ลิขิตกาลบัลดาลรัก

จับอาบน้ำ

สุยกว่างโจวพูดคุยสักพักก็กลับไป เสิ่นเยี่ยนฟางตั้งท่าจะพาเขาไปในเมือง ก่อนจะเรียกหาน้องสามี

“ลู่เจิน มาช่วยพี่ชายเจ้าสักหน่อยข้าจะพาเขาไปหาหมอในเมือง มีเงินก็ต้องรีบใช้ เดี๋ยวปลิงดูดเลือดบ้านเจ้ามาก่อเรื่องอีก ข้าเพิ่งจะหายป่วยกระทืบพวกเขาเอ้ย เจรจากับพวกเขาไม่ไหว”

เมิ่งหย่งชวนลุกจากเตียงเดินมาหานางก่อนจะลากไปยังลำธารหลังบ้าน เสิ่นเยี่ยนฟางขัดขืนเขาพร้อมกับโวยวาย

“นี่เมิ่งหย่งชวน เจ้าจะทำอะไรข้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยไงวะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าแกล้งป่วย เดี๋ยวแม่จับทุ่มเลยนี่”

“พูดจาอะไรของเจ้าฟังไม่รู้เรื่อง เจ้าจะไปในเมืองใครจะขายของให้เจ้ากัน อัปลักษณ์เพียงนี้ น้ำก็ไม่อาบเมิ่งหว่านให้เสื้อผ้ามาสองชุด เจ้าควรอาบน้ำได้แล้ว สกปรกเหลือเกิน เหม็นสาบยิ่งนักจะให้ข้านอนกับเจ้าได้อย่างไรกันไ

” โอ๊ย บ้านเจ้ามีตั้งสี่ห้องแยกกันนอนก็ได้แล้ว เจ้าจะทำอะไร ไอ้เด็กบ้านี่ปล่อยข้านะ เฮ้ย”

ตูม!!!!เมิ่งหย่งชวนรำคาญเสียงโวยวายเลยจับนางโยนลงน้ำ เขาตามลงมาใช้ใยบวบขัดตามแขนนางจนเสิ่นเยี่ยนฟางแสบไปหมด จากผิวกระดำกระด่างพอถูกจับขาดก็ขาวนวลเนียน แต่คนตัวโตไม่พอใจจับนางกดน้ำขยี้ศรีษะแรงๆ

“ผมนี่ไม่ถูกน้ำมากี่วันแล้ว เจ้าสกปรกเพียงนี้ จะมาช่วยให้ข้าหายป่วยหรือตายไวขึ้นกันแน่เด็กน้อย”

“อื้อ แค่กๆๆ โอ๊ยไอ้เด็กบ้า กล้าดียังไงมาจับแม่กดน้ำวะ สักทีเหอะแม่งเอ๊ย”

เสิ่นเยี่ยนฟางกระชากเขาเข้าหาก่อนจะบิดแขนเขาไปข้างหลัง เพื่อจัดการเขา แต่เมิ่งหย่งชวนกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่นางคิด อยู่ๆ นางขยับไม่ได้ เฮ้อ ไอ้เด็กนี่เป็นบัณฑิตขี้โรคไม่ใช่หรือ เหตุใดมือเท้าไวนักเล่า ต่อให้แกล้งป่วยแต่ไม่น่าจะเป็นมวยขนาดนี้นะ

“เจ้าทำอะไรหา ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นถ้าหลุดไปได้จะฝังทั้งเป็นเลยคอยดู”

“อยู่นิ่งๆ ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า สกปรกยิ่งนัก ไม่ต้องกังวลลำธารนี่เข้าได้ทางเดียวคือบ้านข้า อาเจินดูต้นทางอยู่ แห้งๆ สกปรกอย่างเจ้าข้าไม่มีอารมณ์หรอก ไม่มีส่วนไหนให้น่าเย้ายวนสักนิด”

