แสบนักรักซะเลย

บทที่ 9 ปืนหาย / ไม้เรียว

บทที่ 9 ปืนหาย / ไม้เรียว

“ อะไรกันเนี้ย โทรมาแป๊บๆยังไม่ทันรู้เรื่องเลยวางสายซะแล้ว ”

ด้วยความที่รู้สึกมีลางสังหรณ์บางอย่าง ใจมันก็คิดไม่ตก นานทีปีหนกว่าพี่ชายจะกดโทรหา มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ถ้าอดทนรอให้ถึงบ้านก่อนคงไม่ใช่กิ๊กคนนี้แน่นอน

[ โทรออก >> พี่แรฟ ]

(“ ฮัลโหลพี่แรฟ มีอะไร จะให้กิ๊กไปรับหรือเปล่า ”)

(“ ก็บอกให้รีบกลับบ้านไง มาคุยกันที่บ้าน ”)

(“ ไม่ บอกมาก่อนว่ามีอะไร หรือว่าแม่จะตีหนู ”)

(“ ไม่ใช่หรอก ”)

(“ แล้วให้รีบทำไม พี่กลับถึงบ้านแล้วเหรอ ”)

(“ ถึงมาสักพักแล้ว แล้วตอนนี้อยู่ไหน ”)

(“ กำลังขับรถออกจากโรงเรียนนี่แหละ ”)

(“ งั้นค่อยคุยกันที่บ้าน ”)

(“ ไม่เอา บอกหัวข้อที่จะคุยมาหน่อยสิ ไม่งั้นกิ๊กจะแวะตลอดทาง ถึงบ้านคงดึก พี่คงรอไม่ไหวหรอก ”)

(“ เฮ้อ แกนี่จริงๆเลยนะ พี่ถามตอนนี้แล้วกัน แต่กิ๊กต้องตอบความจริงนะ ”)

(“ ว่ามา ”)

(“ เห็นปืนพี่ไหม ”)

ฉิบห-ย อย่าบอกนะว่าพี่แรฟเปิดกล่องใส่ปืนอะ ปกติไม่เห็นจะตรวจอะไร วันนี้นึกคึกอะไรเนี่ย ถึงได้เปิดดู

(“ ปืนเหรอ ปืนกระบอกไหน ของกิ๊กเหรอ ”)

เฉไฉ ไขสือไปก่อน ไม่อยากยอมรับว่าเป็นฉันที่แอบเอาไป และตอนนี้มันก็ตกอยู่ในมือผู้อื่นไปแล้ว ไม่น่าเลยเรา วันนั้นไม่น่านึกคึกเอาปืนพี่แรฟไปเลย เพราะความอยากอวดให้เฮียภูมิได้ดูแท้ๆ มันเลยนำพาความซวยมาให้ ถ้าพ่อรู้ว่าฉันเอาไป พ่อคงโกรธมาก เพราะปืนกระบอกนั้นเป็นปืนที่พ่อรักที่สุดและมอบให้พี่แรฟดูแลต่อ

(“ พี่จะถามหาของกิ๊กทำไม ของพี่สิ ที่ป๊าให้วันเกิดพี่เมื่อปีที่แล้วไง ”)

(“ อ๋อ...แล้วพี่มาถามหาในกิ๊กทำไม ปืนพี่ไม่ใช่ปืนกิ๊กสักหน่อย ”)

(“ ก็มันหายไปแล้วไง ”)

(“ อ้าว...เหรอ หายที่ไหน หายเมื่อไหร่ พี่นึกดูดีๆสิว่าเอาไปไหน ”)

แกล้งตีเนียนไปก่อนว่าเราไม่ได้เอาไป ทำตกใจให้เขารู้ว่าเราไม่เอาไปจริงๆ

(“ เดือนที่แล้วแกมาขอพี่ดูปืนนะ ก็มีแต่แกนี่แหละที่รู้ว่าปืนพี่อยู่ไหน เอาไปเล่นใช่ไหม ก็บอกแล้วว่าอย่าแอบขโมยไปไหน เอามาคืนพี่เลย พี่ไม่บอกป๊า ไม่ฟ้องแม่หรอก ”)

(“ ป๊าวว ปะ...เปล่าสักหน่อย กิ๊กจะเอาไปไหนล่ะ ของพี่แรฟกิ๊กจะกล้าหยิบไปเหรอ ”)

(“ ก็มีแต่แกแหละกิ๊กที่กล้าเอาของคนอื่นอะ เอามาคืนพี่เลย ป๊าบอกจะมาดูอะไรในปืนสักหน่อยมันมีของสำคัญที่ป๊าแอบซ่อนไว้อยู่ นี่ถ้าป๊ามาเห็นว่าไม่มี พี่คงโดนดุอะ ”)

นึกคึกอะไรถึงอยากดูตอนนี้นะคุณพ่อ แง่~ ทำไงดี ไม่สิ ถ้าเรายอมรับ เราก็ผิดสิ ถ้าไม่ยอมรับ ก็ไม่มีใครรู้ว่าปืนอยู่ที่ไหนแน่นอน

(“ พี่มีหลักฐานหรือไงว่ากิ๊กเอาไปอะ ”)

(“ กิ๊ก พี่ไม่อยากจะดุหรือว่าแกแล้วนะ ถ้ายอมคืนพี่ พี่จะไม่พูดเรื่องนี้กับใครหรอก ”)

(“ กิ๊กไม่รู้ แค่นี้นะ ”)

กดตัดสายไปเลย ทำไงดีหรือจะติดต่ออีเสี่ยขี้หื่นไปดี ขอคืนดีๆก็คงให้ แต่จะแลกกับอะไรล่ะ เบอร์โทรของฉันเขาก็มีแล้วหนิ

‘ เอี๊ยดดด ’

ใจลอยอยู่ แต่ก็มีรถปาดหน้ามาขวางทางอีกแล้ว ทำเอาเบรกหัวทิ่มกันไปเลย เจ้าเก่าเจ้าเดิม ตามตอแยไม่เลิก

ครืดดด ครืดดด

แล้วมันโทรมาเพื่อ? ประสาทหรือไง คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ไอ้เฮียบ้า

(“ จะหาเรื่องกันให้ได้เลยใช่ไหม ห้ะ น่ารำคาญว่ะ ”)

ระเบิดอารมณ์ลงไปในสายทันที

(“ ลงมาจากรถ เฮียขอคุยด้วยหน่อย ”)

(“ ไม่ลง และกรุณาหลีกทางด้วย คนกำลังรีบ ”)

(“ บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอก เราสองคนมาคุยปรับความเข้าใจกันหน่อยสิ ”)

(“ จะพูดอะไรอีก ยังไงก็ไม่ดีด้วยหรอก ถ้าไม่หลีกทางจะชนเสยท้ายรถเลยนะ เพิ่งซื้อมาใหม่ไม่ใช่เหรอ ”)

(“ เอาสิ เฮียยอม เพื่อแลกกับการได้คุยกับกิ๊กเหมือนเมื่อก่อนอะ ”)

(“ วุ่นวายจริงๆ ช่วงนี้มีเรียนเยอะ ไม่อยากคุยไง เลยไม่รับสาย พูดแต่เรื่องไร้สาระ ไม่ต้องโทรมาชวนไปไหนอีกนะ ”)

(“ เฮียขอโทษ วันนั้นที่ทิ้งกิ๊กอะ เฮียมันขี้ขลาดเกินไป เฮียสำนึกผิดแล้วครับ ให้อภัยเฮียนะ ”)

(“ พูดถึงเรื่องนี้ ถ้าเฮียไม่ชวนกิ๊กไปคงไม่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายหรอกนะ คิดดูแล้วเฮียผิดเต็มๆ คิดว่าจะให้อภัยกันง่ายๆเหรอ รู้ไหมกิ๊กต้องเจออะไรมาบ้าง ถูกคุกคามทางสายตาไม่ว่ายังถูกลวนลามอีก เฮียจะรับผิดชอบไหวเหรอ คิดว่าขอโทษแล้วมันจะหายไหม ”)

ก็ตื้อหนัก เลยใส่อารมณ์ไปในคำพูดที่ออกไปด้วยน้ำเสียงห้วนทันที

(“ คุกคาม ลวนลาม คืออะไร ใครทำกิ๊ก บอกเฮียมา เฮียจะไปจัดการมันให้ ”)

(“ ทางที่ดี อยู่เงียบๆเก็บปากไว้กินข้าวเหอะ เฮียสู้เขาไม่ได้หรอก ”)

(“ งั้นจะให้เฮียรับผิดอะไร บอกมาก่อน เฮียจะได้รู้ว่าไหวไหม ”)

(“ หลีกทาง จะกลับบ้าน ”)

(“ ถ้ารับผิดชอบกิ๊ก เฮียไหวนะ เฮียให้แม่ไปสู่ขอตอนนี้ยังได้เลย รู้ไหมว่าเฮียชอบกิ๊กมากๆเลยนะ พอกิ๊กไม่คุยด้วย เฮียเสียใจมากๆเลย แต่ไม่กล้าบุกไปบ้านกิ๊กกลัวพ่อกิ๊กจะยิงให้อะ ”)

