ตอนที่ 9
ชายหนุ่มยืนมองไอ้เวรตะไลปราดเปรียววิ่งหนีไปเรื่อยๆ โดยตัวเองคอยเดินตามไปอย่างไม่เร่งรีบ
“ถ้าหนี...แกต้องหนีให้พ้น ถ้าไม่พ้นและถูกจับได้...ฉันจะอัดแกให้บี้แบนเหมือนหนูโดนรถทับบนถนน”
เสียงตะโกนฝ่าม่านสายฝนที่ไม่รู้จะตะบี้ตะบันตกไปถึงไหน ตกจนมองไม่เห็นทางแล้วโคตรจะหงุดหงิด จนกลายเป็นความระมัดระวังบวกกับพื้นดินที่เปียกชุ่มทำให้ลื่นล้มคะมำหน้าคว่ำกระแทกกับพื้นดิน ได้แต่นอนจุกด้วยลุกขึ้นไม่ได้ มองดูคนตัวใหญ่ที่เดินมาหาอย่างเชื่องช้าพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นหนูตัวน้อยหมดแรงและจนมุม
“ฉันบอกแล้ว ถ้าจะหนีก็ต้องให้พ้น ถ้าไม่...” ทรุดกายลงนั่งบนส้นรองเท้าบูท จับคอเสื้อแล้วดึงร่างเล็กขึ้นมา
“แกคงได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้” ยิ้มเหี้ยมเกรียมใส่ดวงตากลมโตฉายแววขลาดกลัวอย่างรุนแรง “ดีใจจังว่ะ ที่ได้แกมาเป็นกระสอบทรายให้ฉันถลุงเล่น”
“กรี๊ด!! ไม่นะ” เมื่อความกลัวอยู่เหนือทุกสิ่ง ธีรนัย
