ตอนที่ 9 ถอย

3031 คำ

ถอย ☆☆☆>>>>>♡ ‘คาสโนว่าคืนชีพ เห็นห่างหายไปจากหน้าจอของเราไปนาน คุณเดม่อน วริศพล ก็กลับมาทวงบัลลังก์คืนแล้วค่ะ เมื่อคืนควงไฮโซสาวดีกรีลูกเจ้าของห้างดัง ไปดินเนอร์สุดหรูที่ดาดฟ้าของโรงแรมเบอร์ต้นของประเทศไทย อันนี้ไม่รู้มีอะไรในกอไผ่ไหมนะ แต่น่าจะมีแหละ รอฟังข่าวดีจากปากของคนทั้งคู่ได้เลยนะคะ’ เป็นภาพนิ่งที่ฉายประกอบการอ่านข่าวของช่องดัง ใช่แล้วมันเป็นภาพของเดม่อนคนที่ยิมรักนั้นเอง นี่คือสาเหตุที่ไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านไลน์โดยไม่ต้องสืบให้ยากทุกอย่างชัดเจนอยู่บนหน้าจอมือถือของยิมในเวลานี้ >>>>>บริษัทเมธาสวัสดิ์ ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด “เป็นไงบ้างยิม แพ้ไหมอยากกินอะไรพิเศษรึเปล่า เดี๋ยวไม้ไปซื้อให้” ยิมมา ถึงก็พบว่าไม้กล้ามาถึงก่อนตนแล้ว แถมยังถามเขาด้วยความเป็นห่วง เขาอยากให้คนที่เป็นข่าวเมื่อคืนนี้เป็นคนถามคำถามนี้กับเขาบ้างจัง มันจะพอมีโอกาสเป็นไปได้ไหม ไม้กล้าถึงจะแอบเจ็บจี๊ดที่หัวใจไปบ้าง แต่ยิมยังไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรเกินเลยกับ ยิมมากกว่าเพื่อนร่วมงาน ไม้กล้าก็ยังคงรักษาความเป็นเพื่อนไว้ให้อยู่แบบนี้ตลอดไปคงดีกว่าบอกให้คนตัวเล็กรู้ความในใจแล้วจะต้องสูญเสียเพื่อน เพราะคนที่เขาสนใจท้องกับคนอื่นไปแล้ว หัวใจของยิมเป็นของคนอื่นมาตั้งแต่แรกแล้ว ก่อนที่เขาจะมาเจอยิมด้วยซ้ำ ในความเป็นเพื่อนไม้กล้าไม่ปฏิเสธว่ายิมเป็นเพื่อนที่ดีมาก คอยห่วงใยเอาใจใส่คนรอบข้างเสมอ “ไม่แพ้เลย อยากกินของหวานอีกได้ไหมน๊า” ยิมทำท่าทางอ้อนเหมือนเด็กโดนห้ามกินช็อกโกแลต ทำตาละห้อยมองไม้กล้าว่าจะดุตนอีกไหม “ไม่ได้นะ คนท้องเสี่ยงเบาหวานหมอก็บอกแล้ว กินอย่างอื่นที่มีประโยชน์ดีกว่า” ไม้กล้าไม่ยอมใจอ่อนจริง ๆ ด้วยใจร้ายจัง “ก็ได้ครับ” ยิมตอบรับด้วยตาใสแป๋ว ใครกันนะที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจของยิมผู้ชายคนนั้นช่างโชคดีจริง ๆ “เอ้ย !! ดังใหญ่แล้วนะพี่เดตั้งแต่ควงยายน้ำหนึ่งออกสื่อ” ไม้กล้ารู้จักคนที่เป็นข่าวกับเดม่อนดีเพราะอยู่ในสังคมเดียวกัน จึงทำให้ได้เจอกันบ่อย ๆ “????” ยิมมองไม้กล้าอย่างมีคำถามแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป “ก็มีคนส่งคลิปสัมภาษณ์พี่เดม่อนมาให้ไม้นะดิ” ไม้กล้าบอกกับยิม ‘ก็กำลังดู ๆ กันอยู่ครับ น้องเขาก็น่ารักดี ผมก็อยากเป็นคนพิเศษของน้องเหมือนกัน ไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสนั้นไหม’ นั่นคือคำสัมภาษณ์สั้น ๆ ของผู้ชายคนนั้น คนที่เป็นเจ้าของหัวใจของยิม ที่ยิมไม่เคยได้เข้าไปอยู่ในใจของผู้ชายคนนั้นเลยแม้แต่วินาทีเดียว เพียงแค่ได้ฟังแค่นั้นยิมก็สติหลุดถึงกับร้องไห้ออกมา อย่างไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลย “ยิม ยิม ร้องไห้ทำไมเป็นอะไรรึเปล่า ปวดท้องหรือไม่สบายตรงไหนไหม”ไม้กล้าที่เห็นยิมร้องไห้ออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุก็ถามอย่างตกใจ “ปะเปล่า อารมณ์คุณแม่มั้งเห็นคนรักกันเลยอินไปหน่อย” “เป็นคุณแม่ขี้แงไม่ได้นะ เดี๋ยวลูกจะงอแงตาม ฮ่า ฮ่า” ไม้กล้ายีหัวคุณแม่อย่างเอ็นดู คนอะไรน่ารักชะมัดขนาดร้องไห้ยังดูดี อิจฉาผู้ชายคนนั้นจังเลย วุ้ยยย ผ่านไป 2 วันเดม่อนก็ยังไม่เข้าบริษัท ไม่ติดต่อผ่านช่องทางใดใดกลับมาเลย ที่จริงวันนี้ยิมตั้งใจจะคุยกับเดม่อนเรื่องลูกของเขาสองคน แต่เมื่อเจอข่าวว่าเดม่อนมีความสุขมากแค่ไหนกับรอยยิ้มผ่านกล้องส่งมาเมื่อครู่ ยิมไม่กล้าแม้แต่จะเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป เขากับลูกคงไม่อยู่เป็นมารความสุขของเดม่อนได้อีก >>>>>ก๊อก!!! ก๊อก!!! “มีอะไรรึเปล่ายิม” ยิมที่สีหน้าไม่ค่อยดี เดินเข้ามาที่ห้องของท่านประธาน “พี่เลม่อนครับ ยิมขอลาออกนะครับพี่อย่าห้ามยิมเลยนะ” ยิมบอกไปตามความตั้งใจของตัวเอง “ยิมใจเย็น ๆ เกิดอะไรขึ้นคุยกับพ่อเด็กรึยัง แล้วทำไมต้องลาออก” เลม่อนที่ได้ยินว่ายิมจะลาออกก็ตกใจทันที ไม่คิดว่ายิมจะตัดสินใจแบบนี้ หรือว่า.....???? “ไม่จำเป็นหรอกครับ ถ้ายิมยังไม่ไปไหนเขาจะไม่มีความสุข ยิมไม่สามารถเอาตัวเองกับลูกไปทำลายความสุขของเขาได้ครับ ให้ยิมลาออกนะครับ ถ้ายิมฝืนทำ งานอยู่ที่นี่ต่อไปยิมจะสู้หน้าคนอื่นได้ยังไง ยิมท้องไม่มีพ่อนะครับพี่เลม่อน” น้ำตาที่ไหลออกมายิ่งเพิ่มความน่าสงสารให้กับคนตัวเล็กข้างหน้าของเลม่อนเป็นเท่าทวี “ยิมอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ว่ายิมกับเดม่อนเป็นอะไรกันและเด็กในท้องก็คือลูกของเดม่อนเขาเป็นหลานของพี่นะ” เลม่อนเขารู้ทุกอย่างตั้งแต่สองคนเริ่มรู้จักกันแล้ว เพียงแต่เขาไม่พูดไม่ถาม เพราะถือเป็นเรื่องส่วนตัวของคนสองคน และไม่มีผลกับหน้าที่และงานของยิมที่ทำอยู่ “ไม่ใช่ลูกของเดม่อนหรอกครับ เขาเป็นลูกของยิมคนเดียว เราสองคนไม่ควรเกี่ยวข้องกันอีก เดม่อนไม่ควรจะรู้ว่าผมท้อง เขาคงไม่ยอมรับลูกที่เกิดจากยิมหรอกครับ” ยิ่งเห็นข่าวของเดม่อนยิมก็ยิ่งมั่นใจว่าไม่ควรบอกเรื่องนี้กับเดม่อน ยิมยิ่งควรต้องไปให้ไกลจากชีวิตผู้ชายคนนั้น “อะไรนะครับ พี่เดม่อนคือพ่อของเด็กงั้นเหรอแล้วยังไปควงคนอื่นไปทั่วบ้านทั่วเมืองเลวจริง ๆ” ไม้กล้าที่เห็นว่ายิมเข้ามานานแล้วเลยคิดจะมาตาม ไม่คิดว่าจะได้มารู้ความจริงว่าใครคือพ่อเด็ก “มิน่าพี่เดม่อนไม่ค่อยพอใจที่เห็นไม้กับยิมสนิทกัน เพราะอย่างนี้นี่เอง” ไม้กล้าถึงบางอ้อทันทีที่แท้หวงก้างนี่เอง ดูแลไม่ได้แล้วจะหวงทำไมผู้ชายนิสัยไม่ดี “แต่ยิมยังไม่ได้คุยกับเดม่อนเลยนะ” จะให้คุยได้ยังไงเขาไม่ตอบสนองยิมซักทาง แถมยังไปควงไฮโซสาวอวดสื่ออยู่ทุกวันจะเอาเวลาไหนไปคุยกัน “ไม่จำเป็นหรอกครับ เดม่อนกำลังจะมีรักครั้งใหม่ อย่าให้ลูกไปเป็นมารความรักของพ่อเขาจะดีกว่า ยิมไม่อยากให้ลูกมาเป็นตัวถ่วงของเขาจริงๆ นะครับ” ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกภายในใจของยิม ความรู้สึกปวดร้าวเข้ามาแทนที่ความรู้สึกทุกอย่าง “ลาออกแล้วจะไปทำอะไร จะไปอยู่ที่ไหน” เลม่อนเป็นห่วงยิมจริง ๆ เพราะยิมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน จะอยู่ยังไงคนเดียวยิ่งกำลังท้องอยู่ด้วย “ยิมพอมีเงินเก็บอยู่บ้างคงพอเลี้ยงลูกได้จนเขาโตผมถึงจะหางานทำ ตอนนี้คงหางานออนไลน์ทำไปก่อน พี่เลม่อนไม่ต้องห่วงนะครับ ขอบคุณดูแลยิมมาตลอด”ยังไงก็ต้องไปเขาจะอยู่เจอหน้าผู้ชายคนนั้นได้ยังไง ยิมไม่อยากเครียดไม่อยากร้องไห้ไม่อยากให้การใช้ชีวิตประจำวันของเขามีผลต่อพัฒนาการของลูกในครรภ์ ถ้าไปไกลจากเดม่อนได้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย “ยิมจะพาหลานพี่ไปลำบากทำไม” เลม่อนพยายามเกลี้ยกล่อมยิมต่อไป เผื่อคนตัวเล็กจะใจอ่อน “ยิมอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วครับ ให้ยิมไปนะครับยิมไม่ได้ลำบากอะไร ยิมจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เขาคือญาติคนเดียวที่ยิมเหลืออยู่” ยิมพูดออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด “พี่ไม่ให้ลาออก ถ้ายิมพร้อมจะมาทำงานที่นี่เมื่อไหร่ก็มาได้ปกติ เงินเดือนพี่จะโอนให้เหมือนเดิม ถือว่าพี่ให้หลานนะยิมอย่าปฏิเสธพี่งั้นพี่ไม่ให้เราไปนะ” เลม่อนยังคงหาข้ออ้างในการช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายของยิมอยู่ดี “ขอบคุณครับ” ยิมกล่าวขอบคุณเลม่อนทั้งน้ำตา ยิมไม่ได้อยากห่างจากคนที่เขารัก ถ้าเดม่อนหันมาสนใจยิมบ้างเหมือนตอนแรกคบกัน ยิมไม่มีทางจะไปจากเดม่อนได้เลย ยิมจะพาเขาอยู่ใกล้ ๆ พ่อของเขาชีวิตยิมคงมีความสุขกว่านี้ “ยิมให้ไม้ไปส่งไหม” ไม้กล้าอาสาจะดูแลเพื่อนคนนี้จนกว่าจะหมดแรงกันไปข้างหนึ่ง ยิมไม่มีใครไม่มีแล้วจริง ๆ “เดี๋ยวพี่ให้คนของเราไปช่วยขนของนะ” เพียงเลม่อนสั่งอะไรมันก็ง่ายไปหมด