“เราขนไม้ลงมาเพื่อที่จะเอาไปเผาครับ น้องสาวก็ดูสิมันช่วยทุกคนไม่ได้หรอกน้อง!”
เพียงแสนเหลือบตามองชายร่างป้อมเจ้าของรถอีแต๋นตรงหน้าด้วยความช่างใจ แน่ล่ะว่าชายคนนี้มาตัดไม้ที่มันโค่นล้มไปเผาถ่านนั่นไม่ใช่โกหกแต่เธอก็ต้องช่วยพวกเขาทั้งสามคนให้ได้
“เอายังไงดี เราอยู่ที่นี่กันก่อนไหม?” จังก้าหันไปถามคนที่บาดเจ็บไม่ต่างกับตน เขาโชคดีที่พี่ชายช่วยบังกระสุนให้นั่นทำให้จาร์กัวสลบไปเพราะเสียเลือดมาก
“ไม่ได้ เราต้องออกไปไม่งั้นเราไม่รอดแน่”
“ฉันไม่สนใจว่าฉันจะรอดไหม แค่พี่ชายกับนายฉันรอดออกไป งั้นฉันจะบอกให้ชาวบ้านเอาเธอไปด้วย”
เพียงแสนทำหน้าคิดหนักมองดูจังก้ากำลังกดบาดแผลบริเวณหน้าท้องมือชุ่มไปด้วยเลือดสีแดง
“ต้องจ่ายเท่าไหร่แลกกับขอนไม้พวกนี้?” เธอตวัดสายตาไปมองชายร่างป้อม
“โถ่แม่หนู ดูสภาพแต่ละคนเหมือนคนมีเงินมากมั้ง ฉันไม่อยากดูถูกหรอกนะแต่ฉันได้ยินมาว่าพวกคนเมืองมักเชื่อใจไม่ได้” ชา
