บทที่4.เอมิกา-ราฟาเอล...

1590 คำ

เสียงหัวเราะเบาๆ อย่างคนอารมณ์ดีดังขึ้นจากร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งแววตาไหวระริกที่มองมายังตนเอง เอมิกาเดาไม่ถูก ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอย่างไร หญิงสาวพยายามเก็บแขนเก็บขาไม่โผล่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายออกไปให้ชายหนุ่มเห็น เธอกำลังอับอายที่พูดคุยกับคนแปลกหน้าในขณะที่ตนเองเปล่าเปลือย ดวงตาคมเหมือนมีเปลวไฟในแลบขณะที่มองมามายังเธอ สายตาคมคู่นั้นลามเลียจนรู้สึกร้อนวูบวาบ มันเหมือนมีมือใหญ่มาโลมลูบทั้งๆ ที่ชายหนุ่มทำแค่ยืนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าเธอเท่านั้น ความร้อนเร่าจากการที่ถูกจ้องมองแผ่กระจายไปทั่ว จากพวงแก้มไปสู่ลาดไหล่จนมันแดงก่ำขึ้นทุกพื้นผิวของร่างกาย เอมิกาหลุบเปลือกตาลง ปิดบังแววตาที่เกิดความเอียงอายเมื่อชายหนุ่มตรงหน้า จ้องมองตนเองแบบไม่วางตา “เสื้อผ้าเอมิไปไหนคะ? เอมิอยากกลับที่พักแล้วค่ะ เอมิรบกวนคุณมานานแล้ว เอมิเกรงใจ” เอมิกาพูดเสียงอุบอิบ เมื่อคิดว่าไม่น่าจะได้คำตอบจากชายหนุ่มที่ไม่ยอมตอบ เขาเอาแต่มองเธอท่าเดียวโดยไม่เอ่ยอะไรเลย “เธอคงต้องรอก่อน ผมเพิ่งให้พนักงานของรีสอร์ทนำไปทำความสะอาด คงต้องรอจนกว่าเขาจะนำกลับมาคืนให้” ชายหนุ่มตอบเสียงนุ่มๆ “งั้นขอเสื้อซักตัวให้เอมิได้ไหมคะ?” เอมิกาหน้าแดงจนแทบจะระเบิดไม่รู้ว่าจะบอกชายหนุ่มเบื้องหน้าให้เข้าใจอย่างไร ราฟาเอลหันกลับไปรื้อกระเป๋า เขาหยิบเสื้อเชิ้ตของตนเองมาให้เอมิกา เมื่อมองเห็นว่าสาวน้อยนั้นอายจนทำอะไรไม่ถูก แววตาอ่อนโยนทอดมองเอมิกานิ่งๆ “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเสียงแผ่วๆ เธอมุดเข้าไปในโปงผ้าห่ม พยายามสวมเสื้อตัวใหญ่ลงบนร่างกายเพื่อปกปิดความว่างเปล่าจากแววตาคม เอมิกาโผล่หน้าออกมาจากใต้ผ้าห่ม ผมบนศีรษะเธอยับยุ่ง หลังสวมเสื้อที่ราฟาเอลนำมาให้จนสำเร็จ วงหน้าใสๆ ล้อมกรอบด้วยผมยาวสลวยทีพันกันยุ่งเหยิง เธอสลัดผ้าห่มออกจากกายแล้วกระเสือกกระสนลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล กริยาที่เป็นไปตามธรรมชาติแต่เมื่อคนมองมีจิตใจไม่เป็นปกติ เขาจึงมองเห็นอีกแบบ มันเป็นการยั่วยวนจากคนสวยตรงหน้า ร่างกายเล็กๆ โยกย้ายส่ายไหว จนใจคนมองตามเต้นแรง!! จากที่เคยสงบอยู่ดีๆ ก็แข็งขืนขึ้นมาสะงั้น ไอ้ตัวยุ่งเหยียดขยายดันกางเกงผ้าจนปูดโปน ราฟาเอลกัดกรามกรอดๆ เขานึกอยากจะเดินกลับไปแช่น้ำเย็นอีกสักครั้ง หลังจากที่ต้องผละออกมาจากร่างหอมละมุนที่นอนกอดเพื่อไปแช่น้ำเย็นปรับอารมณ์ตัวเองให้สงบลงมาทั้งคืน เมื่อลงจากเตียงกว้างมายืนที่พื้นได้ เอมิการีบถลาไปดูที่หน้าต่างด้านข้าง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อมองเห็นบ้านพักของตัวเองอยู่ใกล้ๆ ห่างจากบ้านพักหลังนี้ไปแค่ไม่กี่ก้าว “ตกลงเอมิ...