ไม้กล้าเป็นคนพายิมไปขนของจากคอนโดที่เดม่อนซื้อให้ เขาเช่าบ้านหลังเล็ก ๆ เพื่อจะให้ลูกมีพื้นที่ในการวิ่งเล่นถ้าเขาโตขึ้น “ขอบคุณมากนะไม้ที่ไม่รังเกียจเราที่ท้องไม่มีพ่อ เดี๋ยวยิมโทรหานะขอบคุณมาก” ยิมขอบคุณไม้กล้าจากใจ ขนาดเพิ่งรู้จักกันไม้กล้ายังดีกับเขาขนาดนี้ ซาบซึ้งใจจริง ๆ ที่มีเพื่อนแบบไม้กล้า “อย่าพูดแบบนั้น พ่อมีแต่มันเลวก็ไม่จำเป็นต้องมีหรอก อย่าหายไปนะยิม ไม้ยังเป็นเพื่อนยิมนะเดี๋ยวแวะมาหาบ่อย ๆ อาไม้ไปก่อนนะตัวเล็ก” ไม้กล้าเอามือมาลูบพุงป่องของยิมเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปนอกรั้ว “ขับรถดี ๆ นะครับอาไม้” >>>>> บ้านเมธาสวัสดิ์ “คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” เลม่อนทำใจอยู่หลายวันกว่าจะตัดสินใจพูดเรื่องของน้องชายตัวดีของเขาให้พ่อกับแม่รับรู้ ว่าเดม่อนทำอะไรเอาไว้ “เรื่องอะไรพี่เลม่อนทำไมทำหน้าเป็นกังวลแบบนั้นล่ะ” คุณหญิงศิริภาชักจะใจไม่ดีที่เห็นความกังวลบนเสี้ยวหน้าของลูกชายตนโต “นั่นซิเจ้าเลมีเรื่องอะไร” คุณศรัณย์ก็กังวลว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรที่บริษัท “คุณพ่อคุณแม่ทำใจดี ๆ ไว้นะ คุณพ่อคุณแม่กำลังจะมีหลาน” เลม่อนสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับทางเมธาสวัสดิ์ “อะไรนะ แม่จะเป็นลมลูกไปทำใครท้อง” คุณหญิงศิริภาพอฟังลูกชายคนโตพูดจบลมก็แทบจับ “ไม่ใช่ผมนะครับคุณแม่” เลม่อนจะไปทำใครท้องได้วัน ๆ ก็มีแต่ทำงานมีแต่น้องชายตัวดีของเขาก็ดีแต่สร้างเรื่อง งานอดิเรกคือควงหญิงเที่ยว “แล้วน้องไปทำใครที่ไหนท้อง ผู้หญิงที่ไหนเลม่อน” คุณหญิงศิริภาถามอย่างร้อนรนอยากรู้คำตอบ “ยิมที่เป็นเลขาของผมครับ แต่ตอนนี้น้องหนีไปแล้ว โดยที่ไม่ได้บอกเดม่อนด้วยซ้ำว่าเขาท้อง” เลม่อนพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว เผื่อพ่อกับแม่จะมีทางออกให้กับเรื่องนี้ มันอาจจะยุติธรรมสำหรับยิมและลูกก็ได้ “มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องหนีไปล่ะบัวขอยาดมให้ฉันที” คุณหญิงศิริภาจะเป็นลมให้ได้ เมื่อทราบข่าวของลูกชายคนเล็ก “ก็ลูกชายคุณแม่เล่นควงสาวไม่เว้นแต่ละวัน ยิมน่าสงสารมากนะครับคุณแม่ เขายอมที่จะออกไปเพื่อให้เดม่อนมีความสุข เขาไม่เรียกร้องอะไรซักคำ เขายอมไปแต่โดยดี ผมอยากช่วยน้องเลยมาปรึกษาคุณพ่อกับคุณแม่ครับ เผื่อเราจะมีทางออกที่ดีให้กับเรื่องนี้” “เป็นพ่อ พ่อก็ไปดูไอ้เดม่อนมันทำตัวซิ มันจะเป็นพ่อใครได้ มันน่าโมโหจริง ๆ เลยเจ้าลูกคนนี้” ศรัณย์ยิ่งโมโหขึ้นไปอีกเมื่อนึกถึงพฤติกรรมของลูกชายคนเล็ก “พ่อกับแม่จะไปคุยกับเขาเองเขาไปอยู่ที่ไหนล่ะ” คุณศรัณย์พูดออกมาอย่างจริงจัง เลม่อนก็ถึงกับยิ้มออกด้วยความพอใจ อย่างน้อยพ่อกับแม่ก็ไม่ได้เข้าข้างเดม่อนจนลืมความถูกต้อง “ผมไม่รู้ครับ ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเลยแต่ไม้กล้ารู้นะครับ น้องเป็นคนไปส่งยิม” >>>>> บริษัทเมธาสวัสดิ์ ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด “พี่เลม่อนครับ เลขาคนโปรดของพี่ไปไหนละครับ ผมไม่เห็นมาทำงานหลายวันเล้ว” หลังจากยิมออกจาก บริษัทเมธาสวัสดิ์ ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด เดม่อนก็ไม่เห็นเลขาของพี่ชาย เห็นแค่ไม้กล้าที่นั่งทำงานคนเดียวมาหลายวันแล้ว “ลาออกไปแต่งงาน” เลม่อนตอบออกไปหน้าตายอยากรู้ว่าน้องชายตัวดีของตนจะมีอาการยังไง “อะไรนะครับ” เดม่อนพูดขึ้นอย่างตกใจและเสียงดัง “แกตกใจอะไรน่ะ คนมีแฟนก็ต้องแต่งงานซิวะ” เดม่อนฟังเพียงแค่นี้ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกรีบเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองทันที “หนอย กล้าดียังไงหนีฉันไปแต่งงาน ถ้าเจอล่ะน่าดู” หลายวันที่ผ่านมาเดม่อนก็ไปหายิมที่ห้องแต่ก็ไม่เจอ โทรไปก็ไม่ติดไลน์ไปก็ไม่อ่าน ที่แท้หนีไปแต่งงานงั้นเหรอมันจะมากเกินไปแล้วนะ “อย่าหวังว่าจะมีความสุขนะยิม” เดม่อนพูดออกมาอย่างคาดโทษคนร่างบาง ตอนเย็นหลังเลิกงานเดม่อนก็กลับคอนโดที่เขาซื้อให้ยิม ไม่ใช่คอนโดตัวเอง เดม่อนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พี่ชายตัวเองบอกเท่าไหร่ เขาเลยต้องกลับมาดูที่ห้องอีกครั้งก็พบว่าสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแต่ชุดทำงาน ของใช้ส่วนตัวก็ไม่มีเหลือที่หัวเตียงมีโน้ตทิ้งไว้ ‘ลาก่อนนะเด ขอให้เดม่อนมีความสุข ยิมไม่อยู่ที่นี่แล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ นะ ขอให้เดม่อนมีความสุขกับรักครั้งใหม่ GYM’ เห็นข้อความที่ยิมทิ้งไว้เดม่อนยิ่งหัวเสีย ใครก็ไม่มีสิทธิ์เดินออกจากเดม่อน ถ้าเขาไม่ได้อนุญาตคิดจะไปก็ไปได้อย่างนั้นเหรอเดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ ติ๊ง !!! ต่อง !!! “ใครมาหาเราน๊าตัวเล็ก อาไม้มาเยี่ยมรึเปล่าออกไปหาอาไม้กันดีกว่าครับ” ยิมที่เอามือลูบท้องตัวเอง คนที่จะมาหาเขาได้ก็มีแค่ไม้กล้าคนเดียวแค่นั้น “สวัสดีครับคุณท่าน” ยิมที่รู้ว่าใครมาหาก็ทักทายอย่างนอบน้อม “เป็นยังไงบ้างแพ้มากไหม อยู่สบายหรือลำบากอะไรไหมคะ” คุณหญิงศิริภาถามยิมด้วยความห่วงใย