“เอ่อ...พี่สุเมธรอเหล้านานแล้วค่ะ”
“พี่บอกว่าชอบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับสุเมธ เขินเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ นิ้งไม่ได้เขิน”
“นิ้งเขิน”
“เปล่าค่ะ นิ้งไม่ได้เขิน”
“ฮ่าๆๆ นิ้งเขินค่ะ เขินมากด้วย เขินจนยืนบิดขวดเหล้าเล่นแล้วเนี่ยไม่รู้ตัวเหรอ”
“...”
“พี่ชอบเราคะนิ้ง แล้วก็ไม่ได้คิดว่าเราเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาในชีวิตพี่ ยังไม่ต้องเชื่อหรอกค่อยๆ มองพี่ก็พอ” พี่เวกัสมองหน้าฉันสายตาหวานละมุนมาก มากจนฉันใจสั่น
“เอ่อ...” พูดไม่ออก คำพูดเต็มหัวแต่ปากไม่ขยับ เธอไหวไหมคะนิ้ง จะทนไม่หวั่นไหวจนระทวยให้เขาไหวรึเปล่า ผู้ชายบ้าอะไรขนาดรู้ตัวว่าเขาอันตรายแน่ๆ ถ้าอยู่ใกล้แต่ก็ยังมีพลังทำลายล้างใจได้อยู่ดี
“พี่ไปก่อนดีกว่า สงสารเราที่ต้องมายืนเขิน” พี่เวกัสยิ้มอารมณ์ดีทำเสียงล้อฉันจนฉันอ้าปากค้าง นี่ฉันเขินออกอาการมากขนาดนั้นเลยเหรอ
“นิ้งไม่ได้เขินค่ะ” เออเขินยอมรับ แต่ใครจะบ้าไปยืนเขินต่อเป็นการยอมร
