EP 7 : บทลงโทษ
2046 คำ
เกมรัก : ตอนที่ 7
บรึ้น บรื้น บรื้นนน เอี๊ยดดด....
"โอ๊ย....เฮ้ย! ขับรถประสาอะไรวะ ไม่เห็นคนกำลังข้ามถนนหรือไง" ข้าวหอมกำลังข้ามถนนเข้ามหาลัย แต่มีรถสปอร์ตคันหรูสีดำเลี้ยวเข้ามาแทบจะชนตัวเธอ ดีที่เธอหลบทันแต่ขาเธอดันสะดุดกับฟุตบาทล้มลงกับพื้นอย่างจัง
"เจ็บเป็นบ้าเลย" ข้าวหอมบ่นและพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น
"ซุ่มซ่าม ไม่เห็นว่ารถกำลังมาหรือไง" เควินพูดขึ้น เมื่อเขาเห็นว่ามีคนล้มลงจึงรีบจอดรถลงมาดูไม่คิดว่าจะเป็นหญิงสาวคู่อริคนเดิม
"นายนั่นแหละ ไม่เห็นว่าคนกำลังจะข้ามถนนเหรอไง" ข้าวหอมรู้ว่าเป็นเควินตั้งแต่แรก เพราะรถสปอร์ตสีดำคันนี้เธอจำได้แม่นมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
"จะเรียกค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่ก็ว่ามา แต่ฉันไม่ชอบพกเงินสดขอเป็นโอนแทน" เควินหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาพร้อมจะโอนเงินผ่านธนาคาร
"ไม่ต้อง ฉันไม่อยากได้เงินของนาย แค่ขอโทษและสำนึกผิดนายยังทำไม่ได้เลย ใช้เงินแก้ปัญหาจนเคยตัว" ข้าวหอมบ่นฉอดๆ
"ปากเก่งแบบนี้คงไม่เป็นอะไรมาก เสียเวลา" เควินพูดพร้อมกับเดินไปที่รถคันหรูและขับออกไปด้วยความเร็วปล่อยให้ข้าวหอมยืนเจ็บอยู่แบบนั้น
"หึ! คนเห็นแก่ตัว ซวยแต่เช้า โอ๊ย ซี๊ด เจ็บเป็นบ้าเลย ดีที่ไม่มีเลือด" ข้าวหอมก้มดูร่องรอยความเจ็บปวดตามตัว แต่ไม่เจอแผล มีแต่ความระบมตอนที่เธอล้มเท่านั้น ดีที่วันนี้เป็นวันรับน้องเธอจึงเลือกใส่กางเกงยีนขายาวกับรองเท้าผ้าใบเลยช่วยป้องกันขาถูกับพื้นถนนไปได้บ้าง
ตึ่ง ตึ้ง ตึ๊ง (เสียงประชาสัมพันธ์)
ประกาศ ประกาศ ขอให้นักศึกษาทุกชั้นปี ทุกคณะไปรวมตัวกันที่สนามกีฬาของมหาลัยด้วยครับ
ประกาศ ประกาศ ขอให้นักศึกษาทุกชั้นปี ทุกคณะไปรวมตัวกันที่สนามกีฬาของมหาลัยด้วยครับ
"ไปเด็กๆ ไปรวมตัวกันตามที่เขาประกาศได้แล้วจ้า เดี๋ยวโดนทำโทษ" ข้าวหอมพูดเตือนนักศึกษาที่อยู่ใกล้ๆเธอ วันนี้เป็นวันรับน้องรวมคณะ ข้าวหอมมาถึงมหาลัยตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เธอมาเพื่อตรวจความเรียบร้อยอีกรอบ แต่ด้วยจำนวนนักศึกษาเยอะขึ้นความวุ่นวายก็มากขึ้น
"เฮ้ ยัยข้าวววว" มีอากึ่งเดินกึ่งวิ่งตะโกนเรียก
"เป็นคนตรงเวลาเสมอ ตรงเวลาจริงแกเนี่ย นัดแปดโมงแกก็มาแปดโมงเป๊ะ" ข้าวหอมมองไปยังต้นเสียงและเอ่ยแซวเพื่อนสาว
"ฉันจะถือเป็นคำชม ไม่ใช่คำพูดแดกดันนะคะคุณเพื่อน" มีอาไหวไหล่ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของข้าวหอม
