พลั้งพลาด

1340 คำ

ปวีนุชหันไปมองหน้าคนพูด ปากคอสั่น ถึงจะไม่เข้าใจว่าอะไรอย่างไร แต่ตอนนี้เริ่มมีกลิ่นไม่ดีแปลก ๆ ‘ยายเด็กคนนั้น ร้านโคค็อปมาร์ท..... หา!...’ ลายไม้ถึงกับตกใจที่เห็นเธอ เขาจำเธอได้ ‘เชี่ย... เด็กคนนั้นนี่นา เฮ้ย...อีเด็กนี่รับจ๊อบขายตัวเหรอ... มิน่าล่ะ’ ในความคิดของลายไม้ มือของชายคนนั้นผลักหลังเธอเบา ๆ ให้เข้าไปอีก แล้วเธอก็สะดุดขาของตัวเองและของลายไม้ทำท่าเหมือนจะล้ม เขารีบรวบตัวเธอเข้ามากอด ร่างของเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ลายไม้ดึงร่างเล็ก ๆ นั้นให้อยู่บนตักของตัวเอง แว่นสายตาเธอหล่นหายไป เธอพยายามควานมือลงไปหา แต่ลายไม้ไวกว่า เขาหยิบมันซ่อนเข้าไปใส่ในกระเป๋าทันที ‘นึกอยู่แล้ว ว่า...เด็กคนนี้มันยังไง ๆ อยู่ อ๋อ....นี่เธอคิดจะจับพี่ปูนหรือ มาสำรวจก่อนว่าพี่ปูนรวยไหม ขายตัวด้วยเหรอ เหอะ...มิน่าล่ะ” เขาคิดในใจ ลายไม้รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มมองใบหน้าและแก้มของสาวที่นั่งอยู่บนตักของตัวเอง เพิ่งรู้แจ้งเรื่องจุดประสงค์ของเด็กสาวคนนี้ตอนนี้นี่เอง ทำเป็นใสซื่อ แต่จริง ๆ แล้ว “นี่คุณปล่อยฉันนะ” เธอพูดกับเขา ในห้องนี้เสียงเพลงก็ดังมากมายเหมือนข้างนอกเช่นกัน ลายไม้ไม่ตอบไม่พูดแต่ยิ่งรัดแน่น เธอพยายามง้างมือของเขาออกให้พ้นตัว แต่ชายหนุ่มยิ่งรัดแน่นกว่าเดิม เขาใช้แค่มือเดียวจับเอามือสองข้างของหญิงสาวให้อยู่ใต้อาณัติของเขา แล้วเขาก็ปลดเป้ของเธอออกไปวางไว้บนเก้าอี้ข้าง ๆ “มาดื่มกัน” เสียงผู้ชายที่นั่งตรงข้ามพูดขึ้น อติรุจน์หรือรถด่วน หนึ่งในก๊วนของลายไม้ยื่นแก้วส่งมาตรงหน้าของเธอ “หื้อ....” ปวีนุชตกใจ เธอเผยออ้าปากกว้าง ชายหนุ่มที่กอดร่างเธอเอาไว้รีบคว้ามัน แก้วเหล้าแก้วใหญ่ถูกส่งมาที่ปาก เทเหล้าเพียว ๆ แก้วนั้นลงไปในคอของเธอทันที “อึก...อึก...อึก...” เสียงกลืนลงคอ เธอเหมือนจะสำรอก แต่ก็กลืนทุกอย่างลงไปจนหมดแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ กลิ่นเหล้าก็แรง แล้วรสชาติของมันช่างขมขื่น “ฮา....” เสียงหัวเราะของผู้ชายกลุ่มนั้นผสมโรงกันอย่างสนุกที่เห็นหน้าตาของเธอเหยเก “ใส่ยาไปเยอะไหม” อติรุจน์ถามนิธานขึ้นมา “นิดหน่อยน่า กว่าของจะขึ้น พวกเราก็สนุกกันจนถึงพัทยา แต่คงอีกสักพักแหละ เราไปเริ่มกันในรถ แล้วไปจบกันที่บนเรือ” นิธานพูดเอง แอ๊ด...มีเสียงผลักประตูเข้ามา ก่อนจะมีหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษายืนหน้าแฉล้มเรียงกันสามคน “เฮ้ย...แล้วอีเด็กคนนี้ล่ะ” ลายไม้ส่งเสียงดัง ปวีนุชซึ่งไม่เคยแตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาก่อน เริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันคงจะแรงมาก ๆ เธอเบลอหน้า ตาลอยไปหมดแล้ว “พวกหนูมากันสามคนค่ะ คนนั้นเธอไม่ได้อยู่ในกลุ่มของเรา” เด็กสาวคนหนึ่งในกลุ่มบอก “เวร...” ลายไม้สบถขึ้น เขาจ้องมองใบหน้าที่แดงระเรื่อ ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ เธอได้ดื่มเหล้าผสมยาปลุกเซ็กซ์เข้าไปแล้ว นิธานกับอติรุจน์ก็เหวอแดกไปเหมือนกัน เพราะนึกว่าปวีนุชมาก่อนเพื่อน ๆ “เชื่ยแล้วมึง” ลายไม้สบถขึ้นอีก “เอาไง” นิธานถามส่งเสียงดัง เพราะร่างเล็ก ๆ เหมือนจะหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของลายไม้ “งั้น...