ที่รักคะ…ฉันไม่ใช่ของเล่น

ตอนที่ 4 ของเล่นไฮโซ

ทายาทอสังหาฯ เบอร์หนึ่งเมืองไทยประกาศหมั้นลูกชายคนโต ‘ราพย์’ กับไฮโซสาว ‘กีรติ’ ลูกสาวทายาทเจ้าของโรงแรมดัง

พริตามองข่าวที่ประกาศหราหน้าจอโทรศัพท์ร่างกายเธอแข็งทื่อไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง ‘ของเล่นไฮโซ’ อย่างเธอกำลังหมดความหมาย

วันที่ผู้ชายของเธอต้องกลายไปเป็นของคนอื่นโดยที่ไม่มีสิทธ์ไปเรียกร้องใดๆ ราพย์รักเธอหรือไม่รู้แต่เธอรักเขาหมดหัวใจ

“ทำไมนอนดึก” ราพย์ทักหญิงสาวที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงก้มมองบางอย่างในโทรศัพท์

“คุณจะหมั้นเหรอคะ” ประโยคแรกหลุดจากริมฝีปากมันวาวสีชมพูอ่อนมันทั้งสั่นเครือและเบาหวิวจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน

“อืม” เสียงตอบรับสั้นๆ แต่ดังพอให้พริตาเจ็บลึกดังถูกคมมีดกรีดซ้ำๆ กลางอก

เธออยากหายไปจากสถานการณ์อึดอัดนี้หากย้อนไปได้วันนั้นเธอจะไม่ไปทำงานร้านนั้นจะได้ไม่ต้องพบเจอผู้ชายที่กำลังทำร้ายหัวใจเธอในตอนนี้

พริตาเคยหวังว่าระยะเวลาจะทำให้ราพย์หันมารักมากกว่าการมองเธอเป็นแค่คู่นอนระยะยาวเช่นทุกวันนี้แต่ไม่มีวันไหนเลยที่เขาบอกรักเธอ

แม้คำโกหกเธอก็อยากฟังมันสักครั้ง…

“รักเขาเหรอ” หญิงสาวกลั้นใจถามแม้จะพอรู้อยู่เต็มอกว่าหากไม่รักไม่สนใจงานหมั้นคงเกิดขึ้นไม่ได้

“อยากทานอะไรมั้ย” ราพย์เลี่ยงจะตอบคำถามเพราะเขาไม่เห็นถึงความสำคัญของมันนักเพราะไม่ว่ารักหรือเกลียดเขาก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อกับแม่หามาให้อยู่ดี

“รักมากกว่าผิงอีกเหรอ” บังคับน้ำเสียงสั่นเครือถามคนรักอีกครั้งก่อนจะก้มมองภาพผู้ชายที่นอนกอดมาหลายปียืนเคียงข้างผู้หญิงคนอื่น

“อย่าบังคับให้ฉันทำร้ายเธอเลย” ทำร้ายในที่นี้ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นจิตใจไม่ว่าตอบแบบไหนพริตาก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดีเพราะสุดท้ายเขาก็ต้องหมั้นกับกีรติ

“ผิงรักคุณมากอย่าฝันเลยว่าจะได้ไปมีใคร”

โทรศัพท์ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีขณะที่ร่างเล็กลุกพรวดตรงเข้ามาไปหาชายหนุ่มที่รับเอาร่างนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

“…” ไม่มีคำตอบมีเพียงสัมผัสอบอุ่นที่ราพย์กำลังลูบแผ่นหลังพริตาให้ใจเย็นลง

“อย่าหมั้นกับเขาเลยนะคะผิงทนไม่ได้” ตลอดชีวิตพริตาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน

“จำได้ไหมเราเคยตกลงกันว่ายังไง” เสียงทุ้มที่เธอเคยชอบฟังวันนี้กลับทำให้ใจพริตาหนาวเหน็บเพียงเพราะประโยคสั้นๆ ที่บ่งบอกชัดเจนว่าตลอดเวลาเธอมีค่าแค่ของเล่น

“ยังไงก็จะหมั้นเหรอต่อให้ผิงขอร้องยังไงคุณจะไปหาเขาให้ได้ใช่ไหม” พริตาเริ่มแสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมาเรื่อยๆ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ราพย์ไม่ชอบที่สุด

“นอนพักเถอะฉันแค่แวะมาเอาของ” ผิงมองเขาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลอาบใบหน้าสวย

ราพย์ดันร่างหญิงสาวให้ถอยห่างจากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบเอาเอกสารหลายอย่างใส่กระเป๋าราวกับว่าจะไม่มาหาเธออีกก่อนจากไปเขาไม่หันมองเธอที่ยืนร้องไห้ตรงนี้ด้วยซ้ำ

“ฮึกๆ ผิงต้องทำยังไง” ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาทดแทนความรู้สึกโดดเดียวที่ต้องเผชิญมันอีกครั้ง