EP 2 : รู้สึกคุ้นเคย
945 คำ
เกมรัก : ตอนที่ 2
"แกก็พูดซะเวอร์เลย กรรมกรที่ไหนกันละ ขี้ข้าชัดๆ" ข้าวหอมพูดขึ้น ทำให้ทั้งคู่มองหน้ากันและระเบิดหัวเราะกันออกมาทันที
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
"ปากร้ายเหมือนเดิม นี่แหละยัยข้าวหอมเพื่อนฉัน"
"แกว่าพวกวิศวะจะรับน้องๆของพวกเราโหดไหม จำได้เลยตอนที่เราอยู่ปีหนึ่งนี่แทบขาลากกลับบ้าน" มีอากระซิบเบา เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน การรับน้องของคณะวิศวะขึ้นชื่อว่าโหดและมัน เล่นต้องเล่นให้สุด และก็โดนแบบสุดๆเช่นกัน บางคนถึงขั้นต้องให้คนมาอุ้มกลับบ้านกันเลยทีเดียว ร้าวทั้งร่างไปเป็นอาทิตย์
"ก็คงตามสไตล์พวกนั่นแหละ ส่งต่อกันรุ่นต่อรุ่น เคยโดนแบบไหนก็คงทำแบบนั้น แกก็เห็นมาสามปีแล้วยังไม่ชินอีกหรอ"
"ไอ้ชินมันก็ใช่ แต่ปีนี้มีคนนึงที่เขาพูดกันว่าโหดมากกกกก แต่ก็หล่อมากกกกไม่แพ้กัน"
"ตกลงแกจะพูดเรื่องรับน้องหรือจะพูดเรื่องผู้ชาย" ข้าวหอมละมือจากป้ายสีที่กำลังระบายอยู่และเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเพื่อนสาวคนสนิท
"ก็ความหล่อมันทะลุออกมาด้วย" มีอายิ้มร่าเมื่อพูดถึงชายหนุ่มวิศวะ
"บ้าผู้ชายให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ" ข้าวหอมพูดพลางส่ายหัวให้กับท่าทางของมีอา
"แกจะไปสนใจอะไร วันๆเอาแต่เรียนๆ ไม่ก็อยู่ในห้องสมุด ว่างปุ๊บก็เข้างานพาร์ทไทม์ ช่วยมองเข้าไปในโลกที่มีผู้ชายบ้างเถอะ"
"ก็ถ้าฉันไม่ขยันก็ต้องหลุดจากเด็กนักเรียนทุนนะสิ่ ส่วนงานพาร์ทไทม์มันจำเป็นต้องทำอยู่แล้ว เงินมันไม่ใช่หากันได้ง่ายๆนะ"
"ฉันเลี้ยงแกได้สบายเลยละ จบแล้วทำงานค่อยเอามาคืนฉันก็ได้"
"เฮ้อ......ฉันจะไม่บ่นเรื่องนี้กับแกแล้วนะ จะให้ฉันงอมือขอเงินแกเนี่ยนะ แกเป็นผัวฉันหรือไง"
"ลองดูไหมล่ะ เราจะได้โบ๊ะบ๊ะกัน" มีอาพูดด้วยแววตาหื่นกระหาย
"ยัยมีอา!!!!!"
ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ
"อย่าบอกนะแกคิดจริง หน้าแดงเชียว คิดลึกนะเราอะ ฮ่าๆ ฮ่าๆ" มีอาขำท้องแข็งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของข้าวหอม
ทั้งคู่เตรียมงานรับน้องของมหาลัยกันมาเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสองทุ่ม
"เดี๋ยวฉันไปส่งแกที่คอนโด ไม่ต้องปฏิเสธ ฉันไม่ยอมให้แกนั่งแท็กซี่หรือรอโหนรถเมล์กลับหรอกนะ อีกอย่างคอนโดแกก็ทางผ่านคอนโดฉันพอดี" มีอาพูดดักเพื่อนสนิทไว้ทุกทาง เพราะเพื่อนสาวของเธอคนนี้เกรงใจทุกสิ่งอย่าง
"ฉันไม่ได้จะปฏิเสธสักหน่อย ช่วงนี้ต้องประหยัดอาศัยเพื่อนกลับดีกว่า" ข้าวหอมวิ่งแจ้นไปที่รถของมีอาทันที
"ฉันละอยากให้แกเห็นแก่ตัวแบบนี้ไปตลอดเลยจริงๆ ยัยข้าวเอ๊ย" มีอาพูดคนเดียวหลังจากที่ข้าวหอมวิ่งไปที่รถแล้ว
ทั้งคู่พูดคุยกันบนรถด้วยเรื่องต่างๆมากมาย ต่อให้อยู่กันทุกวันก็มีเรื่องให้คุยกันไม่ซ้ำ
เอี๊ยดดดด........
