“อุ๊ย! น้องซิน พี่ไม่ทันเห็นค่ะ ขอโทษนะคะ”
เสียงร้องของขวัญสุดาดังขึ้นในห้องพัก ขณะรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันในอีกสองวันถัดมา สาริศาวางช้อนลงกับจานแล้วปัดมือของอีกฝ่ายออก เมื่อทางนั้นพยายามเช็ดเสื้อให้เธอ
“ไม่โกรธเนอะ”
ขวัญสุดากล่าวเย้า แววตาที่มองมายั่วยุอย่างเปิดเผย สาริศามองตอบด้วยอาการเจ็บใจอย่างชัดเจนไม่ต่างกัน แล้วค่อยลุกไปเข้าห้องน้ำที่ด้านนอก ขณะเปิดก๊อกล้างเศษซากของส้มตำที่หกใส่เสื้อ ด้วยความไม่ตั้งใจหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ขวัญสุดาอ้าง ก็แว่วเสียงเปิดประตูตามหลังเข้ามา
“พี่จำได้ว่าตำปูปลาร้าของโปรดน้องซินเลยนี่คะ เผื่อหิวรอบบ่าย ได้กลิ่นติดเสื้อเอาไว้ก็จะได้รู้สึกอิ่มทั้งวันไงเนอะ” กล่าวหยอกล้อจบลง อีกฝ่ายยื่นกระดาษทิชชูส่งมาที่ตรงหน้าเธอ “โกรธพี่หรือเปล่าคะเนี่ย พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ”
สาริศาไม่รับ ไม่ตอบ เธอเปิดน้ำล้างคราบอาหารบนชุดทำงานไปเรื่อย ๆ พร้อมกับความเจ็บใจที่