"วันนี้เราได้รับหน้าที่ให้เดินไปคุมน้องคณะเราด้วยนะ แกเห็นหน้าที่งานในไลน์กลุ่มยัง" มีอาถามขึ้น
"เหรอ ฉันไม่ได้เปิดดูไลน์เลย มาถึงก็ยุ่งเตรียมของ" ข้าวหอมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที
"เฮ้อ ฉันอุตส่าห์แต่งตัวแต่งหน้ามานั่งสวยๆ รอแกล้งเด็กที่คณะตัวเอง ไหนฉันเหมือนต้องโดนแกล้งซะเองละ" ข้าวหอมเบะปากบ่นหลังจากดูรายละเอียดในไลน์แล้ว
"อย่างน้อยฉันก็ชะตากรรมเดียวกับแก แต่ที่ฉันไม่ร้องไห้เพราะฉันกรี๊ดสติแตกมาตั้งแต่ในรถแล้ว" มีอาพูดขำๆ พวกเธอรู้ดีว่าการเป็นพี่เลี้ยงคุมน้องๆไปตามคณะมันไม่ก็ไม่ต่างจากโดนรับน้องซะเอง แต่ละคณะจะชอบแกล้งพี่เลี้ยงมากกว่าแกล้งน้องตัวเอง เหมือนว่าถ้าพี่เลี้ยงทำไม่ได้ น้องต้องโดนทำโทษไปด้วย และด้วยความเป็นพี่ก็ต้องโชว์สปิริตสู้เพื่อน้องตัวเอง
ทั้งคู่เดินตามรุ่นน้องไป แต่มีอาสังเกตเห็นบางอย่าง
"เดี๋ยวยัยข้าว ทำไมแกเดินแปลกๆ เหมือนฝืนตัวเอง"
"อ่อ เมื่อเช้าสะดุดขอบฟุตบาทล้มน่ะ ไม่เป็นอะไรมากแค่ปวดๆนิดหน่อย" ข้าวหอมพูดแล้วยิ้ม เธอไม่อยากให้มีอารู้ว่าเมื่อเช้าเธอเจอกับอะไร เธอพยายามฝืนให้เดินปกติแล้ว แต่ความหูตาไวของมีอาก็จับได้อยู่ดี
"นิดหน่อยแน่นะ วันนี้ต้องทำกิจกรรมกับรุ่นน้องแกไหวใช่ไหม" มีอาถามด้วยความเป็นห่วง
"อื้ม ไหวสิ่ ไม่เป็นอะไร"
"หงุดหงิดแต่เช้า ไปแดกรังแตนที่ไหนมาวะ" โจเซฟทักทายเควินที่เหมือนอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่มาถึง
"หมาวิ่งตัดหน้ารถแต่เช้า" เควินตอบ
"ดูจากอาการแล้วคงเป็นหมาตัวที่มึงไปชอบสิ่นะ" ไทม์พูดเสริม
"เป็นไปได้ไงเนี่ย วันนี้ผมเห็นพวกพี่มาก่อนพระอาทิตย์ตรงหัว(เที่ยง)" รุ่นน้องเอ่ยแซวชายหนุ่มทั้งสามคนที่กำลังเตรียมงานรับน้อง
"เทคนิคกูไม่ยาก แดกเหล้ายันเช้าแล้วก็มามหาลัยเลย" ไทม์ที่บอกรุ่นน้องด้วยท่าทีเป็นกันเอง ด้วยคณะวิศวะค่อนข้างจะดิบเถื่อนสมชื่อ จะไม่มีการพูดจาไพเราะแต่อย่างใด ต่อให้พูดจาหมาไม่แดกพอเกิดเรื่อง เพื่อน พี่ น้อง คือที่หนึ่งเสมอ ความรักเพื่อน รักน้อง รักคณะต้องมาก่อน
"ผมเชื่อครับว่าพี่เมายันเช้า.....ต้องฮาร์ดคอร์ขนาดไหนถึงมามหาลัยทั้งที่กลิ่นเหล้ายังติดตัว" หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยแซวเพราะเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆจากตัวรุ่นพี่
"นั่นแหละ ซิกเนเจอร์ของกู" เควินพูดติดตลกกลับไป
-หลายชั่วโมงผ่านไป-
"ขอเชิญพี่ๆที่คุมน้องออกมาเต้นให้น้องดูเป็นตัวอย่างด้วยค่ะ" เสียงจากรุ่นพี่ต่างคณะเอ่ยเชิญชวญ
ตึ่ง ตึ๊ง โป๊ะ .......