"เฮ้ย!!!!" ข้าวหอมอุทานด้วยความตกใจ
"แม่งเอ้ย! ขับรถประสาอะไรวะ ไม่เห็นหรือไงว่ารถทางตรงกำลังมา" มีอาบ่นลั่นเมื่อรถสปอร์ตคันหรูสีดำออกจากซอยโดยที่ไม่สนใจรถของเธอเลย ดีที่เธอเบรกรถได้ทัน
"พวกขับรถสปอร์ตราคาแพงก็งี้แหละ มีเงินอย่างเดียว ชนมาก็จ่ายเงินไม่สนอะไรอยู่แล้ว โมโหไปก็ประสาทแดกเปล่าๆ" ข้าวหอมพูดขึ้น
"แต่ฉันว่ามันคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นจอดอยู่ที่มอเรา" มีอาทำท่าทีสงสัย พยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก
"แล้วมอเรามันมีรถสปอร์ตกี่คันกันยะ ค่าเทอมแพงขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เด็กทุนอย่างฉัน ก็คนมีเงินอย่างแกเนี่ยแหละที่เข้าเรียนที่นี่ได้" มันคือความจริงอย่างที่เธอพูดทุกอย่าง มหาลัยชื่อดังและแพงที่สุด เป็นมหาลัยที่คนอยากเข้าเรียนมากที่สุดเป็นลำดับหนึ่งของประเทศ คนไม่มีเงินก็แย่งชิงทุนเลือดตาแทบกระเด็น จบจากที่นี่ไปเข้าทำงานที่ไหนก็รับ เหมือนมีใบผ่านงานไปในตัว เรื่องภาษาคือที่หนึ่ง ส่วนใหญ่คนที่จบไปเงินเดือนก็หลักแสนทั้งนั้น พวกคนรวยจบไปก็เปิดธุรกิจเป็นของตัวเอง ไม่แปลกที่ทุกคนอยากจะเข้าเรียนที่นี่โดยเฉพาะคนจนอย่างเธอ เงินเดือนหลักแสนใครบ้างที่ไม่ชอบ
รถยนต์ของมีอาแล่นมาจอดหน้าคอนโดของเธอ
"พรุ่งนี้เจอกัน ขอบใจนะที่มาส่ง" ข้าวหอมเอ่ยขอบคุณเพื่อนสาวสนิท
"โอเค จะให้ฉันมารับก็ไลน์มาบอก"
"อืมๆ ขับรถดีๆละ ถึงบ้านแล้วไลน์หาฉันด้วยนะ"
ข้าวหอมยืมมองรถของเพื่อนสนิทแล่นออกไปจดสุดสายตา เธอจึงเดินเข้าคอนโด คอนโดที่เธออยู่ไม่ได้หรูหราอะไรมาก เป็นเหมือนสวัสดิการของนักศึกษาทุน ที่ทางมหาลัยออกค่าห้องให้ ส่วนค่าน้ำค่าไฟนักศึกษาต้องออกเองมันก็ไม่ยากไปสำหรับเธอ นี่ก็อีกเหตุผลนึงที่คนอยากจะเข้ามหาลัยนี้ สนับสนุนทุกอย่างขอแค่ชิงทุนได้แค่นั้น แต่ปีนึงรับนักศึกษาทุนไม่ถึงสิบคน
- ผู้เขียน
