บทที่10
1358 คำ
ไม่มีการติดต่อมาจากชายหนุ่มนับตั้งแต่เธอกลับเข้ามาพักใจภายในบ้านหลังใหญ่ แม้ว่าเธอและเขาจะเจอหน้ากันที่มหาวิทยาลัยก็นับครั้งได้ที่เขาและเธอได้เปิดปากคุยกัน
วันนี้เธอจึงตัดสินใจที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดอีกครั้งหลังจากกลับมาพักใจให้หายเหนื่อยตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
"ทำไมไม่เอารถไปขับล่ะลูก"มารดาเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อเห็นเหล่าคนใช้กำลังยกกระเป๋าใส่ท้ายรถคันหรูของบ้าน
"คุณแม่ก็รู้ว่าหนูขับรถไม่ถนัด แล้วอีกอย่างมหาลัยกับคอนโดก็อยู่ไม่ไกลนั่งแท็กซี่แป๊บเดียวก็ถึง"
"แต่มีรถขับไปไหนมาไหนด้วยตัวเองมันสะดวกดีนะลูก"
"ให้หนูนั่งแท็กซี่แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ เดี๋ยวจะเผลอขับรถไปชนใครเอา"สุดท้ายแล้วมารดาก็ต้องยอมจำนนกับเหตุผลร้อยแปดพันเก้าของบุตรสาว
"หนูกลับก่อนนะคะ ไว้ถ้าว่างจะแวะมาหา"
"รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูก และที่สำคัญ"
"..."
"รักษาหัวใจของตัวเองด้วยนะ ถ้าหากไม่ไหวบอกพ่อกับแม่ได้เสมอ"
"ค่ะ"
แกร๊ก
ประตูบานใหญ่ของห้องพักถูกเปิดออก ริมฝีปากเรียวเล็กเม้มเข้าหาเมื่อเธอเดินลากกระเป๋าเข้ามาภายในห้อง ข้าวของบางส่วนกระจัดกระจายเมื่อเธอไม่ได้คอยอยู่ทำความสะอาดเหมือนทุก ๆ วัน อีกทั้งนั้นบนพื้นยังมีมวลบุหรี่ที่ถูกจุดแล้วกระจายเกลื่อนกลาด
"ราล์ฟ"ร่างสูงใหญ่สวมใส่เพียงแค่กางเกงยีนตัวเดียวนอนคว่ำหน้าอยู่โซฟา อวดโชว์สรีระท่อนบนซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักมากมาย
ยามเมื่อเปลือกตาคู่นั้นหลับพริ้มราวกับว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนดีไม่มีพิษภัยอะไร แต่ใครจะไปรู้ดีกว่าเธอว่านิดใสของผู้ชายคนนี้เป็นเช่นไร
เซลีนถอนหายใจเธอเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมาจัดการทำความสะอาดสิ่งที่ชายหนุ่มได้ทำเอาไว้
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทิ้งลงถังขยะ"ริมฝีปากอวบอิ่มพร่ำบ่นในขณะที่เธอเก็บสิ่งของที่ไม่ใช่แล้วลงถังขยะ ใบหน้าอวบอิ่มเริ่มมีเหงื่อผุดพรายเมื่อการทำความสะอาดเริ่มกินเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง
ร่างของราฟาเอลยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนโซฟา แม้ว่าตอนนี้เซลีนทำความสะอาดภายในห้องจนเริ่มจะเสร็จแล้วก็ตาม
"อื้อ"เสียงครางในลำคอดังขึ้นทำให้หญิงสาวซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจกับการทำงานสะดุ้ง เธอเงยหน้าหันไปมองก็เห็นร่างของราฟาเอลกำลังพลิกตัวเพื่อให้อยู่ในท่านอนหงาย
"ปวดหัวชะมัด"น้ำเสียงแหบพร่าพึมพำ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเปลี่ยนสี วินาทีนี้ทำเอาเซลีนใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอรีบทิ้งทุกอย่างเพื่อวิ่งเข้าไปหาราฟาเอล
"ราล์ฟ"ไร้เสียงตอบรับจากร่างสูงใหญ่ ฝ่ามือเล็กจึงถือวิสาสะจับลูบคลำไปตามเนื้อตัว อุณหภูมิที่สูงมากกว่าปกติไม่ได้ทำให้เซลีนนิ่งนอนใจ
"ตัวร้อนจี๋เลย"เธอดันกายลุกขึ้นรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อหากะละมังมารองน้ำ แววตากลมโตตื่นตระหนกจนแทบหยิบจับผิด ๆ ถูก ๆ
ตึก ตึก ตึก
"อดทนหน่อยนะราล์ฟ"ผ้าผืนบางชุบน้ำเช็ดไปตามร่างกายของชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามถูกผ้าผืนบางเช็ดถูเพื่อดับความร้อนในร่างกาย เซลีนเฝ้าคอยดูแลชายหนุ่มอยู่ไม่ห่าง
หลังจากเช็ดตัวจนอุณหภูมิในร่างกายของราฟาเอลเริ่มลดลง เธอรีบต่อสายให้เจ้าหน้าที่ของคอนโดเตรียมอาหารและยามาให้ เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถทิ้งเขาไปไหนไกลได้
"รอหน่อยนะ"น้ำเสียงเป็นกังวลของเธอคอยเอ่ยบอกชายหนุ่ม ฝ่ามืออวบอิ่มกุมมือใหญ่เอาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอคอยเช็คอุณหภูมิในร่างกายของชายหนุ่มอยู่เสมอ
ออด ออด
"นี่ค่ะคุณเซลีน โจ๊กร้อน ๆ และยาลดไข้"
"ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ"
"ถ้าหากมีอะไรเพิ่มเติมโทรเรียกได้ตลอดเลยนะคะ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"เธอรับถาดใส่อาหารและถุงใส่ยาเดินมาหาชายหนุ่มตรงโซฟา
"ราล์ฟ ตื่น"
"..."