เสียงกลองบรรเลงตามจังหวะสนุกสนาน รุ่นพี่ทุกคนออกมาเต้น ข้าวหอมก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนั้นที่ออกมา ตอนนี้ทุกคนเข้าประจำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายกันเรียบร้อยแล้ว การรับน้องรวมเริ่มขึ้นตั้งแต่หลายชั่วโมงที่แล้ว แต่ละคณะจัดเตรียมแต่งซุ้มกันอย่างอลังการเพื่อต้อนรับน้องต่างคณะ แต่ละคณะจะมีเกม มีการลงโทษ เต้นกันอย่างสนุกสนาน ตามสไตล์การรับน้อง ทั้งข้าวหอม มีอา และเพื่อนคนอื่นก็สนุกพร้อมกับรุ่นน้องไปด้วย ความสนุกสนานแบบนี้จะมีแค่ปีละครั้งเท่านั้นทุกคนเลยใส่เต็มที่ และทุ่มสุดตัวกับกิจกรรมแบบนี้ เพราะหลังจากนี้ก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนหนักอย่างเดียว ถือเป็นการปลดปล่อยก่อนเริ่มเรียนแบบจริงจัง
"หายเหนื่อยกันยังเด็กๆ ต่อไปเป็นคณะสุดท้ายแล้วนะคะ ขึ้นชื่อว่าโหดและเหนื่อยที่สุด ชื่อว่าคณะอะไรนะ" ข้าวหอมส่งคำถามไปถามรุ่นน้องที่นั่งอยู่
"คณะวิศวะ" รุ่นน้องตอบกันอย่างพร้อมเพรียง
"อาจจะรุนแรงและเหนื่อยกว่าที่ผ่านมา พี่อยากให้ทุกคนทำกันอย่างเต็มที่ ไม่มีรุ่นพี่คนไหนฆ่าน้องได้หรอก ไม่ต้องกลัว เราพร้อมที่จะสนุกกับมัน เป็นคณะสุดท้ายแล้วพี่อยากให้เราเต็มที่" เสียงหวานพูดเจื้อยแจ้วให้กำลังใจรุ่นน้อง
"ค่ะ/ครับ"
"แกไหวแน่นะ ตั้งแต่คณะแรกมาจนถึงตอนนี้พวกเราโดนแกล้งกันตลอดเลย ขามึงโอเคใช่ไหม" มีอาเข้ามากระซิบข้าวหอม
"ไหวๆ เต้นจนลืมความเจ็บไปหมดละ" ข้าวหอมตอบด้วยท่าทางร่าเริงที่บ่งบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
----------------------------------
"เฮ้ย คณะสุดท้ายมาโน้นแล้ว ส่งท้ายกันหน่อยไหม" โจเซฟที่นึกสนุกบอกเพื่อนๆทุกคน
"เด็กบริหารจะไหวเหรอวะ สงสารน้องมัน" ไทม์พูดเชิงเห็นใจ
"ก็ถ้าเด็กไม่ไหว ก็เล่นรุ่นพี่" เควินพูดโดยที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวคู่อริ
"ไอ้สัสนี่แค้นส่วนตัว"
"พนันของเราคือเอาน้องเขามานอนกับมึงไม่ใช่เหรอวะ แต่ดูเหมือนมึงจะฆ่าน้องเขาเลยนะไอ้เค" โจเซฟกระซิบเบาๆไม่ให้คนอื่นได้ยินสิ่งที่พวกเขาพนันกันไว้
"ตบหัวก่อนแล้วค่อยลูบหลัง" เควินตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
"สวัสดีครับน้องคณะบริหารทุกคน พี่ชื่อพี่ไทม์นะครับ นั่นพี่โจเซฟ ส่วนที่นั่งนิ่งไร้ความรู้สึกนั่นพี่เควิน" ไทม์พูดแนะนำชื่อของทุกคนในคณะตัวเอง
"ฮู้วววว หล่อจัง / คนหรือเทพบุตร" เสียงซุบซิบของรุ่นน้องเมื่อเห็นหน้าตาเควินใกล้ๆ
"อะอะ ไม่ต้องสนใจพี่เขามาก เดี๋ยวอีกสักพักคงเกลียดพี่เขา เพราะพี่เขาจะมาเป็นคนลงโทษพวกเราถ้าใครทำพลาด พี่ขอบอกไว้ก่อนว่าคณะเราขึ้นชื่อถึงความโหด คนไหนที่ไม่ไหวมีโรคปอดแหกให้ออกมาได้เลยครับ" ไทม์ยังคงพูดต่อไปเรื่ิอยๆ
กิจกรรมรับน้องของคณะวิศวะยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และสนุกสนานขั้นสุด โหดมันสมชื่อ