เสิ่นเยี่ยนฟางถุกเขาลอกคราบจนเหลือแต่ตู้โตวสีเก่ามอมแมม อายจะตายอยู่แล้วถูกเด็กเมื่อวานซืนจับแก้ผ้าเนี่ย เมิ่งหย่งชวนหันหลังให้นางกลืนน้ำลาย หน้าอกใหญ่โตขาวผ่องที่อยู่ในเสื้อนั่นชวนขยำจริงๆ นางไม่ได้ผอมแห้งอย่างที่เห็นสักนิด มิน่าอาเขยของนางจึงอยากได้นางก็ไม่แปลก

เมิ่งหย่งชวนอดทนต่อความกำหนัดตนเองจับนางอาบน้ำจนเสร็จ มือที่ถูเนื้อตัวให้นางบางครั้งก็แกล้งถูกผิวนวล เสิ่นเยี่ยนฟางที่ถุกเขาจี้จุดอยู่พยายามข่มอารมณ์โกรธตนเองอยู่ ไอ้เด็กบ้านี่อย่าให้แม่สลัดได้นะ จะไม่ให้เสียชื่อหน่วยซิลเก่าเลย มันน่านักเชียว ไม่นานเขาก็จัดการนางเสร็จก่อนจะสั่งเสียงเข้ม

“เข้าบ้านไปเช็ดผมให้แห้ง อีกสักพักค่อยเข้าเมือง ข้าป่วยจริงไม่ได้แกล้ง วันนี้ไปโรงหมอถามเขาเจ้าก้จะรู้ อีกอย่างเจ้าสิบหกข้ายี่สิบ คำว่าไอ้เด็กบ้าอย่าให้ข้าได้ยินอีก”

“เจ้านี่นะ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หน้าอ่อนหึ”

เมิ่งหย่งชวนคลายจุดให้นางก่อนจะหันหลังให้ ส่วนล่างของเขากำลังตื่นตัว ไม่น่าเป็นคนอาบน้ำให้นางเองเลย เด็กบ้านี่ส่วนเว้าส่วนโค้งยั่วใจบุรุษเสียจริงๆ

พออาบน้ำแล้วผิวขาวผ่องราวกับไขปอกทีเดียว เต้าเต่งตึงใต้ตู้โตวนั่นไม่รู้ว่างามเพียงใดกันนะ เมิ่งหย่งชวนสลัดภาพเย้ายวนออกไป ก่อนจะนั่งแช่น้ำดับอารมณ์ที่เขาเป็นคนก่อขึ้น

เสิ่นเยี่ยนฟางเข้ามาในบ้านก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย นางนั่งเช็ดผมจนแห้งพอดีกับที่เมิ่งหย่งชวนกลับมาพอดี

“เจ้าเป็นเมียข้าๆ อาบน้ำให้เจ้าไม่มีอะไรไม่สมควร แต่งมาแก้ชงก็ควรให้ข้าอายุยืน ตัวเหม็นขนาดนั้นจะมาแช่งข้าหรือไง อาเจินเตรียมตัวเข้าเมืองเถอะ พี่ต้องไปรับยาจากโรงหมออีก แค่กๆๆ”

เสิ่นเยี่ยนฟางเกลียดข้าหน้าเขานัก เกิดมาจนอายุปูนนี้ไอ้เด็กบ้านี่เป็นคนแรกที่สัมผัสนาง ก่อนจะเดินตามเมิ่งลู่เจินไปเตรียมตัว นำผ้านวมมาวางปูบนเกวียนที่ขอเช่าจากผู้นำหมู่บ้านมา ดูเหมือนเขาจะเล่นใหญ่กว่านางอีก ทุบให้กระอักเลือดสักที่ไหมจะได้สมจริงมากขึ้น ไอ้โรคจิต

ทั้งสามขึ้นเกวียนเพื่อเข้าเมือง เงินยี่สิบตำลึงท่านอาจารย์สุยให้มาเสิ่นเยี่ยนฟางไม่ถามถึงสักคำ นางกำเงินสิบตำลึงไว้แน่น มีปิ่นเงินของคนบ้านเสิ่นอีกขายอย่างน้อยก็สามถึงห้าตำลึง เออเอาสิอย่ามะเล่นกับระบบเจ๊เสิ่นนะย่ะ แม่ฟาดเรียบเลย

