บทที่ ๑๓ (ฉันขอโทษ)
หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น ศิรวิชไม่ได้ปล่อยหญิงสาวไปอย่างที่เธอต้องการ ชายหนุ่มไม่ได้ทำร้ายอะไรกับภรรยาสาวอีก เขาขอโทษเธออย่างเสียใจ สุทธิดาไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับใครฟัง หญิงสาวยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่อไป
"ธิดา..ทำอะไรทานเหรอวันนี้"
ศิรวิชที่เดินผมกระเซอะกระเซิงอย่างยุ่งเหยิงลงมาจากด้านบน ชายหนุ่มเดินหาวปากกว้างเข้ามาในครัว เขายืนมองภรรยาสาวชาวดอยที่กำลังทำอาหารส่งกลิ่นหอมฉุยมาอย่างน้ำลายสออยู่สักครู่ เขาอดที่จะเอ่ยปากถามออกไปไม่ได้จริง ๆ เมื่อพิจารณาจริง ๆ แล้วสุทธิดานับว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่ใช่สาวสวยแต่น่ารักมองไม่เบื่อจริง ๆ
"คุณวิช..เอ่อ..ธิดาไม่ทราบว่าคุณวิชจะมาทานด้วยไหมธิดาเลย.. "
หญิงสาวสะดุ้งจนตัวโยนแล้วรีบก้มหน้าตอบอย่าอ้อมแอ้มอย่าคนขลาด ๆ ศิรวิชแอบขำเบา ๆ ก่อนจะกระแอมเบา ๆ ออกมา
"เลยไม่ได้ทำเผื่อฉัน...ใช่ไหม"
ศิรวิชยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างเข้