(“ ชะ...ชอบ ”)

(“ ครับ เฮียยอมรับว่าชอบกิ๊กมาตั้งนานแล้ว ”)

ทำไม ทำไมใจเต้นแปลกๆ หรือเราจะชอบเฮียภูมิเข้าแล้ว...คงไม่หรอก เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก รู้ไส้รู้พุง ฉันไม่มีวันชอบพอเขาแบบคนรักกันหรอก ความจริงคิดเพียงว่าเขาคือพี่ชายคนหนึ่งแค่นั้น แต่พอมีคนมาสารภาพแบบนี้ ใจมันก็หวิวๆเนอะ

(“ ถ้าเฮียคิดแบบนี้ กิ๊กอึดอัดใจนะ เราต่างโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ กิ๊กคิดกับเฮียแค่พี่ชายแค่นั้น ”)

(“ ให้โอกาสเฮียไม่ได้เหรอ อะไรที่กิ๊กไม่ชอบในตัวเฮียก็บอกมา เฮียจะปรับปรุงให้ เฮียจะทำตามและตามใจกิ๊กทุกอย่างเลยนะ ”)

(“ แค่นี้ก่อนนะ ปานนี้ป๊าคงรอกิ๊กอยู่ อย่าให้ท่านต้องอารมณ์เสียเลย เดี๋ยวเฮียจะโดนหางเลขไปด้วยนะ ”)

ฉันกดวางสาย มองกระจกหลังว่ามีรถอีกไหม ถอยหลังออก แล้วขับหลีกรถเฮีย พุ่งทะยานกลับบ้านในทันที

“ โทรหาอีเสี่ยดีกว่า ยังไงก็อยากได้ปืนคืนมากในตอนนี้ ”

กดโทรออกไป คิดว่าจะรับสายในทันที หลงตัวเองไปก่อน คิดว่าเขาคงรอสายจากฉันอยู่บ้างแหละ แต่เปล่าเลย ไม่รับ จนฉันต้องโทรไปใหม่อีกรอบ ก็ยังไม่รับสาย หรือว่าจะยุ่ง.... มายุ่งอะไรเวลานี้นะ เห้อ!

กลับบ้านดีกว่า ถ้าขืนเราไม่รีบกลับมันจะน่าสงสัยมากกว่านี้นะ เพราะยังไม่ยอมรับว่าเป็นคนเอาปืนไป ยังไงก็ยอมรับไม่ได้ ไม่งั้นแม่เอาตายแน่ๆ

ถึงบ้าน....

พยายามยิ้มเข้าไว้ ยิ้มพุ่งไม่สนว่าใครจะทำหน้าตายังไง บอกตัวเองให้หายใจเข้าลึกๆ อย่าทำตัวมีพิรุธอย่าให้แม่จับได้

“ กิ๊กมานี่ ” แม่เรียกเสียงดังทันทีที่ฉันก้าวขาเข้ามาในบ้าน ตรงนั้นที่โซฟา มีพ่อ แม่ พี่แรฟนั่งอยู่

“ สวัสดีค่ะป๊า สวัสดีค่ะแม่ หวัดดีพี่ชาย ” ยิ้มเข้าไว้ แฉ่งยิ้มให้เห็นฟันทุกซี่ไปเลย

“ แกเอาปืนพี่แรฟไปไหน เอามาคืนพี่เขาซะ ” ฟ้องแล้วเหรอ คิดว่าจะคุยกันก่อน พี่แรฟนะพี่แรฟ

“ เปล่านะคะแม่ หนูไม่ได้เอาไป ” พยายามไม่ใจร้อน และคิดก่อนพูด สงบเสงี่ยมท่าทีไว้ ถ้าเผลอใช้อารมณ์มีหวังโดนจับพิรุธได้แน่ๆ นี่ก็พยายามคุมน้ำเสียงตัวเองไปด้วย ปกติถ้าโกหกจะเสียงสูงตลอด

“ กิ๊ก ป๊าไม่ว่าอะไรลูกหรอก เอาคืนมาให้พี่เขานะ พอดีป๊าจะเอาของสำคัญที่ซ่อนไว้ในปืนด้วย ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มนุ่ม

“ หนูไม่ได้เอาไปจริงๆนะคะป๊า หนูพูดจริงๆนะ ” หันใบหน้าเศร้าไปหาคนเป็นพ่อเพื่อความหวัง หวังว่าพ่อจะเห็นใจ

“ กิ๊กจะยอมรับดีๆไหม คิดว่าทุกคนจะปรักปรำแกโดยไม่มีหลักฐานหรือไง ห้ะ ” แม่พูดแล้วหยิบไม้เรียวขึ้นมาทันที