ไม่นานเกวียนก็เดินทางมาถึงในตัวเมือง เสิ่นเยี่ยนฟางแวะส่งเมิ่งหย่งชวนที่โรงหมอ ก่อนจะมาหาที่จอดเกวียนจากนั้นก็จ่ายค่าฝากวัวเอาไว้ก่อนจะไปหาเมิ่งหย่งชวนที่โรงหมอ

เสิ่นเยี่ยนฟางสังเกตุบริเวณรอบๆ ตามสไตล์ของหน่วยสอดแนมทุกอย่างต้องประมวลผลฉับไว เดินไปตามตรอกต่างๆ สังเกตุทุกอย่าง ก่อนจะมองหาอาชีพที่ต้องทำหากินยังโลกที่โหดร้ายนี่เฮ้อ

กำลังจะไปที่โรงหมอก็เจอเข้ากับอาเขยพอดีกับที่อาเขยหันมาเจอนาง สวยผิดหูผิดตาจริงๆ ขนาดตอนที่ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ มอมแมมนางยังงามนัก ตอนนี้นางยิ่งงาม ปากชมพูอวบอิ่มนั่น หน้าอกที่เขาเคยได้สัมผัสมันครั้งหนึ่งก่อนที่นางจะเอาหมอนไม้ฟาดหัวเขาจนแตก แล้วเมียเขากลับมาพอดี อยากจับไว้ใต้ร่างจริงๆ แต่งให้ไอ้ขี้โรคนั่นน่าเสียดาย

“หืมใครเนี่ย เสี่ยวฟางของอานี่นามาเดินตลาดหรือ วันนี้แต่ตัวงดงามมากนัก เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่อาเลี้ยงเจ้าเองดีไหม สามีขี้โรคของเจ้าเล่า คงไม่ได้มาซื้อของเซ่นไหว้หรอกนะ เสียดายความสาวเจ้าจริงๆ อยากให้อาเขยคนนี้ช่วยคลายความเหงาดีหรือไม่”

เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นสายเขาที่มองนางด้วยสายตาลามกโลมเลีย อีกทั้งสหายของเขาอีกสองคนก็ใช้สายตาเช่นเดียวกัน ดูท่าคงนิสัยอุบาทว์เหมือนกัน จึงไม่ตอบแต่เดินหนีแทน หวังซูอาเขยของนางเดินมาดักหน้า ก่อนจะกางแขนกั้น ส่งสายตาโลมเลีย

เสิ่นเยี่ยนฟางนับหนึ่งในใจ ชาวบ้านกำลังจะไปช่วยแต่หนึ่งในนั้นคือจางลี่บุตรชายเศรษฐีจาง ใครก็ไม่อยากมีเรื่องจึงได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้น

“หลานสาวเจ้างามยิ่งนักหวังซู่ ให้ข้าได้ชิมก่อนแล้วจะส่งต่อให้เจ้า ว่าอย่างไรแม่นางน้อยไปสนุกกับข้าดีกว่า สวรรค์รอเราอยู่นะ โอ๊ะ “

ตุบ!!ผลัก!!ผั๊ว!!อ๊ากซ์!! พริบตาทั้งสามคนก็ลงไปนอนกอง โดยที่ไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เสิ่นเยี่ยนฟางไปแล้วพร้อมกับถุงเงินก้อนโตของคุณชายทั้งสอง ลองคำนวณคร่าวๆ น่าจะเกือยสองร้อยตำลึง อืมกำลังคิดว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะได้อาชีพแล้ว เจอลู่ทางทำมาหากินแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง

ลูกคนรวยเขาพกเงินเยอะขนาดนี้ วันหนึ่งเดินมาชนตอนางสักสองคน อยู่ได้ครึ่งปีเลยเชียว ฮ่าๆๆๆ

ไม่นานก็มาถึงโรงหมอ เมิ่งหย่งชวนรอตรวจอยู่ เขาเห็นนางอารมณ์ดีก็แปลกใจ ก่อนออกจากบ้านยังจะฆ่าเขาตายอยู่เลย ตอนนี้ยิ้มให้เสียหวานจนเขาเสียวสันหลังยังไงไม่รู้