตลอดเลยนะคะ” ฉันพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ “เพราะงั้นอย่าเพิ่งมีใครเลยได้ไหมคะ บัวไม่อยากจากพ่อเลี้ยงเลย”
ไม่รู้ว่าคำขอของฉันจะส่งไปถึงพ่อเลี้ยงหรือเปล่า? จะว่าเห็นแก่ตัวเกินไปไหมนะฉันไม่ใช่เจ้าชีวิตของเขาด้วยซ้ำ จะมาขอให้เขาอยู่ด้วยกันไปตลอดโดยไม่แต่งงานมีคนรักใหม่ได้ยังไงกัน เห็นแก่ตัวก็ได้เพราะฉันไม่อยากถูกพ่อเลี้ยงทิ้งและที่สำคัญฉันอยากอยู่กับเขาไปนานๆ แบบนี้ ไม่อยากให้มีอะไรมาพรากเราสองคนไปเลย แม้กระทั่งรักใหม่ของเขาก็ตามที
*--------------------------------------------*
- ผู้เขียน
