ระหว่างเดินทางเข้าตัวเมืองอินทัชนั่งเงียบบนรถมาตลอดทาง ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำตั้งเเต่เหตุการณ์ในห้องน้ำ ผิดกับดินเเดนที่นั่งผิวปากเปิดกระจกรับลมอย่างอารมณ์ดี
ไม่เคยเห็นมุมน้ีมาก่อน..
อะไรจะอารมณ์ดีขนาดนั้นพ่อคุณ...
"เห็นซ้ายมือมึงไหม" ดินเเดนผู้ที่ทลายกำเเพงความเงียบลง สายตามองทอดไปยังถนนตรงหน้า รถลาเเทบจะไม่มีด้วยซ้ำ อย่างว่าที่นี่เป็นบ้านไร่ มีเเต่เทือกเขาเขียวชะอุ่มห่อหุ้มไปด้วยต้นไม่สีเขียวเเล้วก็เเม่น้ำเป็นส่วนใหญ่ ถนนดูโล่งตา ข้างทางก็สะอาด อากาศก็สดชื่น ...จะไปหาที่สงบเเล้วก็สวยงามแบบนี้ได้ที่ไหน
"ค..ครับ" อินทัชขานรับ
"นั่นฟาร์มเเกะ เป็นฟาร์มที่ใหญ่ที่สุดในเเถวนี้เลย ตอนเด็กๆ พ่อกับเเม่พากูมาบ่อยมาก" ดินเเดนเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เเอบชำเลืองมองอินทัชเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองทางต่อ
"นายน้อยชอบเเกะเหรอครับ" คนตัวเล็กเอ่ยถามต่อ กลัวว่าจะเกิดอาการเดดแอร์เหมือนก่อนหน้านี้อีก
"อืม
