ยั่ว

รับผิดชอบตัวเอง

“นี่มาคุยกันให้เข้าใจสิ” เสือลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ มาหานิราที่ลุกขึ้นยืน เหมือนจะหนีเขาไป

“มะไม่ค่ะ ฉันไม่ทำแล้ว ว้ายยปล่อยนะ” เสือดึงเธอกลับมา แต่เธอหลบ สิ่งที่เสือคว้าได้คือเสื้อเชิตของเธอ เขาจึงดึงมันอย่างแรงหวังให้เธอมาใกล้ๆ

แควกกกกกก

“คุณณณณ” นิรารีบรวบเสื้อที่ขาดเข้าหากัน ก่อนจะถอยหนีคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

ส่วนเสือได้แต่มองนิ่งๆ ยัยนี่คือคนเมื่อคืนแน่ๆ เพราะรอยแดงที่เขาเห็นเมื่อกี้ก่อนที่เธอจะปิดมัน รอยที่เขาทำกับผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้าของเธอ

“คุยกันก่อน” เสือพูดเสียงเรียบ

“ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ฉันรีบ” นิรารีบจริงๆ ตอนแรกที่เธอเห็นร่างกายตัวเองในห้องน้ำ เธอนึกว่าตัวเองอาจจะมีอะไรกับใครสักคนตอนเมา ใครสักคนที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี แต่เธอเมาเอง เธอพลาดเอง เธอจะทำอะไรได้ละ ตัวคนทำก็ไม่อยู่

แต่ไอ้ความคิดที่ว่าเขาคนนั้นน่าจะใส่ถุงยางป้องกัน มันปลิวหายไปทันทีที่เธอเจอหน้าเขา แล้วความทรงจำมันฉายชัดขึ้นมาว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบต่อเธอ เขามันเห็นแก่ตัวไม่ยอมป้องกัน เธอต้องพึ่งยาคุมฉุกเฉิน

“จะรีบไปไหน ด้วยสภาพนี้ห่ะ” เสือโมโหนิราที่ไม่ยอมอะไรเขาเลย ทั้งยังจะไปทั้งสภาพที่เสื้อเชิตกระดุมขาดหมดนั่นอีก

“ถ้าคุณมีความเป็นคนพอ คุณควรจะปล่อยฉันให้ไปซื้อยา” นิราตีหน้าเรียบใส่เสือ นี่เขาจำเธอไม่ได้ หรือไม่คิดจะรับผิดชอบกันแน่ ถ้ามักง่ายขนาดนั้นก็ควรให้เธอได้รับผิดชอบชีวิตตัวเอง

“ยา??? ยาคุม?” เสือทวนคำก่อนจะถึงบางอ้อ เออวะ เมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่ถุง แถมยังแตกในตัวเธออีก

เขาไม่ได้คิดจะหนีหรือไม่รับผิดชอบ แต่ที่ออกมาเพราะมันนอนไม่หลับ ก็ร่างเปลือยยัยนี่กอดรัดเขาทั้งคืน ยิ่งกว่างูเหลือมรัดเหยื่อซะอีก เขาควรจะได้กินเธอต่อ แต่ยัยนี่กลับหลับเป็นตายทันที จึงปล่อยให้เธอนอนพัก เขาจะเข้าไปคุยกับเธอตอนเย็น เพราะคิดว่าสาวกลางคืนแบบเธอ ไม่น่าจะตื่นเช้าขนาดนี้ แถมยังโผล่มาเป็นเลขาคนใหม่ของเขาอีก

“นี่คุณ” นิราหน้าบึ้งทันที นี่เขาจำเธอไม่ได้ แล้วยังมาพูดเรื่องนี้ออกมาโต้งๆ ได้ไง ถ้าคนอื่นมาได้ยิน จะหาว่าเธอโดนใครที่ไหนปู้ยี้ปู้ยำมานะสิ

“ปล่อยได้รึยัง ฉันจะไปแล้ว” นิราไม่รู้จะพูดยังไงดี ถึงได้แต่บอกเสียงเบา นึกเสียใจที่สูญเสียครั้งแรกให้คนแบบเขา แต่เธอจะเสียใจกว่านี้ ถ้าปล่อยให้ลูกของเขาเกิดมา

“ไม่ถามหาความรับผิดชอบเลยเหรอ” เสือว่าเธอต้องจำเขาได้แน่ๆ เพราะท่าทางเธอตอนนี้มันเหมือนว่าเธอรู้จักเขามาก่อน อาจจะก่อนหน้าที่เธอเมา

“ทำไมต้องถาม ไม่ต้องการสักนิด” นิราเบะปากให้คนที่ยังจับข้อมือเธอไว้แน่น ท่าทางนั้นมันช่างอวดดีเหลือเกินสำหรับเสือ

“งั้นก็ตามมานี่” ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการ เขาจำเป็นต้องแคร์ด้วยเหรอ ก็ไม่นี่นา เขาไม่คิดจะรับผิดชอบใครหรอก ผู้หญิงสำหรับเสือก็แค่คู่นอน

“นี่คุณปล่อย ฉันไม่ใช่คนของคุณนะ” นิราขืนตัวไว้ ไม่ให้เท้าก้าวเดินไปตามแรงฉุดที่ข้อมือ อีกมือก็กระชับเสื้อเข้าหากันแน่น เมื่อเขาลากเธอออกมาจากห้อง

“คุณเจน ช่วยพายัยนี่ไปซื้อยาคุม แล้วไปแต่งตัวใหม่ซะ เอาแบบที่ผมชอบนะ แล้วพากลับมาก่อนเที่ยง เอาแบบดูเป็นผู้เป็นคนด้วยละ” เสือออกมาสั่งงานเลขาของน้องชาย ที่มองมาที่คนทั้งคู่นิ่งๆ

“ค่ะคุณเสือ/นี่คุณพูดแบบนี้ได้ไง ฉันเสียหายนะ” เจนจิราพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่นิราหน้าซีดเผือก ก่อนจะกระซิบบอกคนที่ไม่ยอมปล่อยมือ

“ไปเถอะค่ะคุณนิรา” เจนจิราเอ่ยเรียกนิรา ที่ถูกมือใหญ่เกาะกุม

“ช้ากว่านี้ท้องป่องนะ” เสือขู่นิราจึงต้องเดินตามเจนจิราไปเงียบๆ ก่อนจะก้มหน้าลงตลอดทางที่ลงไปชั้นล่าง

เจนจิราพานิราขึ้นรถส่วนตัวขับออกไปทันที ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย นิราได้แต่ก้มหน้า เธออาย เจนจิราคงคิดว่าเธออ่อยเจ้านายแน่ๆ

“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ผู้หญิงของคุณเสือก็แบบนี้แหละคะ” เจนจิราบอกเสียงเบาให้นิราสบายใจ ที่เธอเงียบเพราะคิดว่าถ้าพูดอะไรไป นิราอาจจะหนักใจมากกว่านี้

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของเขานะคะ” นิรารีบแย้งทันที ไม่อยากเป็นผู้หญิงของเขาสักนิด

“งั้นที่ต้องซื้อยาคุม” เจนจิราเลิกคิ้วมามอง

“คนอื่นค่ะ” นิราบอกเสียงเบา ขณะที่เจนจิราจอดรถหน้าร้านขายยา

นิรารีบลงไปทันที ก่อนจะกลับออกมาด้วยยาคุมฉุกเฉิน 1 กล่องและน้ำ 1 ขวด ก่อนเธอจะรีบจัดการมันลงท้องไปทันที 1 เม็ด แล้วขึ้นรถเจนจิราไปเหมือนเดิม

“คุณเจน นิราไม่กลับไปแล้วนะคะ” นิราบอกทันที เพราะเจนจิรายังไม่ได้ออกรถ

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณนิราไม่กลับไปพร้อมเจน คุณเสือไล่เจนออกแน่ค่ะ ไปกันเถอะค่ะ ไปทำให้คุณเสือชอบคุณนิรากัน” เจนจิรา ระบายรอยยิ้มอย่างน่ารัก

