ตอนที่ 5 ผิดปกติ
1790 คำ
ผิดปกติ
☆☆☆>>>>>♡
ผ่านไปก็หนึ่งเดือนที่เดม่อนไม่ได้ไปหายิม เหมือนเขาพยายามห่าง โทรไปก็ไม่รับสายไลน์ไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ เรียกร้องอ้อนวอนเท่าไหร่เขาก็ไม่มาหา ตลอดเวลาที่ผ่านมามีข่าวควงนางแบบ ดารา ขึ้นหน้าข่าวสังคมและข่าวบันเทิงไม่เว้นแต่ละวัน
“ยิมพรุ่งนี้ลูกชายของคุณอาพี่จะมาฝึกงานกับพี่นะ ฝากยิมช่วยดูแลด้วยพี่จะให้มาเป็นผู้ช่วยยิม”
“ครับพี่เลม่อน”
“เดม่อนยิมคิดถึงทำไมไม่ไปหายิมบ้างเลย ยิมรอเดม่อนทุกมันเลยนะ” ยิมที่เห็นเดม่อนเดินเข้ามาที่ห้องเพื่อพบกับท่านประธาน ก็พูดกับเขาอย่างอ้อนวอนเขาอยากกอดคนตรงหน้าเหลือเกิน เขาคิดถึงเดม่อนถึงอีกคนจะไม่เคยคิดแบบนั้นก็ตาม แต่เขาก็ยังหน้าด้านที่จะร้องขอจากเดม่อนอยู่ร่ำไป
“อืม เย็นนี้เดี๋ยวฉันเข้าไปหานะ” เดม่อนมาเพราะถูกพี่ชายเรียกมาพบ
“เดม่อน คุณแม่ปวดหัวกับข่าวของแกมากเลยนะรู้ไหมกับข่าวคาว ๆ เรื่องผู้หญิงเพลาลงบ้างไม่ได้เหรอ สงสารคุณแม่บ้าง” เมื่อน้องชายเดินเข้ามาในห้อง เลม่อนก็ต่อว่าน้องชายตัวแสบของเขาทันที
“ผมก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนะพี่ แม่น่าจะชินได้แล้ว” เดม่อนไม่ได้มีความสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย
“เย็นนี้แม่ให้กลับไปทานข้าวที่บ้านนะ”
“ไปก็บ่นผมเหมือนเดิมใครจะอยากไปกัน”
“ถ้าแกทำตัวดี ๆ ใครเขาจะบ่นแก กลับบ้านด้วยแล้วกันพี่สงสารคุณแม่ที่รอให้ลูกชายคนเล็กกลับไปกินข้าวที่บ้านทุกวัน”
“ก็ได้ครับ แล้วผมออกไปได้ยัง” ถึงเดม่อนจะเอาแต่ใจหัวรั้นแต่เขาก็รักและเกรงใจพี่ชายของเขามาก
“มีอีกเรื่อง พรุ่งนี้ไม้กล้าจะเข้ามาฝึกงาน เดี๋ยวฉันส่งไปหาแกด้วยนะช่วยแนะนำงานให้น้องมันด้วย แต่หลัก ๆ จะให้อยู่ช่วยงานของยิมเพราะจะได้เรียนรู้งานเอกสารไปด้วย” ก่อนเดม่อนจะออกจากห้องไป ก็ไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องฝึกงานไม้กล้า
“ครับ” เดม่อนรับคำพี่ชายเพียงเท่านั้นก็เดินออกไปจากห้อง
“ยิม คืนนี้ฉันอาจจะไปดึกหน่อยนะ เพราะต้องไปทานข้าวที่บ้านรอไหวใช่ไหม” เดม่อนบอกกับยิม
“ไหว ยิมรอไหวขอบคุณนะเดม่อน ขอบคุณที่จะมาหายิมนะ” ยิมยิ้มออก มาอย่างดีใจที่เดม่อนบอกให้รอ
เลิกงานยิมก็รีบกลับคอนโดเพื่อรอคนรัก ที่เขารอมานานเกือบเดือน ถึงจะนานแค่ไหนเขาก็ยินดีที่จะรอ อาบน้ำและฉีดพรมน้ำหอมที่เดม่อนซื้อมาให้ เพื่อรอเจ้าของมันมาสูดดม แค่คิดยิมก็มีความสุขแล้ว ไม่ง่ายนักที่เดม่อนจะมาหายิมเหมือนเมื่อก่อน แต่แค่แวะมาบ้างยิมก็พอใจแล้ว ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากเลยขอแค่เศษเวลาที่เหลือจากผู้หญิงของเดม่อน แค่นั้นก็คงมากเกินพอ
>>>>>บ้านเมธาสวัสดิ์
“เดม่อน ลูกจะให้แม่ความดันขึ้นรึไง ดูข่าวของลูกแต่ละวันแม่ละเหนื่อยใจจริง ๆ” คุณหญิงศิริภาพูดกับลูกชายคนเล็กที่วัน ๆ ดีแต่สร้างข่าวคาว ๆ ลงหน้าหนัง สือพิมพ์ไม่เว้นแต่ละวัน
“คุณแม่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ข่าวมันลงวันต่อวันเดี๋ยวคนก็ลืม” เดม่อนพูดแบบไม่ได้ใส่ใจกับข่าวพวกนั้นเท่าไหร่