“ หลักฐานอะไรเหรอคะ กิ๊กไม่ได้เอาไปจริงๆนะ ” แกล้งตีหน้าเศร้าต่อไป

“ งั้นแกก็มาดูนี่สิ ใช่แกไหม ” ใจเต้นตึกตักตึกตักแล้วสิ หรือว่าจะมีกล้องจับได้ ค่อยๆเดินไปทีละนิดจนถึงหน้าโน้ตบุ๊คพี่แรฟ

ในวิดีโอคือฉันจริงๆ ฉันไปบ้านเฮียภูมิ แล้วเราออกมาคุยกันหน้าบ้านเฮีย ลืมไปได้ไงว่ามีกล้องวงจรหันไปทางบ้านเฮียอยู่ และฉันก็หยิบปืนพี่แรฟออกมาอวด โอ๊ย พลาดจนได้ ตาย ตาย กิ๊กต้องเหลือแต่ชื่อแน่ๆ

“ เป็นไง ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยนะ สรุปแกใช่ไหม ถ้าแกเอามาคืนพี่เขา แม่ก็ไม่ทำโทษหรอก ”

“ ใช่ ถ้าแม่เขาไม่ทำตามที่พูด ป๊าจะช่วยหนูเอง เอามาให้ป๊าเถอะ ของหนูก็มีนะ ป๊าซื้อให้แล้วหนิ ”

“ อะไรนะ พี่เรียวซื้อปืนให้ลูกเหรอ? ” แม่ยังไม่รู้ในเรื่องนี้

“ กันอย่าเพิ่งมาด่าพี่เรื่องนี้ก่อน เอาทีละเรื่อง ” พ่อพูดห้ามทันที

“ กิ๊กคืนพี่มาเถอะ ” พี่แรฟพูดขึ้น

“ คือว่า....ปืนมัน มัน...เอ่อออ ”

“ หายไปแล้วเหรอ? ” แม่พูดแทรกทันที

“ ไม่ได้หายไปค่ะ แต่มัน... ” ถ้าบอกว่าตกไปอยู่ในมือคนอื่นล่ะ มีหวังโดนฆ่าตัดตอนแน่ ก็ดูแต่ละคนที่จ้องหน้าฉันสิ

“ อยู่ในมือคนอื่นสินะ ” แม่พูดเหมือนรู้ความในใจฉันเลย

“ ฉิ-หา-แล้ว ” พ่อพูดขึ้นพร้อมตบขาตัวเองดังฉาด

“ ป๊า หนูขอโทษจริงๆมัน... ” กำลังมุ่งหน้าไปหาพ่อเพื่อออดอ้อนและบอกความจริงว่าอยู่ในมือใคร ที่ไม่ยอมเอ่ยปากพูดก่อนเพราะฉันรู้สึกว่าเสี่ยไลท์ไม่ใช่คนธรรมดานี่สิ

พรึ่บ!

‘ ควับ! ควับ! ควับ! ’

“ โอ๊ยแม่ หนูเจ็บนะ แม่ๆ ป๊าช่วยหนูด้วย ” แม่ก็ว่องไวจริงๆจับข้อมือไว้ แล้วฟาดไม้เรียวไปทีก้นสามทีแรงๆ

“ มันยังน้อยไปนะ ที่แม่ตีเพราะทำโทษที่แกเป็นหัวขโมย เพราะแม่ไม่เคยสอนให้แกเป็นไอ้ขี้ขโมย แล้วยังจะทำของสำคัญหายอีก รู้ว่ารักษาไม่ได้ก็ยังจะเอาไปนะ ” แม้แต่พ่อที่น่ารักของฉันก็ไม่ปริปากพูดห้ามแม่เลย ปกติพ่อจะเข้าฉันนะ ยิ่งพี่แรฟไม่ต้องพูดถึง นั่งนิ่งไปเลย

“ จะตีอีกไหมคะ เอาสิ เอาเลย เอาให้สาแก่ใจแม่ไปเลยค่ะ ” พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความเจ็บเหมือนกัน

“ ท้าทายฉันเหรอ แกยังไม่สำนึกอีกใช่ไหม ”

“ ทำไมแม่ไม่รับฟังหนูก่อนล่ะ จะตีหนูให้ได้เลยใช่ไหม หนูโตแล้วนะ รับฟังหนูบ้างก็ได้ถึงหนูจะดื้อไปหน่อยก็เถอะ” เถียงไปเลย ยังไงตัวเราก็คิดว่าไม่ผิด ก็ชอบเอาแต่ใจมีไรปะ