ผู้หญิงคนอื่นมีแต่วิ่งใส่คุณเสือไม่ก็เอาตัวมาประเคนให้คุณเสือขย้ำเล่น มีแต่นิรา ที่เอาแต่พาตัวเองวิ่งหนี ทั้งที่ดูท่าว่าจะโดนคุณเสือขย้ำแล้ว เธอถูกใจนิราซะแล้วสิ ผู้หญิงสวยที่ดูไม่ทันคน แต่กลับไม่ได้หัวอ่อนเลยสักนิด

“คุณเจน ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม” นิราถูกเจนจิราจับมาแต่งตัวที่ห้าง แล้วชุดที่เจนจิราเลือกก็มีแต่ชุดแบบเมื่อเช้า ที่มันโชว์หน้าผ่าหลังแทบทุกชุด

“ทำไมคะ” เจนจิราเลิกคิ้วสงสัย

“มันปิดรอยไม่ได้ค่ะ” นิราหมายถึงรอยแดงตามตัวเธอ

“ปิดได้ค่ะ ไปใส่ชุดนั้นออกมาก่อนนะคะ เดี๋ยวที่เหลือเจนจัดการเอง” เจนจิรายังคงเลือกชุดเพิ่ม เพราะดูท่าแล้ว เจ้านายใหญ่ของเธอ ถูกใจนิราเรียบร้อย เพราะเขาออกมาสั่งงานด้วยตัวเอง แถมย้ำกับเธอก่อนออกมาด้วย

“คุณเจน นิราว่ามันโป๊เกินไป” นิราเดินออกมาอย่างไม่มั่นใจ แต่เจนจิรากลับยกยิ้ม ไม่เคยแต่งตัวให้ใครแล้วสนุกเท่านิรา

“อย่างอแงค่ะ เดี๋ยวคุณเสือดุ จะโดนไล่ออกทั้งคู่นะคะ” เจนจิราเดินมาจับมือนิรา ก่อนจะจ่ายเงิน ด้วยบัตรส่วนตัวที่เจ้านายเคยให้ไว้ วงเงินไม่ จำ กัด สำหรับดูแลสาวๆ ของเจ้านาย ทั้งสอง

“ช่วยแปรงโฉมเธอหน่อยค่ะ” เจนจิราบอกช่างฝีมือดี ที่เธอมาใช้บริการบ่อยๆ ก่อนจะไปนั้งตอบไลน์ ที่มันดังมาตลอด

นรสิงค์ : คุณเจนอยู่ไหนครับ

เจนจิรา : ห้างค่ะ กับคุณนิรา คุณเสือไม่ได้บอกเหรอคะ

นรสิงค์ : รีบๆ กลับมานะครับ เหงา

เจนจิรา : ค่ะ

เจนจิรายกยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิมแล้วนั่งมองนิราที่ถูกช่างแต่งหน้าให้ และยังปกปิดรอยแดงพวกนั้นให้เธออย่างเรียบเนียน

“เรียบร้อยค่ะคุณเจน” ช่างบอกอย่างอารมณ์ดี

“ไปกันเถอะค่ะ” เจนจิราจ่ายเงินก่อนจะจับมือนิราไปทันที

ตอนนี้นิราที่เดินตามเจนจิราไป ไม่ใช่เลขาหน้าจืดอีกแล้ว สงสัยเดือนนี้เจนจิราต้องได้โบนัสพิเศษจากคุณเสือแน่นอน

เจนจิราพานิรากลับเข้ามาที่บริษัทก่อนเวลา นิดหน่อย แต่ตอนนี้ทั้งเจ้านายเธอ ทั้งคุณเสือกลับไม่อยู่ที่ห้องแล้ว น่าจะเข้าประชุมแผนงานครึ่งปีแรกกันอยู่ และคงจะกินเวลานานทีเดียว

