เพียงแสนมองกระดาษแผ่นสำคัญตรงหน้าซึ่งมีรอยนิ้วมือของฝ่ายชายประทับลงอยู่ก่อนแล้ว ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาเธอเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ไม่เคยดูแลข้าวปลา เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่เคยแตะ สุขภาพความเป็นอยู่เธอไม่เคยเอ่ยถามจากใจจริง
“เฮยหลงฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ยินยอมที่จะแต่งงานกับฉันตั้งแต่ทีแรก แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันกล้าบอกคุณเต็มปากเลยก็คือฉันรักคุณนั่นคือเรื่องจริง พอมองย้อนกลับไปมันดูเห็นแก่ตัวจนฉันละอายใจมากจริง ๆ ฉันอยากขอโทษ ต่อให้คุณจะไม่ชอบขี้หน้าฉันยังไง แต่หวังว่าฉันกับคุณจะจบกันด้วยดี”
เฮยหลงตวัดสายตาที่เหม่อลอยกลับมามองคนตรงหน้า ทั้งที่เขาควรดีใจ แต่ไม่เลย ทุกการย่างก้าวแบกหามเขาไปด้วยในตอนที่เขาเจ็บหนักภาพนั้นมันยังจำติดตา เขาไม่ได้เผลอใจให้เพียงแสนแต่อาจแค่...แค่อะไรก็ช่างแม่ง แต่ภาพมันลบไม่ออกจากหัวเลยสักวัน เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่
“ตอนนี้ฉันรู้ว่าธุรกิจคุณมีปัญหา โดนค