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? คุณยังไม่ยอมตอบเอมิเลย” หญิงสาวหันมาถามซ้ำ วงหน้าหวานยับยุ่ง เมื่อพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก เธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้อย่างไร กับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเจอด้วยซ้ำ (ถึงแม้เขาจะหล่อจนใจละลายก็ตาม) “จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ เธอถามหลายอย่างจนผมตอบไม่ถูกเลยนะ เอาเป็นว่า...เริ่มจากเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงก่อนดีไหม” ชายหนุ่มเปรยเสียงเรียบ เอมิกาพยักหน้างึกงักและรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ “ผมช่วยเธอขึ้นมาจากทะเลเมื่อคืน อย่างที่เห็นผมถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมดเพราะมันเปียก แถมเธอยังโวยวายรบกวนผมทั้งคืน จนผมไม่ได้นอนสักงีบ” ราฟาเอลเอ่ยเรื่อยๆ สบายๆ “คะ คุณ เป็นคนถอดเสื้อของเอมิหรือคะ?” เอมิกาตะกุกตะกักถาม เมื่อได้ยินราฟาเอลเอ่ยออกมาเต็มประโยค “ใช่...” ราฟาเอลพยักหน้ารับ “...” เอมิกานิ่งอึ้งเธอตกตะลึงจนตัวชา แข้งขาอ่อน จนทรุดลงไปนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ รู้สึกหมดแรงประคองตัวให้ยืนอยู่กับที่ได้ “ส่วนเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง ผมก็เป็นคนอุ้มเธอมา เพราะว่าเธอไม่มีสติ และผมไมรู้ว่าจะไปส่งเธอไปที่ไหนมันดึกมากแล้ว เธอคงเมาจนขาดสติสินะ ผมได้กลิ่นเอลกอฮอล์จากลมหายใจของเธอ และถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอเธอเข้า ป่านนี้เธอคงนอนอยู่ก้นทะเล แทนการนอนอยู่บนเตียงอุ่นๆ ของผมแน่ๆ” ชายหนุ่มตำหนิตรงๆ “เอมิจำไม่ได้ว่าเดินลงไปในทะเลตอนไหน...จำไม่ได้จริงๆ ค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสั่น เธอพยายามนึกความหลัง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก “ช่างเถอะ!!” ชายหนุ่มโบกมือ สายตาลุกวาบขึ้นมาตอนที่พูดต่อ “ระหว่างที่ผมช่วยเธอ มีบางอย่างของผมเสียหาย เธอจะชดใช้ผมอย่างไรกับข้าวของๆ ผมที่เสียหายไปล่ะ?” เสียงเคร่งเครียดนั่นทำให้เอมิกาตกใจหนักขึ้น “เอมิทำของคุณเสียหายเหรอคะ?” เอมิกาเงยหน้าขึ้น เธอถามกลับงงๆ “ใช่...มันเป็นของที่มีมูลค่ามากจนคุณคาดไม่ถึงเชียวแหละ” ชายหนุ่มกล่าวย้ำ ทำเอาเอมิกามีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด “อะไรเหรอคะ...บางทีเอมิอาจจะซ่อมมันได้” เอมิกาสอบถามอย่างรู้สึกผิด “แล็ปท็อปที่บรรจุข้อมูลการค้าขายนับพันล้านของผมไง มันจมอยู่ใต้น้ำตอนที่ผมลงไปช่วยเธอ” “เอมิขอดูหน่อยได้ไหมคะ เผื่อเอมิจะช่วยคุณได้” เสียงสั่นพร่าเอ่ยอย่างสำนึกผิด เธอพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถ “ผมส่งไปให้ช่างฝีมือดีที่สุดในโลกตอนนี้กู้ข้อมูลอยู่...