“นั่งลงสิ เจ้าอี้ เจ้าเรียนหนังสือถึงตรงไหนแล้ว เอาการบ้านมาดูซิ” เพราะเจ้าอี้ ดูมีมาดในตัว อี้หลานเลยคิดว่าจะสั่งสอนให้เขาเรียนรู้ อีกไม่ถึงปีก็จะมีการจัดสอบขุนนางในรอบ3ปีแล้ว
“คุณหนู เอ่อ...” เพราะปกติตั้งแต่ย้ายมา เจ้าอี้เคยพบแต่อี้หลานเพียงคนเดียว เพิ่งจะได้พบชงอวิ้นอวี้ ท่านเจ้าเมืองที่เป็นเจ้าของร้านและคนต่างเล่าขานกัน เป็นครั้งแรก ซ้ำยังได้ยินมาว่า อี้หลานเป็นว่าที่ฮูหยินเจ้าเมือง มีหรือเขาจะไม่เกร็ง ด้วยความที่เคยโดนทำร้ายกลั่นแกล้งเพียงเพราะความหึงหวงมาแล้ว
อี้หลานมองอาการของเขาแล้วแปลกใจนิดหน่อย ชงอวิ้นอวี้ก็ไม่ได้ทำหน้าดุสักหน่อย ว่าแล้วนางก็หันไปมองหน้าชงอวิ้นอวี้ ถึงได้เห็นว่าเขาจ้องเจ้าอี้จนร่างมันแทบจะทะลุอยู่แล้ว นางเลยรีบยกมือขึ้นจับแขนเขาเพื่อเรียกสติ
“พี่เฟยเจ้าคะ มองเด็กน้อยของข้าเช่นนั้น เขาก็กลัวแย่สิเจ้าคะ” อี้หลานพูดยิ้มๆ หากแต่ชงอวิ้นอวี้ตวัดสายตากลับมามองหน้าอี