“คุณนิราไปรอคุณเสือในห้องนะคะ อย่าหนีไปไหนเด็ดขาดไม่งั้นเจนโดนไล่ออกแน่ๆ ส่วนเรื่องงาน ค่อยคุยตอนคุณเสือกลับมานะคะ” พูดจบเจนจิราก็ออกไปจากห้องของท่านประธานอย่างเสือทันที ก่อนจะปิดลงอย่างเบามือ

“โธ่คุณเจนเล่นพูดดักคอนิราไว้อย่างนี้ นิราจะหนียังไงเนี้ย” นิราจึงนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ อย่างคนหมดทางหนี ถ้าเธอไปเจนจิราจะถูกไล่ออกจริงรึเปล่าเนี้ย

เพราะแอร์เย็นๆ และความง่วงที่ส่งผลมาจากอาการเมาเมื่อคืน นิราจึงหลับในห้องของเสือ แม้จะพยายามตีแขนตัวเองให้ตื่นอยู่นาน แต่ก็หลับสนิทในชั่วโมงต่อมา

เสือที่นั่งประชุมอยู่ได้แต่มองนาฬิกาตลอดเวลา ป่านนี้เจนจิราจะพาเธอกลับมารึยังนะ หรือเธอจะแอบหนีไปแล้ว

“ท่านคะ แผนงานปีหน้า จะทำยังไงดีค่ะกับยอดขายที่ลดลง” พนักงานฝ่ายขายเอ่ยถามความเห็นจากประธานบริษัท

“เราจะเปลี่ยนแผนการนำเข้าและส่งออกทั้งหมด ลดการนำเข้า แต่เน้นส่งออกแทน” เขาจำที่นิราเสนอมาให้เมื่อเช้าได้ขึ้นใจ

“แต่ส่งออกมันได้กำไรน้อยกว่านำเข้านะคะ” พนักงานอีกคนแย้ง

การนำเข้ารถแพงๆ มาขาย ได้กำไรเยอะกว่า ส่งออกรถราคากลางๆ ไปขายซะอีก แม้กำลังซื้อในประเทศจะลดลง แต่มันก็น่าจะมีกำไรมากกว่าส่งออกอีกนะ

“ถ้านำเข้ารถ10 ล้านมาขาย ได้เดือนละคันสองคัน กับส่งออกรถราคา 2 ล้าน เดือนละ 30-40 คัน คุณคิดว่ายังไงละ” เสือถามกลับ รถที่ผลิตในไทยภายใต้การนำของเสือ มีคุณภาพเทียบเท่ารถจากต่างประเทศ แต่ที่เขานำเข้ามาขายมากกว่าจะโปรโมทรถตัวเอง เพราะคนไทยคิดว่าอะไรที่มาจากต่างประเทศจะดีกว่ารถที่ผลิตในไทย ทั้งที่รถที่ผลิตในไทยหลายรุ่นดีกว่ารถนอกด้วยซ้ำ

“มีใครค้านเรื่องนี้ไหม หรือถ้าคำนาณแล้วผลกำไรมันไม่คุ้มค่า ก็เตรียมเปิดธุรกิจใหม่” เสือยังคงพูดต่อ

“คะ/ครับ ธุระกิจใหม่” คนในห้องประชุมต่างส่งเสียงอื้ออึง นี่พวกเขาทำงานด้านรถมาตลอด จะเปลี่ยนแผนใหม่ด้านไหนอีกละท่านประธาน

“ธุรกิจอะไรคะ/ครับ” ทุกคนต่างถามออกมา

“เอาไว้ผมจะบอกอีกครั้ง ตอนนี้ผมมีธุระ พวกคุณไปทำแผนการส่งออกมาเสนอคราวหน้าละกัน เปลี่ยนประเทศกลุ่มเป้าหมายมาด้วยนะ” เสือพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที

การประชุมนี้กินเวลานานมากแล้ว เพราะกว่าจะสรุปยอดของปีนี้ และเสนอแผนงานในครึ่งปีหลังเสร็จ แต่โชคดีที่แผนงานของปีหน้า ถูกนิราสรุปมาให้เขาฟังแล้วเมื่อเช้า เขาจึงไม่ต้องยืดเยื้ออะไรไปมากกว่านี้