“แม่เป็นห่วงกลัวว่าผู้หญิงพวกนั้นจะท้องขึ้นมาแล้วจะเรื่องใหญ่ ถ้าคนพวกนั้นปล่อยให้ท้องเพื่อจับลูก แม่ไม่ยอมรับผู้หญิงหิวเงินพวกนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่หรอกนะ”
“ไม่มีแน่นอนครับ ผมป้องกันดีทุกอย่าง ไม่มีใครจับลูกชายของคุณแม่ได้แน่นอนครับ คุณแม่สบายใจได้” เดม่อนป้องกันทุกครั้งที่มีอะไรกับคู่นอนของเขา
“แหวะ!! คุณแม่ครับทำไมอาหารกลิ่นแบบนี้ครับ ของเสียรึเปล่าทำไมเหม็นแบบนี้ล่ะ” เดม่อนที่กำลังจะกินอาหารจานโปรดตรงหน้า ถึงกับเบ้หน้าทันทีก็อาหารมันกลิ่นแปลก ๆ
“ก็ไม่นะ นี่ไงอร่อยด้วยแกไม่สบายรึเปล่า” เลม่อนตักอาหารจานที่น้องชายบอกว่าเหม็น ก็ไม่เห็นมีอะไรทุกอย่างก็ยังอร่อยเหมือนเดิม
“หรือว่าดื่มมากเกินไปเลยทำให้ประสาทสัมผัสที่ลิ้นเสียรึเปล่า” เลม่อนก็ไม่เห็นว่าอาหารจะมีปัญหาตรงไหนนะ ปกติทุกอย่างส่วนที่ไม่ปกติคือน้องชายของเขา
“ลิ้นเสียอะไรพี่เล ผมยังไม่ได้เอาเข้าปากเลยเถอะ”
“คนอื่นกินได้หมดยกเว้นแก งั้นจมูกแกก็มีปัญหาแหละ” คุณศรัณย์ที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดขึ้นบ้าง
“ไม่สบายรึเปล่าเดม่อน” เสียงของคุณหญิงศิริภาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่นะครับ ผมก็ปกติดีทุกอย่างเลยนะ”
“ป้าบัวมี ขนมหวานไหมครับผมอยากกิน”
“มีบัวลอยค่ะคุณหนูรับเลยไหมคะ” ป้าบัวที่เป็นแม่บ้านคอยดูอาหารการกินของคนบ้านเมธาสวัสดิ์
“เอามาถ้วยใหญ่เลยนะครับป้าบัว”
“แปลกนะ ปกติแกไม่ชอบของหวานนี่”
“คนเรามันก็เปลี่ยนกันได้ไหมพี่เล”
“ไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก ทานซักหน่อยนะ” เดม่อนก็กำลังจะตักอาหารเข้าปากถึงกับวิ่งไปเข้าห้องน้ำ อ้วกจนไม่มีอะไรจะออกมาแล้ว
“เป็นไงบ้างลูกแม่ว่าไปหาหมอดีกว่านะ”
“ผมอาจจะพักผ่อนน้อยนะครับ พรุ่งนี้ถ้าไม่ดีขึ้นผมจะไปหาหมอนะครับ” เดม่อนบอกคุณแม่เพื่อให้คลายกังวล
ไม่นานถ้วยขนมหวานก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าของเดม่อน เขาตักกินขนมหวานจนหมดถ้วยในเวลาไม่นาน ทุกคนในบ้านก็มองกันแบบงง ๆ สงสัยจะป่วยจริง กว่าเดม่อนจะได้ออกจากบ้านก็เกือบ 4 ทุ่มเพราะคุณแม่รั้งไว้อยากให้ลูกชายคนเล็กของเธอค้างที่บ้านบ้าง ตั้งแต่เรียนจบกลับมาเดม่อนมานอนที่บ้านแทบจะนับครั้งได้ เขารีบขับรถมาหายิมที่คอนโดแถบชานเมืองตามที่เขาบอกไว้จริง ๆ
“ดีใจจังที่เดม่อนมา ยิมคิดถึงเดมากนะ” ยิมเข้าไปกอดเดม่อนด้วยความดีใจคนที่เขาเฝ้ารอมาตลอดเดือนตอนนี้เขาได้กอดคนรักสมใจแล้ว คิดถึงจังเลยยิมซุกหน้าลงตรงกลางอกแกร่งของเดม่อน สูดดมกลิ่นกายของอีกคนจนเต็มปอดให้สมกับที่รอมานานร่วมเดือน
“ยิมมีอะไรหวาน ๆ กินไหม” อยู่ ๆ คนที่ยิมกอดก็พูดออกมาดื้อ ๆ
“มีช็อคโกแลตกับน้ำที่มีรสหวานพอได้ไหม ช่วงนี้ยิมก็อยากกินแต่ของพวกนี้เลยซื้อติดตู้เย็นไว้” ยิมบอกคนใจอ้อมกอดด้วยความกระตือรือร้น
“งั้นเอาช็อกโกแลตก็ได้ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน” ยิมเตรียมผ้าขนหนูและชุดนอนไว้ให้คนรักของตัวเองเรียบร้อยตั้งแต่รู้ว่าเดม่อนจะมาหาแล้ว
