EP. 5 อย่าทิ้งหนูไป (แก้ไขเพิ่มเนื้อหา)
1205 คำ
EP. 5 อย่าทิ้งหนูไป
“อาคงไม่โตไปมากกว่านี้แล้วล่ะ มีแต่จะแก่ลงล่ะเสียไม่ว่า”
“ไม่ว่าอาน่านจะเป็นยังไงดาวก็รักอาน่านค่ะ” เด็กสาวพูดออกไปตามประสาซื่อ แต่เธอจะรู้มั้ยว่าคำพูดของเธอมีผลต่อหัวใจของคนอายุมากกว่าสักเพียงไร
พ่อเลี้ยงน่านฟ้าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อนเลย เขาควรตระหนักว่าแสงดาวยังเด็กนัก เขาไม่ควรเผลอปล่อยหัวใจไปกับความน่ารักสดใสของเธอ ความรู้สึกนี้คงเป็นเพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนอย่างแสงดาว ผู้หญิงที่รายล้อมตัวเขาล้วนห่างไกลจากคำว่าสดใส เพราะทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเขา ล้วนเป็นผู้หญิงเข้าสังคม แต่งกายแต่งหน้าจัดจ้านระดับดารา นางแบบ จึงทำให้เขาโหยหาความเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว
แต่เขาควรท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจ ว่าแสงดาวเป็นเด็ก ขืนเขาทำอะไรพลั้งเผลอล่วงเกินเธอเห็นทีคงได้ไปนอนในคุกอย่างไม่ต้องสงสัย หากเป็นเช่นนั้นไอ้เพื่อนตัวแสบคงหัวเราะสะใจล้อเลียนเขาไปจนตายแน่ๆ
ทางที่ดีเขาควรอยู่ห่างแสงดาวให้มากที่สุด เพื่อที่ความรู้สึกไม่ถูกไม่ควรนี้จะได้หมดไปเสียที...
ยามเย็นที่ปางไม้วงศ์ภูริช่างแตกต่างจากตอนกลางวันอย่างลิบลับ เพราะตอนกลางวันนั้นมีพนักงานเดินไปมา ทางด้านตะวันออกของปางไม้คือรีสอร์ตและโรงเลี้ยงช้าง ถัดไปมีลำธารเล็กๆ ให้นักท่องเที่ยวได้พักผ่อน ทว่ากลางคืนของที่นี่กลับสวยจับใจ แสงดาวแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า แสงดาวระยับประดับท้องฟ้ากำมะหยี่สีดำ ต่างส่องแสงสุกสกาวราวกับจะอวดโฉมให้คนบนโลกได้หลงใหล
เธอชอบดวงดาวมาก รู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเธอกับดวงดาวบนท้องฟ้าเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
“ดึกแล้วทำไมยังไม่เข้านอน มายืนตากน้ำค้างแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับผ้าคลุมไหล่ผืนหนาที่ห่มคลุมลงบนไหล่บอบบางของเด็กสาวพอดิบพอดี
“ขอบคุณค่ะอาน่าน อุ่นจังเลยค่ะ สีสวยด้วย” แสงดาวหันไปยิ้มก่อนจะกระชับผ้าคลุมไหล่สีน้ำเงินเข้มเอาไว้แน่น
“ชอบมั้ย” พ่อเลี้ยงเอ่ยถามสั้นๆ มีเพียงดวงตาที่จ้องมองแสงดาวราวกับต้องการจะสื่อความในใจมากมายแทนคำพูด
“ชอบค่ะ” สาวน้อยก้มลงดมผ้าคลุมไหล่ผืนหนาก่อนจะเงยหน้าขึ้น “หอมจังเลยค่ะ มีกลิ่นน้ำหอมของอาน่านด้วย” เด็กสาวไม่พูดเปล่าแต่ย่นจมูกไปมาแล้วขยับเข้าไปใกล้พ่อเลี้ยงน่านฟ้า โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวเธอก็กดปลายจมูกลงบนหน้าอกของเขาแล้วสูดหายใจเข้าแรงๆ
“กลิ่นเดียวกันเลยค่ะ ฮ้อมหอม...” เด็กสาวทำท่าชื่นใจโดยไม่รู้ตัวเลยว่าการทำเช่นนี้ไม่เป็นผลดีกับเธอเลย หากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่น เธออาจได้รับอันตรายก็เป็นได้
“ถ้าชอบอาก็จะให้ ผ้าคลุมไหล่ผืนนี้เป็นผืนโปรดของอาแต่อาให้หนู”
“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยรีบขอบคุณด้วยความดีใจทันที
“แต่หนูต้องสัญญากับอาข้อหนึ่ง”