กูเอาคนนี้ละกัน” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดออกไปแบบนั้น “เอางั้นเหรอ ตามใจนะ” นิธานเออออไปกับเพื่อน เด็กสาวสามคนต่างมองหน้ากัน นิธานกับอติรุจน์ลุกขึ้นไปฉุดมือของเด็กสาวเอาไว้คนละคน แล้วนิธานก็ยื่นเงินสด ๆ สองพันบาทให้เด็กสาวคนที่ไม่ได้ถูกเลือกไป “ค่าเสียเวลาน้อง” เธอคนนั้นเดินออกจากห้องไปอย่างเซ็ง ๆ ปวีนุชไม่ได้ยินอะไรแล้วตอนนี้ เธอหลับลงไปจริง ๆ ในอ้อมกอดของลายไม้ เขาเริ่มหนักใจ กำลังคิดว่าถ้าจะไปส่งเธอแล้วเขาจะไปส่งที่ไหน แล้วเรื่องที่จะไปล่องเรือสำราญสองสัปดาห์จะเอาอย่างไร เขาหันไปมองเพื่อน ๆ เห็นกำลังคลอเคลียกับคู่ขาของตัวเอง “พวกมึง งั้นกูไปก่อนนะ” ลายไม้บอกเพื่อน ๆ “เฮ้ย...จะไปไหน ไปพร้อมกันดิ” นิธานทักท้วง “แล้วมึงจะรออะไรวะ ไปล่อกันบนเรือสิ” เขาเห็นเพื่อน ๆ แทบจะถอดเสื้อผ้าของสาว ๆ กันแล้ว “เอ่อ...ไปก็ไปว่ะ แล้วจะนัดกันทำไมที่นี่ นัดน้อง ๆ ไปที่อื่น แล้วพาใส่รถไปก็จบแล้ว กูงง...” อติรุจน์บ่น “ไป ๆ... วันหลังค่อยมาสนุกที่นี่” ลายไม้ไม่สนใจเพื่อนแล้ว เขาอุ้มร่างไร้สติตรงไปที่ลิฟต์ ก่อนจะมีบริกรขับรถมาจอดรออยู่ตามหน้าที่ เขาอุ้มเธอวางบนเบาะ ปรับเบาะนอนลงไปและรัดเข็มขัดให้ ชายหนุ่มขึ้นไปประจำที่นั่งก่อนจะขับออกไป สองหนุ่มเพื่อนรักของเขา และสาว ๆ ขึ้นไปกับรถตู้ของนิธาน และทุกคนก็คงจะโจ๊ะพรึม ๆ กันในรถนั้นก่อนลงเรือ ในรถของลายไม้ เขาเหลือบมองใบหน้าน้อย ๆ ของเธอเป็นพัก ๆ “คุณเอาอะไรให้ฉันดื่ม” น้ำเสียงอ้อแอ้เต็มที คอพับคออ่อน ก่อนจะหลับไป ไม่มีสติหลงเหลือ “เอาไงวะ แล้วหล่อนไปทำอะไรที่นั่น” เขาถามเธอ แต่ปวีนุชไม่ได้ตอบ “สงสัยนัดเสี่ยห้องอื่นนะสิ แหม...เด็กสมัยนี้ เห็นติ๋ม ๆ รู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ หวังจะรวยทางลัดกันทั้งนั้น หาเงินจากเสี่ย จากป๋ากระเป๋าเงินหนัก ๆ แต่ก็หวังจะตะครุบผู้ชายรวย ๆ ดี ๆ สักคน ใช่ไหม เชอะ...เธอโดนฉันแน่ ๆ” เขาว่าให้เธอเหมือนหญิงสาวมีสติอยู่ครบ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้เรื่องเลย ลายไม้หันไปเห็นเธอนอนหายใจกระเพื่อม ๆ หน้าอกที่อยู่ในเสื้อไหว ๆ ก็ทำกลืนน้ำลาย เขาทะยานเหยียบห้อตะบึงรถไปตามที่นัดหมายอย่างรวดเร็ว รถเทียบท่าก่อนพวกเพื่อน ๆ ประมาณสิบนาที ระหว่างที่รอ เขาก็พิจารณาหน้าตาของเด็กสาวที่ไม่ได้ใส่แว่นตาหนา ๆ นั้น “หน้าตาก็น่ารัก ไม่น่าขายตัว” ปวีนุชได้ยินเสียงแว่ว ยกมือขึ้นโบกไปในอากาศ “อย่ามายุ่ง ชิ... ไอ้แมลงวันบ้า” “เห้อ...นี่เธอว่าใคร” ลายไม้ทะเลาะกับคนเมามายไม่ได้สติ ปริ้น... เสียงแตรดังขึ้น ลายไม้รีบหันไปมอง รถของพี่ชายและคู่หมั้นมาจอดเทียบ และรถตู้ของเจ้าของเรือก็เทียบจอดอีกคัน เด็กสาวสองคนผมเผ้ายุ่งเหยิง ทั้งสี่คนใส่เสื้อคลุมสีขาวออกมาจากรถตู้ “สวัสดีครับพี่” นิธาน และอติรุจน์ยกมือไหว้ลายไทยกับอมเรศ นิธานโบกมือเรียกเด็ก ๆ มาขนข้าวของ “บอกแล้วว่าอย่ามา ก็ไม่เชื่อพี่” ปาปูนบ่นกับแฟนสาว “ก็โบกี้อยากเที่ยวนี่คะ อีกอย่างถ้าไม่หาเวลามาแบบนี้ อีกหน่อยแต่งงาน แล้วท้อง โบกี้จะไม่ได้มาแบบนี้อีกแล้วนะ” พอได้ยินแฟนสาวพูดแบบนี้เขาก็ยิ้ม “พี่ปูนเสียดายใช่ไหมที่ไม่ได้มาแบบนั้น ได้ทำแบบน้อง ๆ” เธอชี้ให้ดูเด็กสองคนที่อติรุจน์กำลังพาเดินไปขึ้นเรือ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more