เดม่อนออกจากห้องน้ำเขาไม่ได้ใส่ชุดนอนที่ยิมเตรียมไว้ให้ เขาใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้เพียงเท่านั้น
“มองอะไรเดี๋ยวก็ได้ถอดแล้วไง ที่อยากให้มาหาไม่ใช่อยากให้มาทำเรื่องอย่างว่าหรอกเหรอ??” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากปากของคนที่เขารักมันช่างเจ็บปวดแสนสาหัสเหลือเกิน ทั้งที่รับรู้มานานแล้วว่าตัวเองมีค่าแค่วัตถุทางกายที่เขาเสร็จสมเขาก็เดินจากไป แต่ยิมไม่ได้อยากมาได้ยินแบบนี้ เท่าที่เป็นอยู่ก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว
เดม่อนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ายิมจะทำหน้าแบบไหน จะรู้สึกยังไงกับคำพูดนั้นเขาเดินไปหยิบช็อกโกแลต ออกมานั่งกินที่ปลายเตียงด้วยท่าทางที่เอร็ดอร่อย ซึ่งมันเป็นภาพที่ยิมไม่เคยเห็นเพราะเดม่อนไม่ชอบของหวานตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เดม่อนมองมาที่ยิมพร้อมกับมือที่ตบลงบนตักของตัวเอง แค่เขาได้กลิ่นหอมจากกายคนร่างบางก็ทำให้เขาแทบคลั่ง เขาวางช็อกโกแลตลงพร้อมกับมือเกี่ยวรั้งเอวบางเข้ามาพรมจูบไปทั่งร่างกายขาว ที่เขาจัดการเปลื้องอาภรณ์ของจากร่างกายของยิมในเวลาอันรวดเร็ว ลิ้นอุ่นเลาะเล็มดูดชิมไปทั่วร่างของยิมอย่างเอาแต่ใจ ทำไมวันนี้เขาถึงโหยหาร่างกายนี้มากเป็นพิเศษนะ เขาบดจูบอย่างรุนแรงยิมต้องเผยอปากรับรสจูบของเขา ลิ้นร้อนหยอกล้ออย่างยาวนาน เขารู้สึกสุดยอดและอิ่มเอมทุกครั้งที่ได้ร่วมหลับนอนกับยิม
“ทำให้หน่อยซิวันนี้เพลีย” เขาผละออกมาพูดชิดริมฝีปากบาง ยิมร้อนผ่าวไปทั้งตัว ยิมก็ผลักคนร่างสูงลงบนเตียง ยิมขึ้นคร่อมตรงช่วงกลางลำตัวของเดม่อน ยิมเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองทันที เพราะเขารู้ดีว่าเดม่อนชอบให้ยิมทำอะไร ยิมจดจำและเก็บรายละเอียดเพื่อที่จะเอาใจคนรัก แม้กระทั้งเรื่องบนเตียงยิมก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน บทรักของเขาสองคนในวันนี้ยาวนานและไม่ได้รุนแรงเหมือนหลาย ๆ ครั้งทำเอา ยิมแทบหมดแรง ยิมเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้เดม่อน คนที่น่าจะหลับไปก่อนควรจะเป็นยิมมากกว่าที่โดนสูบพลังไปหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับเป็นเดม่อนที่นอนหลับไปก่อน
เดม่อนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้เขาเสพสุขจากยิมไม่เคยพอซักที มีแต่ต้องการมากขึ้น ๆ แต่ยิมก็ไม่เคยขัดใจซักครั้ง จนเป็นเดม่อนเองที่หมดแรงและหลับไปก่อน ยิมขึ้นมานอนกอดและซุกหน้าเข้าอกแกร่งของเดม่อนอย่างโหยหา เขาอยากนอนกอดแบบนี้ในทุก ๆ วัน ความสุขของยิมคือได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่เขารักเท่านั้นเอง
‘ไม่อยากให้มีพรุ่งนี้เลยจะได้ไหม’
กลัวตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาไม่อยากกลับไปเคยชินกับความเจ็บปวดนั้นอีกแล้ว
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
- ผู้เขียน
