คันฉ่องส่องนาง2
1082 คำ
สายตาคู่งามสีสนิมที่ไม่ดำสนิทจับจ้อง อยู่ในคันฉ่องมิวางตา ห้วงความคิดขัดแย้งกับศีลธรรม เพราะสายตาจดจ้องมองนางอย่างไม่วางตาแต่ใจกับภาวนาว่าอย่าถอด แต่เขาจะห้ามอย่างไรได้เล่า หวงเจียงหลุนมองตามอากัปกิริยาของนาง แล้วคิดตามภาพที่เห็น
" อ๊ะ! นั่นนาง .. นางจะเปลื้องผ้าหรือนั่น อย่านะ เจ้าไม่มียางอายเลยหรือไง แล้วนั่นเจ้าปลด เจ้าค่อย ๆ ปลด โอ้!! ข้าไม่กล้ามองเจ้าแล้วนะแม่นาง แล้วๆ นั่นเจ้าหยุดมือ หยุดทำไม มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า เหตุใดถึงหันซ้ายแลขวาด้วยสีหน้าเจ้าดูเป็นกังวล เกิดเรื่องอะไร แล้วนั่นเจ้าจะไปไหน " เขาเอ่ยคำออกมาอย่างคนวิกลจริต เอ่ยคำกล่าวเพียงคนเดียว ผ่านไปสักพักราว 2 เค่อ สายตาเขาก็กลับไปจับจ้องที่คันฉ่องอีกรอบ และก็อดยกปากขึ้นยิ้มไม่ได้
" เจ้างามนะ และไม่เหมือนหญิงใด ผลัดแป้งได้น่าดูมาก " เขาเอ่ยพร้อม
" เจ้าเห็นข้าหรือ ถึงยิ้มให้ข้า " เขาเห็นนางยืนหน้าคันฉ่อง แล้วส่งยิ้มหวานให้
" เจ้าหาวนอน ง่วงหรือ อยากพัก เอาสิ ข้าก็มีงานเหมือนกัน " เขาดูจากอากัปกิริยาการอ้าปากโดยมีมือปิดปาก ซึ่งน้อยนักที่จะได้เห็นสตรีออกอาการเช่นนี้ แล้วเขาก็พอใจมาก เขามองตามร่างนางที่เดินไปยังเตียงตั่งสีฟ้าอ่อนๆ มีบางสิ่งแปลกตาวางอยู่บนเตียง นางหยิบขึ้นมาแล้วก็กอดอย่างทนุถนอมพร้อมหลับตาพริ้ม เขาอดขำออกมาไม่ได้
" หากนี่คือความลับของคันฉ่องที่ชินอ๋องผู้นั้นปิดบังหรือค้นหา ข้าขอคารวะให้กับท่านที่มอบสิ่งนี้เป็นเครื่องบรรณาการมา และนางจะเป็นวิญญาณ สุนัขจิ้งจอก หรืออะไรก็ตามที ข้าก็ขอขอบคุณที่ปรากฎกายให้ข้าได้เห็นเจ้า เพราะอย่างน้อยเจ้าก็คงไม่เหมือนสตรีอื่นที่ตั้งท่ารังเกียจข้า "
หลังจากที่หวงเจียวหลุนหรือองค์ชายเก้าได้เห็นสาวงามแปลกตา ที่ส่องออกมาจากคันฉ่อง อารมณ์เขาก็ดีขึ้นมาก ไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์จากสตรีในวังหรือนอกวังเกี่ยวกับรูปร่างของเขาถึงแม้จะไม่ได้ยินจากปากโดยตรง แต่สายตาแต่ละนางเมื่อเขาเดินผ่านมองนางแต่ละคนเขาย่อมรู้ว่าพวกนางคิดเช่นไร รังเกียจ สมเพช. ยิ้มเยาะ แม้แต่สบตาเขาขณะเขาเลือกสาวงามให้กับองค์ชายสิบสาม พวกนางก็หายอมเงยหน้าไม่ เพียงเพราะพวกนางนึกว่าเขาจะเลือกพวกนางมาเป็นสนมอุ่นเตียง ฉายาองค์ชายหมูตอน ลอยมาให้ความคิดเขาทันที ทำให้ช่วงเช้าที่ผ่านมาก่อนมายังตำหนัก เขาอารมณ์ไม่ดีเลย แต่ก็มิสามารถระบายอารมณ์ออกได้
" หวังเฟิง เจ้าเข้ามานี่ " เสียงเรียกจากผู้เป็นเจ้าของตำหนักดังขึ้น ทำให้ผู้เป็นเจ้าของชื่อรีบกระวีกระวาดเดินเข้ามา พร้อมโค้งคำนับ