“สัญญาอะไรหรือคะ” เด็กสาวเอียงหน้าน้อยๆ ด้วยความสงสัย แต่การทำเช่นนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มเห็นแก้มใสเนียนละเอียดของสาวน้อยวัยแรกแย้มได้อย่างถนัด เขายื่นมือออกไปเกือบจะสัมผัสแก้มของเด็กสาวอยู่อีกไม่กี่อึดใจแต่สติก็ทำให้เขารีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
“สัญญาว่าจะไม่ดมกลิ่นน้ำหอมบนตัวผู้ชายคนไหนอีก”
“ทำไมล่ะคะ” แสงดาวถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องรู้เหตุผลหรอก ทำตามที่อาบอกก็พอ” พ่อเลี้ยงน่านฟ้าออกคำสั่งราวกับเผด็จการเสียดื้อๆ เด็กสาวเห็นว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายไม่ยุ่งยากเธอจึงพยักหน้ารับปาก ก่อนจะหมุนตัวไปยืนเท้าระเบียงไม้เพื่อแหงนหน้ามองดูดวงดาวบนท้องฟ้าด้วยความหลงใหลอีกครั้ง
“ครอบครัวของหนูก็คงมองท้องฟ้าผืนเดียวกันกับหนูใช่มั้ยคะอาน่าน” แสงดาวเอ่ยถามเสียงเครือ เธอหวาดหวั่นด้วยไม่รู้ว่าครอบครัวของเธอเป็นอย่างไร จะดีหรือร้าย เกี่ยวข้องกับคนที่ทำร้ายเธอหรือไม่ ยิ่งเธอจำอะไรไม่ได้เลยเธอก็ยิ่งกลัวจนกลายเป็นหวาดวิตก
“แน่นอน ตอนนี้พวกเขาต้องกำลังคิดถึงหนูแน่ๆ” มือหนาวางลงบนศีรษะก่อนจะลูบผมเส้นเล็กละเอียดดำขลับอย่างเอ็นดู
“ที่นี่ดาวสวยจังเลยนะคะอาน่าน”
“ดูเหมือนหนูจะชอบดาวมาก”
“ค่ะอาน่าน หนูมองดาวแล้วรู้สึกสบายใจมาก โดยเฉพาะกลุ่มดาวหางหงส์ตรงนู้น” แสงดาวชี้ไปบนท้องฟ้าอย่างอารมณ์ดี ไม่ว่าจะมองไปยังทิศไหนบนท้องฟ้าเธอก็จะรู้จักกลุ่มดาวทุกกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นชื่อหรือลักษณะพิเศษของดาวนั้นๆ
น่านฟ้าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ เมื่อหญิงสาวที่ความจำเสื่อมแต่กลับจำกลุ่มดาวต่างๆ บนท้องฟ้าได้อย่างแม่นยำ “เก่งมากเลย ไหนดูซิว่ารู้จักกลุ่มดาวอะไรอีก”
“หนูรู้จักหมดเลยค่ะ คุณพ่อเป็นคนสอนหนูดูดาว” เด็กสาวพูดโดยไม่ได้หันกลับมา ในขณะที่มือเล็กๆ ชี้ชวนชายหนุ่มให้ดูกลุ่มดาวนายพราน
“หนูจำคุณพ่อได้ด้วยเหรอ”
“อะไรนะคะอาน่าน”
“อาถามว่าหนูจำคุณพ่อได้แล้วเหรอ เมื่อกี้หนูพูดว่าคุณพ่อเป็นคนสอนดูดาว”
“นะ...หนูพูดแบบนั้นเหรอคะ” แสงดาวหน้าซีดด้วยจำไม่ได้ว่าเธอพูดออกไป เธอพยายามคิดถึงบิดาแต่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกหายใจไม่ออก จนเกิดอาการเวียนศีรษะขึ้นมาเสียดื้อๆ “คุณพ่อของหนูเป็นใคร ท่านอยู่ที่ไหน” เด็กสาวกุมศีรษะเอาไว้แล้วพยายามคิด คิด คิดโดยไม่ห่วงอาการเจ็บปวดที่แสดงออกทางสีหน้าและดวงตา
กลายเป็นพ่อเลี้ยงน่านฟ้าที่ไม่อาจทนเห็นเธอทรมานได้ เขาจึงรวบตัวเด็กสาวเข้ามากอดทันที “พอแล้วแสงดาว คิดไม่ออกหนูก็ไม่ต้องพยายาม อาเชื่อว่าสักวันหนูต้องจำได้ทั้งหมดแน่ๆ”
“หนูกลัว...” แสงดาวร้องไห้กับอกกว้าง ร่างบางสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้น “หนูกลัวว่าหนูจะจำไม่ได้ไปตลอดชีวิต ถ้าเป็นอย่างนั้นหนูจะทำยังไงต่อไป”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าจำไม่ได้ก็อยู่กับอาที่นี่ อาจะดูแลหนูเอง” พ่อเลี้ยงน่านฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นราวกับเป็นคำมั่นสัญญา
“อาน่านใจดีที่สุดเลยค่ะ” แสงดาวพนมมือกราบลงบนอกของชายหนุ่มด้วยความซาบซึ้งใจ พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดไม่ออก เขาทำได้แค่เพียงกอดเธอเอาไว้แน่นๆ ให้เธอรับรู้ว่าในความมืดมิดเธอจะมีเขายืนอยู่เคียงข้างเสมอ
- ผู้เขียน
