ราคีเทพบุตร

บทที่ ๓ หัวใจอิจฉา(๒)

เรเปลขัดขวาง สีหน้าท่าทางของเขาไม่ได้คิดจะบังคับ แต่มันเป็นแววตาของความขอร้องถึงอ้อนวอน

“ท่านต้องฆ่าผมแน่ ถ้าผมปล่อยให้คุณออกไป”

“อย่าห่วงเลยค่ะเรเปล ฉันไม่ได้จะออกไปฆ่าตัวตายหรือหนีคนใจร้ายใจดำอย่างเคลล์ไปไหนหรอก ฉันก็แค่จะไปทำงานเท่านั้น ฉันมีงานต้องสะสางมากมายเหลือเกิน อีกอย่างฉันก็อยากจะทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆ จะได้เอาเงินก้อนนั้นมาซื้อชีวิตของฉันคืน เรเปลน่าจะดีใจนะถ้าฉันทำสำเร็จ ตัวเรเปลเองก็จะได้หลุดพ้นจากการต้องมาจับตาดูฉัน ฉันรู้หรอกว่าเรเปลก็ไม่ได้ชอบหน้าที่เฝ้าคุมฉันสักเท่าไร”

“คุณคุลิกา”

“เอาเป็นว่า เรเปลจะเห็นฉันที่ควีนแมคก์เอนเตอร์-ไพรส์ก็แล้วกัน”

บอกจบคุลิกาก็โบกมือให้ แล้วเดินเร็วๆ ออกไป เธอไม่สนใจหรอกว่าบอดี้การ์ดอย่างเรเปลจะรีบร้อนเดินตามจนขาแข้งแทบขวิดกันแค่ไหน ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอไม่อยากขังตัวเองไว้ในเพนท์เฮาส์อีกแล้ว การต้องอยู่บนเตียงร่วมกับเคลล์เป็นเวลานาน มันทำให้เธออยากจะหนีไปให้พ้นๆ ไม่อยากจะจดจำว่าเมื่อคืนนี้ ในทุกๆ ที่ของบ้านได้กลายเป็นสมรภูมิสวาทของเขาและเธออย่างโชกโชน กลิ่นอายจางๆ ของเพลงรักดุเดือด เร่าร้อน รุนแรง ผสมปะปนกับความอ่อนหวาน มันยังทำให้เธออ่อนแรงและซ่านเสียวไปทั่วสรรพางค์กายในทุกเวลาที่คิดถึง ถ้าเธอยังคงหมกตัวอยู่ในนี้ต่อละก็ เธอต้องหัวใจวายตายก่อนวัยอันควรเป็นแน่

สายมากทีเดียวกว่าคุลิกาจะมาถึงอาคารสูงใหญ่ของควีนแมคก์ เธอต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อรวบรวมสติและความกล้าให้กับตัวเอง เมื่อเข้าสู่ด้านในก็ต้องฝืนยิ้มให้กับเหล่าสายตาของเพื่อนร่วมงานทั้งชายทั้งหญิง ทุกคนมองเธอแปลกไปกว่าที่เคย แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่มากเท่าไรนักหรอก ในเมื่อค่อนข้างจะชาชินกับการถูกจ้องมองอย่างสมเพช ใช่แล้ว! ทุกคนกำลังมองอย่างสมเพช แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความสงสารและเห็นใจปะปนอยู่ในนั้นด้วย

มาถึงโต๊ะทำงานก็ต้องทนฟังเสียงซุบซิบนินทาต่างๆ นานา แต่ถึงอย่างไรก็ฝืนยิ้มจนผ่านมาได้ร่วมชั่วโมงนั่นแหละ ถ้อยคำสนทนาที่อยู่ในห้องพักของพนักงานถึงทำให้ต้องยืนตัวแข็งทื่อ ร่างกายของเธอเกร็งสะท้านจนขยับเขยื้อนไม่ได้

“วันนี้ฉันเห็นท่านประธานพาผู้หญิงสวยคนหนึ่งเข้าไปในห้องรับรองด้วยแหละแก ดูท่าทางท่านจะชอบเธอเอามากๆ ด้วย”