"ราล์ฟ ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน"
"อื้อ"
"ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนนะ แล้วค่อยนอนต่อ"
"เซลีนเหรอ"
"อื้อ ฉันเองลุกขึ้นก่อนนะ"ชายหนุ่มพยักหน้า อาการเวียนศีรษะเล่นงานเขาอย่างหนัก แม้จะพยายามลุกขึ้นนั่งก็ยังยากลำบากยังดีที่มีเซลีนคอยช่วยพยุง
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อเช้า กลับมาก็เห็นนายนอนไม่สบาย"เธอเอ่ยตอบชายหนุ่ม มือก็เลื่อนไปหยิบถ้วยโจ๊กขึ้นมาเป่าเพื่อคลายความร้อนก่อนจะตักป้อน
"ทานข้าวหน่อยนะ จะได้ทานยา"ราฟาเอลมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตายากจะคาดเดา แต่ยามเมื่อเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้นมันก็ทำให้เขาได้เห็นถึงความเป็นห่วงจากเธอ
"ทานหน่อยนะราล์ฟ"ยิ่งได้ยินน้ำเสียงอ่อนหวานมันยิ่งทำให้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ราฟาเอลยอมเป็นเด็กดีนั่งอ้าปากให้เซลีนป้อนข้าวอย่างไม่มีเกี่ยงงอน
"ทำไมถึงไม่สบายได้ล่ะ ปกติราล์ฟไม่ใช่คนที่ไม่สบายอะไรง่าย ๆ แบบนี้นี่"
"ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้พักผ่อน"เซลีนพยักหน้ารับรู่ แม้เธออยากจะถามว่าทำไมถึงไม่พักผ่อนแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป เพราะเธอไม่อยากทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญในตัวของเธอมากไปกว่านี้
"ฉันอิ่มแล้ว"
"อื้อ"เธอวางถ้วยใส่โจ๊กลงบนถาดก่อนจะหยิบยาลดไข้มาให้ชายหนุ่ม หลังจากได้กินข้าวกินยา ราฟาเอลก็หมายจะล้มตัวนอนอีกครั้งเพราะอาการเวียนหัวยังไม่หายดี
"ไปนอนในห้องสิราล์ฟ"
"ลุกไม่ไหว ยังเวียนหัว"เปลือกตาของเขาใกล้จะปิดลงอีกครั้งแต่ก็ยังคงมีสติ แต่ก่อนที่ร่างของเขาจะได้เอนตัวลงก็มีฝ่ามือหนึ่งคู่โอบร่างของเขาเอาไว้
เซลีนจับท่อนแขนใหญ่พาดไว้บนไหล่ของเธอ ส่วนท่อนแขนอีกข้างโอบร่างสูงใหญ่ของราฟาเอวเอาไว้ฝ่ามืออวบอิ่มของเธอได้สัมผัสกับส่วนเอวของเขาอีกครั้ง
"เดี๋ยวเราประคองนายเอง ไปนอนบนเตียงเถอะนายจะได้หลับอย่างสบายไง"เธอหันมาบอกเขาด้วยรอยยิ้มสดใสทำเอาหัวใจของคนมองอ่อนวูบ ราฟาเอลฝืนพยุงร่างกายลุกขึ้นยืน ระหว่างทางเดินมีร่างอวบอิ่มมีน้ำหนักของเซลีนคอยประคองเอาไว้และเธอยังคงเป็นเสาหลักให้เขาได้เอนกายพิง
"ใกล้จะถึงแล้ว อดทนอีกนิดเดียวนะ"ฝ่ามืออวบอิ่มหมุนลูกบิดเปิดประตูห้องนอนให้ ก่อนเธอจะพาร่างของชายหนุ่มเข้าไป ห้องนอนตกแต่งด้วยโทนสีดำส่วนใหญ่ไร้ซึ่งแสงแดดจากด้านนอกส่องแสงเข้ามารบกวนถึงด้านใน
"ค่อย ๆ นั่งนะ"เซลีนพยุงร่างของราฟาเอลให้นั่งลงบนเตียงนอน กรอบหน้าของเธอตอนนี้เริ่มมีเหงื่อผุดพรายขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ใช้กำลัง
"ราล์ฟนอนพักผ่อนได้เลยนะ เดี๋ยวเราจะไปทำความสะอาดข้างนอกต่อ"เธอบอกเขาและหมายจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ท่อนแขนอวบของเธอถูกฝ่ามือใหญ่รั้งเอาไว้ทำให้เซลีนต้องหันไปมองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง
"ขอบใจนะ"
"..."
"ขอบใจที่เธอ..."
"ราล์ฟไม่ต้องขอบใจเราหรอก เพราะสำหรับราล์ฟแล้ว เราเต็มใจทำทุกอย่าง"
- ผู้เขียน
