''อื้อ...'' ร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งตัวก่อนจะค่อยๆ หันหน้าไปมองคนข้างๆ แต่กลับไม่เจอผู้ใด เจอแต่ถ้วยข้าวพร้อมกับยาที่วางทิ้งไว้ให้นาง
เนี่ยเฟยรีบจัดการอาหารที่เขาวางเอาไว้ให้ก่อนจะลุกเดินไปอาบน้ำด้วยท่าทางที่ลำบาก จนกระทั่งได้ยินเสียประตูเปิดเข้ามาเสียก่อน
''ให้ข้าช่วยหรือไม่'' ไป๋อิงเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงขนาดจะไปเข้าห้องน้ำนางยังลำบากเช่นนี้ก็รู้สึกผิดขึ้นมา
''มะ..ไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าลุกไปเองได้'' ยังไม่ทันขาดคำเนี่ยเฟยทำท่าจะล้มลงพื้นแต่โชคดีที่เขามารับนางเอาไว้ได้ทันการ
''ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรว่าให้ข้าช่วยดีกว่า'' เอ่ยจบเขาก็ได้อุ้มนางเข้ามาภายในห้องน้ำก่อนที่จะค่อยวางนางลง
เนี่ยเฟยที่เห็นว่าเขายังยืนอยู่กับที่ไม่ได้ออกไหนทำให้นางได้เอ่ยถามออกไป
''เหตุใดท่านจึงยังไม่ออกไปอีกกันล่ะเจ้าคะ''
''ให้ข้าช่วยเจ้าอาบน้ำดีหรือไม่'' ไป๋อิงเอ่ยออกมาด้
