“ฮัลโหล”
“...อีร่าน”
“นั่นใคร?”
“ใครไม่สำคัญหรอก แค่โทรมาบอกให้รู้อะไรหน่อยเธอจะได้หายโง่”
“อะไร โทรมาไม่กล้าบอกชื่อนี่ไร้สาระมากนะ”
“ฮึๆๆ ฉันสูงส่งกว่าเธอแน่นอน คนที่เป็นแค่ หมากของเกม ไม่จำเป็นต้องรู้จักหรอก”
“ประสาท” ฉันโกรธมากที่อีบ้าที่ไหนไม่รู้มาพูดจาแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละฉันฉลาดมากพอที่จะข่มอารมณ์ไม่แสดงอารมณ์ตามเกมมัน ขืนโหวกเหวกโวยวายหัวร้อนใส่ก็เข้าทางมันสิคะ
“ฮ่าๆๆ ประสาทเหรอ ฮึๆๆ ประสาทไม่ประสาทเดี๋ยวเธอก็รู้เองคะนิ้ง มีความสุขไปเถอะ เพราะหมากยังไงก็คือหมาก มันก็มีหน้าที่แค่เดินเกมในเวลาที่คนเล่นยังสนุก!”
ตื๊ดๆๆๆๆ
มันพูดทิ้งปริศนาเอาไว้ให้ฉันคาใจแล้วก็ตัดสายไป ฉันโคตรเกลียดน้ำเสียงเยาะเย้ยแฝงความแค้นของอีบ้าที่ไหนก็ไม่รู้คนนี้เลย!
หมากของเกมงั้นเหรอ?
หมากส้นตีนอะไรวะ! โทรมาน้ำเสียงอาฆาตขนาดนี้ไม่มีทางที่จะโทรมาแกล้งอำเพื่อความสนุกสนานแน่นอน
ฉันจ้องเบอร์โทรของอีโรคจิ