ถ้าข้อมูลทุกอย่างในนั้นมันหลุดลอดออกไปสู่สายตาคู่แข่งของผมได้ละก็ ผมจะเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลอย่างที่คุณคิดไม่ถึงเชียวแหละ” ชายหนุ่มหาข้ออ้างข่มขู่อย่างได้อย่างดี จนหญิงสาวกลัวลนลาน “ละ แล้วคุณ...เออ” หญิงสาวพูดติออ่าง เมื่อตนเองยังไม่รู้จักกับคนที่ช่วยชีวิตของเธอเลย “ราฟาเอล ฟาเบียโน่ ชื่อนี้คุณอาจจะเคยได้ยินบ้าง นั่นนะผมเอง” ราฟาเอลกล่าวแนะนำตัวเองอย่างหยิ่งทะนง หญิงสาวนิ่วหน้า เธอไม่คุ้นและไม่เคยรู้จักคนชื่อแซ่นี้มาก่อน “คุณราฟาเอลจะให้เอมิชดใช้อย่างไรคะ?” หญิงสาวถามกลับเสียงอ่อยๆ “บอกชื่อเธอมาก่อน ถ้าเธอหนีไปผมจะไปตามหาที่ไหน ยังไงกันล่ะ” “เอมิกา กรชวัลค่ะ เรียกเอมิก็ได้ค่ะ” เอมิกาตอบเสียงสั่น “เอาล่ะเรารู้จักกันแล้ว ผมคาดว่าเธอคงจะเป็นคนดี ไม่หนีหน้าไปไหน เมื่อเธอต้องรับผิดชอบของๆผมที่เสียหาย เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเรื่องที่จะชดใช้ ผมนึกออกจะบอกคุณไปอีกทีก็แล้วกัน” ชายหนุ่มอนุญาตให้เอมิกากลับไปพักผ่อน แต่เอมิกากลับรู้สึกถึงรังสีของอันตรายที่คุกคามอยู่รอบตัวเธอ สองขาสั่นๆ รีบพาตนเองออกไปให้พ้นจากบ้านพักของราฟาเอล สองเท้าเปล่าเปลือยเดินย่ำไปบนพื้นทราย รีบเดินตรงไปยังบ้านพักของตัวเอง หลบอยู่แต่ในนั้นหวาดระแวง ราฟาเอลมองตามร่างบอบบางของเอมิกาไปจนหล่อนหายลับไปจากสายตา มุมปากหนาหยักยกยิ้มสมใจ เมื่อคะเนไว้...อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เอมิกาจะต้องเดินมาสยบอยู่แทบเท้าตัวเอง อย่างไม่มีแม้การพักผ่อนแสนน่าเบื่อนี่ คงมีชีวิตชีวามากขึ้น หลังจากที่เอมิกาลับไป ราฟาเอลทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงหมิ่นๆ เขาลูบไล้มือไปกับผิวที่นอนสัมผัสความอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่อย่างถวิลหา เขาเหมือนคนโรคจิต อาการหนักที่ต้องได้รับการบำบัดอย่าเร่งด่วน เมื่อตนเองยกผ้าห่มที่เคยคลุมร่างน้อยขึ้นมาสูดดมกลิ่นที่ติดอยู่บนผ้าอย่างหลงใหล ภายในใจนึกถึงวิธีที่จะทำให้เอมิกามานอนภายใต้ร่างหนาของตัวเอง และครวญครางพร่ำเรียกชื่อของเขาเพียงผู้เดียว ราฟาเอลเอนกายลงนอนบนเตียงกว้าง มือรวบผ้าห่มเนื้อนุ่มมาแนบอก หลับตาฝันหวานถึงค่ำคืนอันแสนสุขที่จะมาถึงในเวลาใกล้ๆ ยามมีร่างอวบอัดของเอมิกาในอ้อมแขน อยากนอนฟังเสียงหวานๆ ของหล่อน เสียงหวานๆ ที่ให้ความรู้สึกเปลี่ยมสุข หล่อนกระซิบรำพันเว้าวอน ดวงตาหวานที่จ้องมองมาที่เขาคนเดียวตลอดเวลาที่แสนรัญจวน ราฟาเอลยิ้มด้วยความสุขใจ ถ้าหนึ่งในเพื่อนสนิทมาเห็นเขาในตอนนี้คนเหล่านั้นอาจจะต้องแปลกใจ ผู้ชายกระด้างที่แสนจะเฉียบคมกลับมีรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more