ep.3
1615 คำ
มาคัสเดินออกมาที่ลานจอดรถโดยมีเคนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาด้วยความสงสัย 'ทำไมวันนี้นายเสร็จเร็วจังวะ'
"เอ่อ...นายครับทำไมวันนี้..." เคนที่ทนความสงสัยไม่ไหวเอ่ยถาม
"ถุงยางหมดทำไมมึงไม่ดูให้ดี" เสียงทุ้มเข้มตอบอย่างไม่สบอารมณ์ 'แม่งง!น่าโมโห'
"เดี๋ยวนะนาย จะหมดได้ไงผมเพิ่งเอาไปใส่ไว้สามกล่อง" เคนรีบบอกเจ้านายเพราะเขาเพิ่งใส่เตรียมไว้ให้ก่อนน่าที่นางแบบคนนั้นจะเข้าไป
"งั้นหรอ" หึหึ! คงเป็นฝีมือเธอสินะ แต่อย่าหวังเพราะผมไม่เคยสดกับใคร ผ่านมาแล้วเท่าไหร่ก็ไม่รู้ผมต้องเซฟตัวเองไม่ให้ความอยากครอบงำจนไม่ระวังตัว
"มึงไปจัดการด้วย"
“ครับนาย" 'ยัยนั้นเกือบทำเดือดร้อนแล้วมั้ย'เคนคิดในใจ
คำสั่งนายคือเด็ดขาดนางแบบคนนั้นจะโดนแบนห้ามเข้าใกล้และลดงานทันที
"นายจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ"
"กลับบ้าน" คืนนี้หมดอารมณ์ทำงานแล้วพรุ่งนี้มีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ
"ครับนาย"
วันต่อมา...
ผมนั่งอยู่ในรถโรลส์รอยซ์สีดำเงารอไอ้เคนลงไปรับคนที่จะมาอยู่ในการดูแลของผม จนถึงตอนนี้ที่เธอเดินทางมาแล้วผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ารูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหนนิสัยใจคอเป็นยังไง ที่ยอมตกลงให้มาอยู่ด้วยเพียงเพราะอยากช่วยเพื่อนก็เท่านั้น
อีกด้าน..
จีเบลเดินลากกระเป๋าเดินทางมือบางอีกข้างก็กดโทรศัพท์เพื่อโทรออกหาคนที่มารอรับ
ติ๊ด! ติ๊ด!
“คุณรออยู่ตรงไหนคะ"ทันทีที่ปลายสายกดรับ จีเบลเอ่ยขึ้นโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดก่อน
[ผมรอตรงทางออกสองครับ]
“คุณใส่ชุดสีอะไรคะ"
"สูทสีดำครับ"
เมื่อได้ยินคำตอบของปลายสาย จีเบลกวาดสายตามองหาตามที่ปลายสายกล่าวทันที เพราะจุดที่เธอยืนคนค่อยข้างเยอะ แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับชายคนหนึ่งอายุอานามน่าจะเท่ากับพี่ชายของเธอใส่สูทสีดำรูปร่างสูงโปร่งหน้าคมดุดันแต่ก็ดูดี
"โอเค..ฉันเห็นแล้วค่ะ" จีเบลกดตัดสายรีบสาวเท้าเข้าไปหา 'คนนี้หรอชื่อมาคัสเพื่อนเฮียที'เธอคิดในใจขณะมองไปที่ชายคนนั้น
"สวัสดีค่ะ คุณ..."เสียงหวานเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับผมเคนครับ..นายรออยู่ในรถ" อะอ้าว..ไม่ใช่คนนี้งั้นหรอ ลูกน้องหน้าตาดีขนาดนี้แล้วเจ้านายล่ะจะขนาดไหน^^ ขออย่าให้เป็นตาลุงแก่หน้าโหดอย่างที่คิดไว้ตอนแรกก็พอ
"อ่อค่ะคุณเคน" จีเบลตอบพร้อมกับยิ้มบางๆส่งไป
"มาครับผมช่วย...เชิญทางนี้ครับคุณจีเบล" ฉันส่งกระเป๋าให้เขาจากนั้นก็เดินตามมาที่รถสีดำคันหรูฟิล์มกระจกดำสนิทจนมองไม่เห็นคนที่อยู่ด้านใน