“จริงหรือ แล้วแกรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“อุ๊ย! ใครจะไปรู้ล่ะ แต่ที่แน่ๆ ทั้งสวยทั้งขาว ดูรวยมาก รวมๆ แล้วเธอเด่นกว่ายายคุลิกาในทุกๆ ด้าน แกคอยดูสิท่านประธานจะต้องเฉดหัวยายนั่นออกไปจากชีวิตเข้าสักวัน เพราะว่าตอนนี้ท่านเจอกับคนที่เหมาะสมในทุกรูปแบบ โดยเฉพาะหน้าตาและฐานะการเงิน”

“จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นยายคุลิกาก็น่าสงสารนะแก”

“จะไปสงสารเห็นใจทำไม คนฉ้อโกงโดนแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว จะว่าไปท่านประธานไม่น่าลดตัวไปเกลือกกลั้วกับมันให้เสียเกียรติเลย เสียดาย...น่าจะมองหาคนที่ดีกว่า”

“อย่างแกน่ะหรือ”

คุลิกาได้แต่ยกมือปิดปากตัวเอง ฟังเสียงหัวเราะคิกคักของสองพนักงานที่พูดคุยกันอย่างออกรสแล้วก็ได้แต่ละเหี่ยในหัวใจ เธอไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอจึงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่าวันนี้ชีวิตมันคงถึงคราวบัดซบเข้าจริงๆ ใช่ไหม เมื่อหนีคำคนนินทา มาเจอกับภาพบาดตาที่ทำเอาถึงกับก้าวขาไม่ออก! ร่างกายเกร็งเครียดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มือไม้พานแข็งทื่อ แต่จิตใต้สำนึกก็ยังเก่งกาจพอที่จะพาเธอหลบซ่อนจากสายตาของหนุ่มสาวคู่นั้น พวกเขามองไม่เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่เงียบๆ ตรงบันไดหนีไฟ คงจะมีเพียงคนสะกดรอยเธอมาตั้งแต่ต้นเท่านั้นกระมังที่ได้ยินเข้า

“กลับไปพักเถอะครับ”

เรเปลโผล่หน้ามาพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้ แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ “ผมว่าวันนี้คุณคงไม่พร้อมจะทำอะไร อย่าดันทุรังให้ตัวเองต้องบอบช้ำไปมากกว่านี้เลย”

“เรเปล” แพขนตาเปียกชุ่มได้แต่เหลือบมองการ์ดหนุ่มด้วยความเสียใจ

“เข้มแข็งไว้นะครับ อีกไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น”

เรียวแขนสลักเสลาได้แต่โอบกอดตัวเองอย่างเจ็บปวด “ฉันอยากหลุดพ้นจากความทรมานแบบนี้เหลือเกิน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะทนอยู่ต่อไปได้นานสักแค่ไหน ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันเจ็บเหลือเกินเรเปล เจ็บจนอดคิดไม่ได้ว่า ฉันอาจต้องตายในเร็วๆ นี้ก็ได้”

“ได้โปรดอย่ายอมแพ้ต่อโชคชะตาโหดร้ายเลยนะครับ ผมเชื่อว่าคุณจะผ่านมันไปได้...ในสักวันหนึ่ง”

เรเปลได้แต่ปลอบ แม้จะยังมองไม่เห็นหนทางว่าคุลิกาจะผ่านช่วงชีวิตน่าเวทนาไปได้เช่นไรก็ตาม

“ฉัน...”

“ตอนนี้กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง”

คุลิกาได้แต่มองหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างขอบคุณ กี่ครั้งแล้วที่เรเปลยื่นมือเข้าช่วยเหลือด้วยความสงสาร แต่ยิ่งเรเปลแสดงน้ำใจกับเธอมากเท่าไร ก็ยิ่งนึกสมเพชตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ทว่าจะโทษใครได้ ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกตำแหน่งนางบำเรอมาสวมอยู่บนคอด้วยตัวเอง หน้าที่ของเธอจึงมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ก็คือทำให้เจ้าชีวิตมีความสุขอย่างถึงอกถึงใจ โดยไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไร จำไว้แค่ว่าในระหว่างที่ใช้หนี้เขาไม่หมด ต่อให้ต้องเจ็บปวดรวดร้าวเจียนขาดใจ เธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองไม่ให้บกพร่อง