Episode 8 l ขายตัว
1427 คำ
Episode 8 l ขายตัว
"นะ...นายไม่ได้พาฉันมาที่บ้านนายใช่ไหม" เสียงหวานใสของฉันเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจเมื่อร่างสูงไม่ได้พาฉันมาบ้านเขา ตะ...แต่มาคอนโดของเขาต่างหากละ
"เธอเห็นคอนโดเป็นบ้านเหรอ? อืม สำหรับฉันคงจะเป็นบ้านได้ละมั้ง" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างยียวนกวนประสาททำให้ฉันได้แต่กัดฟันดังกรอดด้วยความไม่สบอารมณ์ อยากจะหนีลงจากรถก็ไม่ทันแล้วเพราะเขาขับรถมาที่คอนโดของเขาเป็นที่เรียบร้อยที่สำคัญถ้าฉันก้าวขาลงจากรถของเขามีหวังโดนขึ้นคอนโดแน่ๆ
พวกผู้ชายนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ!
"ไหนบอกจะพาฉันมาเที่ยวไง ถ้าเกิดไม่ไปเที่ยวห้างหรือที่อื่นฉันจะกลับ!" ฉันบอกออกมาอย่างขาดคำก่อนจะกอดอกมองร่างสูงที่เปิดประตูและเดินออกไปมิหนำซ้ำเขายังมาเปิดประตูตรงฝั่งฉันอีกด้วย
"เลิกพูดมากสักทีเถอะ ไปที่ไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะเซ็งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่เล่นตัว
"กรี๊ดดดดด นี่นายจะทำอะไร มาจับขาฉันทำไม! O///O" ฉันถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจแถมใบหน้าหวานของฉันยังขึ้นสีด้วยความเขินเมื่อจู่ๆมือหนาของร่างสูงมาแตะที่ขาอ่อนของฉันมิหนำซ้ำเขายังช้อนตัวฉันขึ้นอย่างรวดเร็วอีกต่างหากทำให้ฉันรีบจับเสื้อของเขาเพราะว่ากลัวจะตกไป
"อุ้มเธอขึ้นห้องไง ขืนให้เธอเดินเองได้หนีฉันพอดี" ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดด้วยร่างกายที่หึเหินฉันที่โดนเขาอุ้มอยู่ก็ได้แต่ออกแรงดิ้นและโหวกเหวกโวยวาย แต่การตะโกนของฉันมันก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยเพราะว่าไม่มีคนสนใจเลยสักนิด ฮือๆ
"ใครก็ได้ช่วยฉันที " ฉันได้แต่พูดคำคำนี้ออกมาประมาณร้อยครั้งได้แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถช่วยฉันได้สักคนจนกระทั่งโซพาฉันมาที่ห้องของเขาแถมห้องเขายังอยู่ชั้นบนสุดอีกต่างหาก
"ปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันหนีไม่รอดแล้ว!" ฉันบอกออกมาอย่างขาดคำก่อนจะสั่งให้โซวางฉันลงบนพื้นและเขาก็ฉีกยิ้มอย่างทะเล้นให้ฉันก่อนจะปล่อยฉันลงอย่างแรงทำให้ก้นฉันกระทบพื้นสร้างความปวดร้าวไปทั่วร่างกาย
"ปล่อยฉันลงเบาๆก็ได้ ไม่เห็นต้องปล่อยแบบนี้เลย!" ฉันบอกออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัวก่อนจะใช้มือเล็กลูบก้มตัวเองเบาๆด้วยความเจ็บและค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมา พอใช้สายตาหวานทั้งสองข้างของฉันมองรอบๆห้องของเขาก็รู้สึกว่าห้องของเขามันใหญ่เอามากๆอยู่สองคนยังได้แต่รู้สึกว่าโซน่าจะอยู่คนเดียว
"ก็เธอบอกให้ฉันปล่อย ฉันเลยปล่อยไง ไม่ดีเหรอ"
"นายอยู่คนเดียวเหรอ?" ฉันเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยก่อนจะเดินไปตรงกระจกที่สามารถมองเห็นวิวทั่วกรุงเทพได้อย่างชัดเจน
"อืม อยากมาอยู่ด้วยกัน?" ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันและเขาก็ยังใช้แขนแกร่งดันกระจกเอาไว้อีกต่างหากลองจินตนาการภาพนะฉันยืนหันหลังอยู่แล้วเขาก็ยืนซ้อนฉันอีกทีให้ความรู้สึกขนลุกพิกล
"อย่ามาเข้าใกล้ฉันมากได้ไหม รู้สึกแปลกๆ " ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะพยายามเบือนสายตาไปตรงวิวข้างนอกแต่ยังไงซะมันก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี
"เข้าใกล้ฉันแล้วใจเต้นแรงขึ้นเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามอีกครั้งด้วยคำพูดที่ลวนลามเล็กน้อยก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่กำลังรดอยู่ตรงซอกคอของฉัน
"ฉันไม่ได้ชอบนาย" ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะพยายามเขยิบหนีโซ แต่เหมือนว่ายิ่งฉันพยายามจะหนีเขาเขาก็ยิ่งจะตามฉันทำให้ฉันต้องหันหน้าประจันกับเขา
"นายเลิกเข้ามาใกล้ฉันสักทีเถอะ ไม่ชอบ!"