มาคัสTAKE
ผมนั่งมองตามทางที่ไอ้เคนเดินหายเข้าไปไม่นานมันก็กลับออกมาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง
"ใช่คนนี้หรอวะ" เสียงทุ้มพูดออกมาเบาๆ
ดูจากสายตาส่วนสูงน่าจะประมาณร้อยหกสิบเซนติเมตร ผิวขาว เอวบางคอดกิ่วแขนขาเรียวเล็กแต่ที่ไม่เล็กคงจะเป็นหน้าอกหน้าใจกับสะโพกกลมกลึงของเธอนั่นแหละ 'โคตรเอ๊กซ์' ใบหน้าเรียวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ของเนเน่ ทุกอย่างดูสวยลงตัว
"ไอ้เคนมันพามาผิดคนรึเปล่าวะ"ผมนั่งมองเธออยู่อย่างนั้น เธอสวยสะดุดตาจริงๆครับ
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูรถด้านหลังข้างคนตัวสูง
"เชิญครับ นี่คุณมาคัสครับ" เสียงเคนเอ่ยแนะนำให้จีเบลได้รู้กับเจ้านายของเขา
"สวัสดีค่ะเฮียมาคัส"คนตัวเล็กเอ่ยทักทายเจ้าของร่างสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรใส่สูทแบรนด์หรูใบหน้าฟ้าประทาน ดวงตากลมโตจ้องไปยังคนที่ถูกแนะนำเมื่อครู่ 'นี่มันลูกรักพระเจ้าชัดๆหล่อกร้าวใจมากแม่' เพื่อนเฮียทีเอหล่อขนาดนี้เลยหรอ
แต่เดี๋ยวนะ..จำได้แล้ววันนั้นฉันเจอเขาที่ร้านขนม 'เบลเจอเนื้อคู่แล้วเฮียที' ร่างบางตกอยู่ในภวังค์ความคิดนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่ง...
"ขึ้นรถได้แล้ว"เสียงเข้มของมาคัสเอ่ยบอกทำให้จีเบลได้สติ 'หึ!เฮียงั้นหรอ'
"คะ..ค่ะ"
พรึ่บ
คนตัวเล็กตวัดปลายเท้าเรียวขึ้นมาบนรถทิ้งตัวนั่งลงข้างเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้คนตัวสูงหันมามอง แต่เพียงไม่นานก็ดึงสายตากลับไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม เคนที่ขึ้นนั่งประจำที่นั่งคนขับเรียบร้อยจึงเหยียบคันเร่งขับเคลื่อนรถหรูให้แล่นออกจากสนามบินทันที
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของจีเบลดังขึ้น มือบางเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์ราคาแพงจากกระเป๋าสะพายขึ้นมามอง
*เฮียทีเอ*
"ค่ะเฮีย"
[ถึงรึยังครับ]
"ถึงแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเบลดูแลตัวเองได้"
[น้องสาวเฮียห้ามดื้อนะครับ]
"ไม่ดื้อแน่นอนค่ะ เฮียดูแลตัวเองด้วยนะ"
[ครับ..แล้วเฮียจะติดต่อไปนะ] ติ๊ด!
เมื่อสายตัดไปจีเบลกดปิดโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋าไว้ตามเดิม ไม่นานนักรถก็แล่นเข้ามาภายในบ้านสไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่โตที่มีชายชุดดำยืนอยู่ทั่วทุกบริเวณ
เอี๊ยด!..
เมื่อรถจอดสนิทชายชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาเปิดประตูรถ
แกร๊ก!
