‘ฉันจะหนีไปทางไหนได้บ้างเนี่ย’ เธอเริ่มหมดหวัง คงต้องยอมเป็นคู่นอนของเขาตลอดสองสัปดาห์นี้
ปวีนุชนอนคิดไปเรื่อย ๆ เขากดปิดไฟให้มืดลง
“เฮ้อ...” เสียงถอนลมหายใจเบา ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
“เป็นอะไรอีกจ๊ะ” น้ำเสียงอาทร
“พายคงกลับไปทำงานไม่ได้แล้วแหละค่ะ คราวนี้ต้องโดนไล่ออกแน่ ๆ และเงินเดือนก็คงจะไม่ได้ด้วย เพราะว่าพายขาดงานโดยไม่ลาล่วงหน้า อีกอย่างเพิ่งโดนลงโทษไป ยูนิฟอร์มก็ไม่ได้เอาไปคืนอีก เงินประกันก็คงไม่เหลือ”
เขาคิดตาม เขาลากเธอมาติดอยู่ที่เรือนี่จริง ๆ ลืมนึกถึงข้อนี้ไปเลยว่าปวีนุชยังทำงานอยู่
“พี่จ่ายเงินเดือนให้เอาไหม”
ขวับ....ใบหน้าเธอหันไปมองใบหน้าของเขาทันที ด้วยแววตาที่ไม่พอใจ แสงไฟจากด้านนอกที่ส่องลอดเข้ามาจากหน้าต่างวงกลมเล็ก ๆ นั้นพอได้เห็นหน้าของกันและกัน
“ก็พายไม่ได้รับเงินเดือน พี่ก็จะจ่ายให้ไง” เขารับรู้ได้ว่าเธอไม่พอใจ
“ค่าอะไร” เธอเอ่ยออกมาด้วย
