“เจ้าคิดดีแล้วหรือถึงได้เอ่ยเช่นนี้ออกมา อย่าลืมว่า พ่อตั้งความหวังไว้กับเจ้ามิน้อย เมื่อสองปีก่อน ท่านหญิงเผิงก็หวังใจให้เจ้าแต่งงานกับนาง แต่เจ้าเหลวไหล คว้าอนุเผิงอ๋อง ผู้เป็นบิดานาง มาข่มเหง จนเสื่อมเสียมาถึงข้า สุดท้ายต้องส่งเจ้าไปอยู่ต่างเมือง!”
“ทั้งหมด เป็นแผนคนชั่ว ที่ไม่อยากให้ข้า แต่งงานกับท่านหญิงเผิง ส่วนอนุผู้นั้นเป็นสตรีร่านราคะ นางหวังใช้เรือนร่างตน มอมเมาบุรุษ”
“แต่เจ้าก็หลงกลนางจนได้!” มู่ป๋อจางตวาดเสียงดัง และมู่เซ่าหลิงไม่อยากโต้แย้งด้วยเขารู้อารมณ์บิดาดี
“เอาล่ะ ยังมีผู้ใด ในพวกเจ้าอยากโต้แย้งหรือไม่!”
ซึ่งหลังจากนั้น มิใช่สี่คุณชายที่อยู่ด้วยกันในตำหนักน้ำพุซีเฉอ หากเป็นมู่ข่ายเฉิง ที่เลื่อนรถเข็นของตน แล้วมาอยู่เบื้องหน้าพี่น้องทุกคนของเขา
“วันนี้ ถือว่าเป็นวันดี ที่ข้าจะกลับคืนสู่ตำแหน่งเจ้าบ้านน้อยมู่ ดูแลกิจการทุกอย่างเช่นเดิม เพื่อแบ่งเบาภาระบิดา”
สิ่
