บทที่ ๑๒(ปล่อยฉันไป)
"โอ๊ยยย...คุณวิชขาปล่อยธิดาเถอะนะคะ..ธิดาเจ็บ"
ศิรวิชที่โมโหจนหน้ามืด ลากภรรยาสาวชาวดอยเข้ามาในบ้าน เขาเหวี่ยงหญิงสาวลงไปที่โซฟา การเหวี่ยงโดยไม่กะระยะให้ดี ทำให้สุทธิดาล้มกระแทกลงที่พนักโซฟาแล้วล่วงลงสู่พื้น ศีรษะหญิงสาวโขกลงที่พื้นกระเบื้องเสียงดัง ส่งผลให้หน้าผากเหนือบริเวณคิ้วด้านซ้ายปูดบวมขึ้นมาเกือบจะทันที สุทธิดาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เสียงร้องของหญิงสาวไม่สามารถกระทบเข้าไปในจิตใจของคนชั่วช้าที่ขึ้นชื่อว่าสามีได้
ศิรวิชกระชากภรรยาสาวขึ้นมา แล้วตะคอกใส่หน้าของเธอเสียงดัง
"จำเอาไว้ยัยเด็กดอย ตราบใดที่ยังใช้นามสกุลฉันอยู่ อย่าเที่ยวไปร่านอ่อยเห็บหมัดที่ไหน เข้าใจไหม"
"ฮื้อ....ธิดาไม่ได้ทำนะคะ" สุทธิดาส่ายหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสารเธอไม่เคยไปอ่อยใครที่ไหนอย่างที่ศิรวิชเข้าใจเลยสักนิด
"ฉันถามว่าเข้าใจไหม ห๊ะ!!!! ..."
"ขะ...เข้าใจค่ะ ฮื้อๆๆ คุณวิชปล่อยแขนธิดานะคะ
