บทที่58
แกร่ว… เหมยฮวาคิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่า นางนั่งหัวสั่นหัวโคลงอยู่บนรถม้าร่วมกับเจ้านายโรคจิตของนาง แงงง เขาจะพานางมาด้วยทำไม นางเป็นแค่แมว เป็นสัตว์เลี้ยงของเขานะ
“วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปหาตัวข้าอีกคน ต่อไปเจ้าจะต้องอยู่กับเขา” หา...อะไรนะ? เขาจะทิ้งนางแล้วเหรอ ไม่สิ ถ้าไม่ใช่จวนองค์ชายแปดที่ควบคุมแน่นหนา นางจะต้องหนีไปหาหลี่อิงได้แน่ๆ เย่!!! สวรรค์เมตตาจริงๆ
“ทำไมต้องทำเป็นดีใจออกนอกหน้าด้วย หึ องค์หญิงของข้านี่ช่างดูออกง่ายจริงๆเก็บอาการซักนิดซิแมวน้อย” ขนาดนั้นเชียว นี่ตกลงเขาอ่านใจได้ใช่มั้ย เจ้าอ่านใจคนได้ใช่มั้ยองค์ชายโรคจิต
“เก็บเล็บของเจ้าเลย ไม่เช่นนั้นจะถูกจับไปต้มโอสถให้เจ้านายใหม่แน่” เหอะ จะทิ้งข้าแล้วอย่ามาทำเป็นพูดดี ว่าแล้วแมวน้อยก็สะบัดหน้าหนี นั่งหันหลังให้เขาทันที ก่อนจะเลียขนอย่างสบายอารมณ์ เรียกน้ำโหจากคนตัวโตได้ดีจริงๆ
“หึหึ ดีใจไปเถอะ” อะไรของเข