“เชิญครับ"เสียงชายคนนั้นเอ่ยบอกพร้อมโค้งคำนับ
"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางก้าวเท้าลงจากรถมองสำรวจรอบบ้านหลังใหญ่คลุมโทนสีเทาที่บ่งบอกตัวตนของเจ้าของได้เป็นอย่างดี
"ตามมา"เสียงทุ้มนิ่งของมาคัสเอ่ยบอก และสาวเท้าเดินนำเข้าไปภายในบ้านโดยมีคนตัวเล็กเดินตาม มาคัสเดินมายังปีกซ้ายชั้นสองของบ้านเปิดประตูบานใหญ่เข้ามาในห้องที่มีกระเป๋านับสิบใบวางเรียงอยู่
“นี่ห้องนอนของเธอ"
"แล้วห้องเฮียมาคัสอยู่ตรงไหนคะ"เสียงหวานเอ่ยถามคนตัวสูงเจ้าของบ้านและมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างรอคำตอบ
"อยู่ทางด้านขวา"มาคัสตอบเสียงเรียบนิ่ง
"ค่ะ"
"เก็บของซะหกโมงเจอกันที่โต๊ะอาหาร" พูดจบมาคัสก้าวเท้าหนาเดินออกจากห้องไป จีเบลจัดเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวให้เข้าทีเข้าทาง กว่าจะเสร็จเล่นเอาเหงื่อซึม เลยถือโอกาสเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวและออกมานอนพักที่เตียงนุ่มเพราะรู้สึกมีอาการเจ็ตแล็ก
"อื้อ~"เสียงครางในคอของจีเบล รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาร่างบางกระพริบตาปรับแสงหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูนาฬิกาใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วจึงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเดินลงไปด้านล่างฉันตรงไปยังโต๊ะอาหารที่มีเฮียมาคัสนั่งรออยู่
"นั่งสิ" มาคําพูดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
"ค่ะ"
"ทานอาหารไทยได้รึป่าว"
"ได้ค่ะ"ฉันชอบทานมาก เพราะม๊าเป็นคนไทยทำอาหารไทยให้ทานเป็นประจำ
"เป็นอะไรเจ็ตแล็กหรอ?" ที่ถามแบบนั้นเพราะผมเห็นหน้าเธอดูซีดเซียวไม่สดใสเหมือนตอนแรกที่เจอ
"ค่ะ..นอนพักแล้วแต่ยังเวียนหัวอยู่"
"ทานข้าวซะ จะได้ทานยา" จีเบลพยักหน้าเข้าใจ แล้วก้มจัดการอาหารตรงหน้าจนอิ่มทานยาและกลับขึ้นไปพักผ่อนเพื่อให้ร่างกายปรับตัวคุ้นชินกับอากาศและเวลาของที่นี่
วันต่อมา...
ฉันตื่นมาในช่วงสายของวันจัดการตัวเองเรียบร้อยก็เดินลงมาด้านล่าง
"ทำไมเงียบจัง" ร่างบางบ่นพึมพำเบาๆตั้งแต่มาถึงที่นี่ฉันยังไม่เห็นผู้หญิงซักคน
"คุณจีเบลจะให้ตั้งโต๊ะอาหารเลยมั้ยครับ" เสียงทุ้มนุ่มของชายคนหนึ่งเอ่ยถาม
"ค่ะ... เฮียมาคัสไม่อยู่หรอคะทำไมบ้านเงียบจัง"
"นายไปประชุมที่บริษัทตั้งแต่เช้าแล้วครับ"
"อ๋อ..ค่ะ" ฉันนั่งทานข้าวจนอิ่ม จึงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น มือบางไถโทรศัพท์เช็คโซเชียลดูซีรี่ย์ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง
บรื้นนน~
เสียงรถยนต์คันหรูขับมาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่
ตึก! ตึก!
เสียงสองเท้าหนักของมาคัสก้าวเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นสายตาคมมองร่างบางที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา
"หายแล้ว?" เสียงทุ้มของมาคัสเอ่ยถาม
"หายแล้วค่ะ..เฮียมาคัสไปทำงานมาหรอคะ?" จีเบลตอบแล้วถามกลับ
"อืม...ไปทานข้าว" พูดจบร่างสูงตวัดปลายเท้าเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที
'กรี๊ดด!!หล่อสุขุมดูดีชะมัด' จีเบลกรีดร้องในใจ ดวงตากลมโตมองแผ่นหลังหนาที่เดินห่างออกไป แล้วรีบสาวเท้าเดินตามไปเพื่อทานมื้อเย็น
"อาหารไม่ถูกปาก?" ผมเห็นจีเบลทานไปนิดเดียวอย่าเรียกว่าทานเลยเหมือนชิมมากกว่า
"เบลทานมื้อเย็นน้อยค่ะเฮียทีห้าม..เวลาฝึกซ้อมมันจะจุก"
"ฝึก?" มาคัสยกคิ้วถาม ตัวเล็กแค่นี้ต้องฝึกอะไรวะ กินเยอะก็ไม่อ้วนหรอกมั้ง
"ค่ะ" แปลกตรงไหนเฮียทีฝึกฉันเช้าเย็นด้วยซ้ำ เฮียมาคัสไม่ได้ถามอะไรเซ้าซี้ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเรานั่งทานข้าวต่อจนอิ่มก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง
- ผู้เขียน