เอามือไปกุมมือเรียวของยิมอย่างเอ็นดู หนูยิมน่ารักขนาดนี้ลูกชายของเธอทำไมใจร้ายกับยิมได้ลง “เชิญคุณท่านเข้ามาข้างในก่อนนะครับ” ยิมเชิญแขกที่มาใหม่เข้าไปนั่งคุยในบ้านเหมือนท่านสองคนจะมีเรื่องคุยกับเขา “ไปอยู่กับแม่นะลูก” เสียงคุณหญิงศิริภาที่ฟังดูอบอุ่นเอ่ยขึ้น “เอ่อ คือว่า อยู่ที่นี่ผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรนะครับผมอยู่ได้” ยิมอยากอยู่ที่นี่ลำพังสองคนแม่ลูก เขาไม่อยากให้ลูกไปอยู่กับพ่ออย่างเดม่อน ถึงเขาจะรักเดม่อนมากแค่ไหนแต่ยิมก็รักลูกมากกว่า ชีวิตที่บริสุทธิ์ยังคงต้องบริสุทธิ์ต่อไปในแบบที่ยิมเลือกไว้แล้ว “ฉันไม่ได้ถามความคิดเห็นเธอ เธออุ้มท้องทายาทคนแรกของเมธาสวัสดิ์อยู่ จะมาอยู่ตามลำพังได้ไงใครจะดูแล คนท้องต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด ไปเก็บของ”คุณศรัณย์ไม่ได้อยากใจร้ายแต่ก็ต้องบังคับ เพราะดูท่าแล้วยิมคงไม่ยอมไปแน่นอน คุณศรัณย์สั่งลูกน้องเก็บของในบ้านยิม เพื่อขนของกลับไปที่เมธาสวัสดิ์ “ผมไม่อยากเจอเดม่อนครับคุณท่าน” ยิมบอกความในใจออกไป เขาทนเห็นเดม่อนไม่ได้ เขาเจ็บเขาไม่อยากให้ลูกต้องเจ็บด้วย ไม่อยากให้ลูกมารับรู้ว่าพ่อไม่รักตั้งแต่อยู่ในท้อง “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ให้ใครมาทำอะไรเธอทั้งนั้นฉันรับรองได้ อีกอย่างเดม่อนมันไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้ว” คุณศรัณย์ให้ความมั่นใจกับยิมอีกครั้ง ไม่ต้องกังวลในสิ่งที่กำลังกลัวอยู่ เขาจะดูแลหลานและแม่ของหลานเขาให้ดีที่สุด “ไปอยู่บ้านเรานะหนูยิม อยู่ที่นั่นจะได้ไม่เหงาหนูต้องมีคนดูแล เข้าใจแม่นะลูก” สรรพนามที่คุณหญิงศิริภาพูดทำให้ยิมถึงกับร้องไห้ออกมา “คุณท่านไม่รังเกียจผมเหรอครับ” ยิมถามเพราะตนเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า เหมาะแล้วเหรอที่จะไปอยู่ในบ้านเมธาสวัสดิ์ในฐานะแม่ของทายาทตระกูล “อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะ เราไปเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ แม่จะไม่ให้เดม่อนมาทำร้ายหนูได้อีก” คุณหญิงศิริภาก็ให้คำมั่นกับยิมอีกครั้งเพื่อความสบายใจ “ครับคุณท่าน” “อย่าเรียกแบบนี้ เรียกพ่อกับแม่เหมือนเดม่อนเรียกนะคะ” คุณหญิงศิริภาบอกกับยิมท่าทางใจดีและอบอุ่นเหมือนเดิม “ครับคุณแม่” “แม่จะพาหนูไปอยู่บ้านคุณปู่คุณย่านะครับ” ยิมเอามือลูบพุงป่องของตัวเองและเดินเข้าไปในรถ ‘หวังว่าคนบ้านเมธาสวัสดิ์จะรักหนูเหมือนที่แม่รักนะ’ ♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more