"ในที่สุดก็ยอมมองหน้าฉันสักทีนะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาใบหน้าหล่อของเขายื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันเอามากๆทำให้ใบหน้าของฉันแดงก่ำอย่างไม่ทันตั้งตัว เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีก็ว่าได้เลยมั้งที่ฉันได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้... ฮือๆ
"หน้าแดงหมดแล้วนะ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อก่อนจะใช้ปลายนิ้วจับคางของฉนัเอาไว้ จะว่าไปฉันก็เคยจูบเขามาแล้วนี่นาพอมองริมฝีปากสีอมชมพูของเขามันก็ทำให้ฉันหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม
"นายคิดจะแกล้งฉันไปถึงเมื่อไหร่ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบนาย"
"แต่ฉันมั่นใจว่าใครๆก็ชอบฉัน" เสียงทุ้มเข้มของร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจทำให้ฉันต้องรีบปัดมือของเขาออกทันที ยิ่งโดนแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้มันก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นส่ำแปลกๆ
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ..." ฉันบอกออกมาตามตรง ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ฉันเองก็เลือกเหมือนกัน
"แล้วอยากลองเป็นผู้หญิงแบบนั้นดูไหมละ เหมือนเพื่อนของเธอไง" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างเปิดประเด็นทำให้ฉันถึงขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมด้วยความสงสัย เขากำลังจะพูดอะไรกันแน่ เพื่อนของฉันงั้นเหรอ? เพื่อนสนิทหรือใคร...
"เพื่อนคนไหน?" ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้
"ยังไม่ทันไรลืมเพื่อนสนิทของตัวเองเลยเหรอ เธออยากรู้เรื่องเพื่อนของเธอไม่ใช่รึไงว่าฉันกับเพื่อนเธอรู้จักกันได้ไง" โซกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปากฉันได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างอยากลำบาก ทำไมฉันรู้สึกว่าถ้าเขาเล่าเรื่องที่เขารู้จักกับญาดาได้ยังไงฉันอาจจะรับไม่ได้ก็ได้
"ทำไมนายถึงรู้จักกับเพื่อนของฉัน?" แม้ว่าจะมีความรู้สึกไม่อยากที่จะรู้แต่ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้
"มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน คิดว่าไงละ?" ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอทำให้ฉันขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัยมากกว่าเดิม
"นายกับกำลังคบกับญาดาอยู่งั้นเหรอ!?" ฉันว่าฉันเริ่มปะติดปะต่อกับเรื่องทุกอย่างได้ลงตัวแล้วและผู้หญิงคนอื่นที่หมั่นไส้ญาดานั่นก็เพราะว่าญาดาคบกับโซนี่เอง
"ฮ่าๆ คบเหรอ บ้าบอ ใครจะไปคบกับผู้หญิงแบบนั้นกัน" โซหัวเราะร่าออกมาทำให้ฉันมึนงงมากกว่าเดิม
"แล้วนายเป็นอะไรกับเพื่อนฉัน?"
"อืม... นั่นสิ เป็นอะไรกันนะ แต่ขอบอกไว้เลยว่าฉันยังโสดอยู่" โซเอ่ยขึ้นอย่างกำกวมทำให้ฉันมึนงงมากกว่าเดิม
"ถ้านายคบหากับญาดาแล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม " ฉันเริ่มไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเขาแล้วจริงๆ
"แล้ววันนั้นที่เธอเห็นฉันกับญาดาอยู่กันสองต่อสองตรงซอกตึก เธอคิดว่าไงอ่ะ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้นพลางมองฉันอย่างใช้ความคิดแถมเขายังใช้แขนแกร่งกั้นฉันเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนอีกด้วย
"ฉันไม่รู้ ถ้าพวกนายคบหากันแล้วนายจะมายุ่งกับฉันแบบนี้ทำไม!"
"เธอไม่สงสัยเหรอว่าเพื่อนของเธอทำงานอะไร แถมยังเหมือนคนไม่ค่อยได้นอนอีกต่างหาก" ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันทีก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละฉันสงสัยอยู่เสมอว่าญาดาทำงานพิเศษอะไร
"นายรู้เหรอว่าญาดาทำงานอะไร?" ตากลมโตของฉันเบิกกว้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาจะเป็นความจริงรึเปล่าแต่ฉันก็ยังจะอยากรู้อยู่ดี
"หึ ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเธอ"
- ผู้เขียน