“ ก็แกไม่ยอมรับตั้งแต่แรกอะ อีกอย่างมันก็คือการลงโทษให้หลาบจำ แกจะได้ไม่ทำอีก ยังไงก็ต้องโดนตีอยู่ดี ”

“ แต่แม่ก็ตีแรงไปนะ หนูเจ็บอะ ” ก็เถียงอะไรไม่ออกแล้ว เลยพูดออกไปแบบนั้น

“ กิ๊กดื้อ กิ๊กเอาแต่ใจ ป๊าไม่เคยว่า แต่เรื่องนี้กิ๊กทำเกินไปนะ ยังไงก็ต้องโดนลงโทษอยู่ดี ป๊าไม่ตีหรอก แต่ป๊าขอเอากุญแจรถกับปืนคืนด้วย ห้ามไปไหนวันหยุด ไปโรงเรียนให้ลุงกรไปส่ง เงินค่าขนมวันละ500 ลดเหลือเพียง 100 บาทก็พอ ”

“ ป๊า เรื่องอื่นหนูยอมได้ แต่เรื่องเงินมันเกินไปไหม ลดครึ่งหนึ่งก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ลดจนหนูแทบจะเป็นขอทานแล้วนะ ”

“ กิ๊ก ป๊าไม่เคยดุ ไม่เคยว่า ป๊าตามใจกิ๊กมาตลอด ครั้งนี้ป๊าจะทำโทษกิ๊ก ไม่ว่ากิ๊กจะพูดจะอ้อนป๊าก็ไม่ฟังแล้ว อีกอย่างต่อไปนี้ให้แม่สั่งสอนไปเลย ไม่ว่าแม่จะพูดอะไร กิ๊กต้องฟังและทำตามทุกอย่างเคร่งครัด ส่วนเรื่องจะคืนทุกอย่างให้กลับเป็นเหมือนเดิมคงต้องดูพฤติกรรมกันก่อน ” พ่อคงโกรธจริงๆสินะถึงได้พูดแบบนี้

“ ก็แค่ปืนหายปะ ป๊าซื้อใหม่ให้พี่แรฟก็จบ ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ด้วย กิ๊กกำลังเจริญเติบโตนะ ป๊ามาตัดค่าขนมแบบนี้ได้ไง ”

“ กิ๊ก! ป๊าไม่ได้ล้อเล่นนะ ปืนนั้นมันสำคัญกับป๊ามาก มีของสำคัญอยู่ด้วย ซื้อกระบอกอื่นมันก็ไม่สามารถทดแทนกันได้หรอก ”

“ อะไรหนักหนาที่ว่าสำคัญ มันก็เหมือนปืนทั่วๆไปปะ ”

“ กิ๊ก! ทำไมแกยิ่งดูยิ่งหยาบคายห้ะ นั่นพ่อแกนะ พูดจาให้มีหางเสียงหน่อย แล้วทำเสียงแบบนั้นทำไม มันสมควรเหรอ? แกทำผิดก็ยอมรับไป จะเถียงทำไม บางเรื่องมันไม่ควรเถียงผู้ใหญ่นะ นี่ก็เถียงคำไม่ตกฟาก น่าตีให้ขาลายเลย ”

“ ขึ้นห้องไป ป๊าจะให้พี่พรยกข้าวไปให้ ไม่ต้องลงมาด้านล่างจนกว่าจะเช้า พรุ่งนี้ตื่นให้มันเร็วๆหน่อยจะได้ไปเรียนพร้อมพี่ๆ ” พ่อเป็นคนพูด พอได้ยินใจก็กระตุกหน่วงๆ ถ้าแม่พูดก็โอเคอยู่หรอก

“ ใช่ เป็นสาวเป็นแส่ หัดตื่นให้เช้าๆหน่อย ตั้งใจเรียนให้เก่งๆแบบพี่ๆบ้าง แต่ถ้ายังทำตัวเหลวไหลอยู่ ไม่ฟังอะไร จะหักเงินต่อวันให้เหลือ 50 บาทเลย ” แม่พูด

“ ก็เอาสิค่ะ เอาเลย เอาที่แม่สะดวกอะ ”

“ กิ๊ก อย่าก้าวร้าวกับแม่ให้มากนะ!! ” จู่ๆป๊าก็ตวาดลั่น อีกิ๊กตัวน้อยๆตกใจแทบช็อก ครั้งแรกในชีวิตที่เห็นป๊าเป็นแบบนี้ ปกติจะอ่อนโยนกับลูกคนนี้มาก

❤️_________❤️

นามปากกาByMinne