"หนาว.." เสียงดังลอยขึ้นมาเหมือนคนละเมอพร้อมทั้งการยุกยิกเบียดตัวเข้าหาแผงอกแน่นทำให้ภูริชรู้สึกตัว ลมหายใจที่พ่นออกจากจมูกน้อยมีอุณหภูมิสูงกว่าปกติจนสามารถจับไอร้อนนั้นได้ทำให้เขาต้องยกมือมาอังที่หน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายของคนที่เขานอนกอดมาค่อนคืน
"ไม่สบายนี่" ภูริชพูดกับตัวเองเบา ๆ และสาเหตุที่ทำให้พลอยลลินณ์ต้องป่วยแบบนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ตะกละตะกลาม เสพสุขจากร่างกายเธอติดต่อกันไม่ยั้งขนาดนั้นคนตัวเล็กก็คงไม่มาจับไข้ได้ป่วยแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เป็นครั้งแรกของเธอแต่เขาก็ไม่นึกถึงสภาพร่างกายที่ยังไม่เคยเจอสิ่งรุนแรงอย่างเช่นเมื่อคืน เอามันขนาดนั้นใครจะไปอดใจไหววะ คิดในใจพร้อมกับสูดลมหายเข้าใจเข้าเฮือกใหญ่เมื่อตื่นเช้าแล้วต้องมาพบกับปัญหาที่ตัวเองเป็นผู้ก่อ
"คุณ ลุกไหวไหม?" ชายหนุ่มค้ำศอกที่เตียงยกลำตัวช่วงบนขึ้นเพื่อที่จะดูอาการของคนตัวเล็ก จับไหล่บางแล้วดันออกจากอกก