" หวังเฟิง เจ้าเอาภาพสาวงามพวกนี้เอาไปคืนองค์ชายสิบสาม แล้วบอกไปว่าข้าตัดสินใจแทนมิได้ ให้เขาเลือกเอง "
" พะยะค่ะ " หวังเฟิงตอบรับคำพร้อมเดินไปรับภาพจากมือของหวงเจียวหลุน เขากำลังหันหลังเดินออกจากตำหนัก แต่ก็ถูกหวงเจียวหลุนเอ่ยถามบางอย่างทั้งที่เขากำลังหันหลังให้ เพราะคำถามนั้นทำให้เขาแทบเข่าอ่อนไว้
" หวังเฟิง เจ้าเสียใจหรือไม่ที่ต้องมาดูแลข้า " เขาจ้องไปที่หวังเฟิง ด้วยสายตาที่รอคำตอบ แต่แทนที่ผู้ถูกถามจะตอบ หวังเฟิงกลับหันมาแล้วเดินชันเข่าตรงมาที่เขา พร้อมโขกศีรษะให้เขาอย่างแรง
" องค์ชายเก้าพะยะค่ะ อย่าไล่กระหม่อมเลย จะเฆี่ยนจะตีกระหม่อมอย่างไรก็ได้ กระหม่อมยอมทุกอย่างพะยะค่ะ " พูดจบเขาก็โขกศีรษะลงไปที่พื้น แต่ทว่าศีรษะกลับไม่ถึงพื้น กลับไปสัมผัสกับบางสิ่งที่นุ่มกว่าพื้น เขาเปิดเปลือกตาจ้องมองสิ่งนั้น ก็เห็นฝ่ามือของใครบางคนที่มารองศีรษะของเขา
" องค์ชาย! " น้ำตาเขาเริ่มคลอที่เบ้าตา แต่น้ำตาก็มิอาจไหลออกมาได้ดั่งสตรีเพศ
" เจ้าจะโขกศีรษะไปเพื่ออันใด เจ้าทำผิดต่อข้ารึ " คำเอ่ยถามที่หลุดออกมาจากปากของหวงเจียวหลุน ถึงแม้จะฟังดูเหมือนต่อว่า แต่ผู้ฟังกลับเหมือนน้ำทิพย์ที่โปรยปรายลงมาสร้างความชุ่มฉ่ำกับต้นไม้ใบหญ้า เขาทำได้แค่เพียงส่ายศีรษะแทนคำตอบ
" ข้าแค่ถาม เผื่อเจ้าอยากมีนายที่รูปร่างสมบุรุษ เก่งกาจเพลงยุทธ วุ่นวายกับการเลือกนำเรื่องสนมมาเล่าให้ผู้เป็นนายฟัง มิต้องมาคอยช่วยข้าดูแลกิจการโรงเตี๊ยม หรือร้านต่างๆ นอกวัง หรือคอยฟังคำติฉินนินทาเกี่ยวกับข้าให้เจ้าต้องคอยกลุ้มใจไปด้วย " น้ำเสียงที่เอ่ยมานั้น ทำให้น้ำตาที่อัดอั้นของผู้ฟังไหลออกมาในที่สุด
" ไม่พะยะค่ะ กระหม่อมไม่ลำบากใดๆ ทั้งสิ้น ชีวิตของหวังเฟิงเป็นขององค์ชาย องค์ชายช่วยกระหม่อมให้รอดตายจากความหิวโหยและการไร้ญาติขาดมิตร องค์ชายเปรียบเสมือนบิดา พี่น้อง สหาย ขอเพียงอยู่ใกล้องค์ชาย ชีวิตนี้กระหม่อมมิต้องการสิ่งใด "
" แม้แต่ภรรยา เจ้ามิต้องการ? "
" เอ่อ..ก็.. ก็ต้องการมีบ้างพะยะค่ะ "
" ขนาดเจ้ายังต้องการ ข้าก็ต้องการ แต่จะมีสตรีนางใดที่จะยินยอมแต่งกับข้า เมื่อนางคนใดรู้ว่าแต่งให้ข้า นางมักยื่นความตายมาอ้าง หรือป่วยเสมอ สงสัยองค์ชายหมูตอนอย่างข้าคงมิได้ขึ้นสวรรค์ เพียงเพราะเรื่องแค่นี้ยังทำมิได้ "
" ไม่หรอกพะยะค่ะ กระหม่อมเชื่อว่าคนรักขององค์ชายต้องเป็นคนดีแน่ๆ พะยะค่ะ " คำพูดของหวังเฟิงทำให้เขาคิดตาม และเขาก็ให้หวังเฟิงออกไปทำงานให้เขาตามที่สั่ง จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นกับตนเองเมื่ออยู่ตามลำพัง
" ข้าก็เชื่อเช่นนั้น แต่เมื่อไหร่นางจะมาหล่ะ " เขามองไปที่คันฉ่องเรือนนั้น พร้อมใจที่มีหวังว่า ถ้าเป็นนางคนนั้นคงจะดีมิน้อย
- ผู้เขียน
