"หยะ..อย่า" พลอยลลินณ์เอ่ยเสียงกระเส่า จะขยับสะโพกหนีนิ้วร้ายกาจไปด้านหลังก็ไม่ได้เพราะมีตัวตนที่แข็งเป็นลำดันอยู่ที่ง่ามก้น แม้ว่าต่างฝ่ายต่างจะมีเสื้อผ้าครบชิ้นแต่เธอก็สามารถรับรู้ถึงการกระตุกตัวเต้นตุบของสิ่งที่อยู่กลางหว่างขาของเขาได้เป็นอย่างดี
"อย่าหยุดเหรอ?" ภูริชกระตุกยิ้มร้ายกาจเมื่อเห็นใบหน้าสวยเหยเกขึ้นเรื่อย ๆ ใช้นิ้วยาวชอนไชไปตามร่องสวยไปหยุดที่ปากทางเข้าอันเปียกแฉะ ก่อนที่นิ้วชี้และนิ้วกลางจะรุกล้ำหายเข้าไปในรูนุ่มร้อนระอุจนหมดความยาวของนิ้ว กดแช่ไว้นิ่งปล่อยให้ปุ่มเนื้อที่อยู่ด้านในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างเพลิดเพลิน
"คุ..คุณภู อือ.." พลอยลลินณ์พยายามเปล่งเสียงหวานออกมา ช้อนดวงตาสวยหวานเยิ้มมองไปยังใบหน้าหล่อที่ห่างออกไปไม่ถึงคืบทำให้รับรู้ถึงความร้อนของลมหายใจกันและกัน พ่นลมหายใจเข้าออกแรง ๆ รู้สึกอึดอัดที่กลางใจสาวเมื่อคนโตไม่ยอมขยับมือ
"อยากแล้วเหรอ? ตอดนิ้วผมซะแรง" ภูริ
