หลายวันมานี้คุลิกากลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม ตื่นเช้าเธอไปทำงาน กลับมาก็รีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ ไม่ได้ใช้ชีวิตไปพร้อมแอลกอฮอล์อีก ส่วนคนเป็นเจ้าชีวิตของเธอน่ะหรือ หลังจากที่เขาเทบรั่นดีในบ้านทิ้งทั้งหมด เขาก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย แต่วันนี้แทนที่จะข่มตาหลับให้สนิทเหมือนดังวันวาน แววตาเล็กคมกลับคอยเหลือบมองประตูห้องนอนบ่อยครั้ง คืนนี้ใครบางคนต้องมานอนที่นี่ บนเตียงหลังนี้ ตามกฎเกณฑ์ของผู้เป็นนายซึ่งมีสิทธิ์ผูกขาดในทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างเธอ
ทว่าต่อให้พลิกตัวนอนทั้งซ้ายทั้งขวา เหยียดแข้งเหยียดขาจนปวดเนื้อปวดตัว ผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่ากลับไร้เงาของเขาย่างกรายเข้ามา ตอนนี้จึงได้แต่ปรายตามองโทรศัพท์มือถือที่ทิ้งขว้าง ชั่งใจอยู่นานนั่นแหละถึงได้กดโทรศัพท์หาเขา ไม่ได้เป็นห่วงอะไรเขาหรอกนะ ก็แค่อยากรู้ว่าเขาจะมาที่นี่หรือไม่มาก็เท่านั้น
“ครับ คุณคุลิกา”
คิ้วเล็กเรียงเส้นสวยย่นเข้าหากัน หรี่