"หยุด!" เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณทำให้กิจกรรมต้องหยุดลงกะทันหัน ทุกคนหันไปทางต้นเสียงนั้น เสียงนี้ที่ได้ยินแล้วถึงกับเสียวสันหลัง ทำให้รอบข้างตกอยู่ในความตึงเครียด เสียงนั้นคือ เควิน
"ใครให้เธอไปนั่งพัก!" เควินยังใช้โทนเสียงที่น่าเกรงขามเหมือนเดิม เมื่อเขาสังเกตเห็นข้าวหอมไปนั่งพัก สายตาคมเข้มจ้องไปที่หญิงสาว
"ขอโทษแทนเพื่อนด้วยค่ะ พอดีเพื่อนปวดขาเลยขอไปพัก เมื่อเช้าเพื่อนเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย" มีอาที่ช่วยแก้ต่างให้เพื่อนสนิท
"ฉันไม่ได้ถามเธอ" เควินตะคอกใส่มีอา
"ขอโทษค่ะ ฉันรับผิดชอบเอง" ข้าวหอมที่เดินเข้ามาพูดขอโทษและรับผิดชอบกับสิ่งที่เธอทำ ข้าวหอมส่งสายตาเป็นเชิงบอกกับมีอาว่าไม่เป็นไร ดวงตากลมโตหันกลับไปจ้องที่ใบหน้าโหดของเขาอย่างไม่เกรงกลัว
"เธอแน่ใจว่าจะรับผิดชอบไหว"
"ค่ะ" ข้าวหอมตอบพร้อมกับพยักหน้า
"รุ่นน้องปีหนึ่งคณะเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้มีกี่คน" เควินถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงดุดัน
"เฉพาะที่มาวันนี้ หนึ่งร้อยคนค่ะ"
"หึ ถ้าวิ่งรอบสนามมหาลัยร้อยรอบเธอจะไหวใช่ไหม" เควินกระตุกยิ้ม
"........." ข้าวหอมจ้องหน้าเควินอย่างไม่ลดละ มือบางกำหมัดพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง
"พวกมึงทุกคนไปวิ่งรอบสนามให้ครบร้อยรอบ" เควินชี้ไปทางรุ่นน้องของเธอและออกคำสั่ง
"ไม่ต้อง!"
"เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง นายอย่าเอารุ่นน้องของฉันมายุ่งด้วย" ข้าวหอมยังคงจ้องใบหน้าคมเข้มด้วยแววตาที่โกรธ เธอรู้ว่าเขาจงใจจะแกล้งเธอ
พรึบ
"อื้อ....." ข้าวหอมร้องออกมา เมื่อเควินยื่นมือไปบีบคอของเธออย่างแรง
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ" มีอาที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับทนไม่ไหวกับการกระทำของเควิน
"ถ้าเธอไม่อยากเห็นเพื่อนเธอเหนื่อยกว่าเดิมก็เงียบปาก" เควินหันหน้ามาพูดกับมีอา แต่มือหนายังคงบีบต้นคอของข้าวหอมไว้
"อ่อย (ปล่อย)"ข้าวหอมพยายามแกะมือหนาออกจากลำคอแต่ก็ไม่เป็นผล
ฉันไม่ชอบให้ใครข้ามรุ่น เธออยู่แค่ปี3 ต้องเคารพและเรียกฉันว่าพี่! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ" พูดจบเควินละมือออกจากลำคอระหงเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอเริ่มซีด
แค่ก แค่ก แค่ก ข้าวหอมจับคอตัวเองและไอออกมา เธอเกือบจะขาดอากาศหายใจ
"เรียกฉันว่าอะไร" เควินยังตะโกนใส่คนตัวเล็กไม่หยุด
"พะ พี่เควิน" ข้าวหอมพูดตะกุกตะกักเพราะเธอยังรู้สึกเจ็บที่คอ
"สี่โมงเย็นนี้ฉันต้องเห็นเธอวิ่งอยู่ที่สนาม ถ้าไม่เห็นวันรุ่งขึ้น น้องๆเธอเตรียมรับชะตากรรมได้เลย" เสียงประกาศก้าวของเควินทำให้ทุกคนไม่กล้าที่จะขัดเขาเลย
- ผู้เขียน
