ส่วนทางด้านของหยางซิงเหยียนที่ได้มาถึงบ้านของเมิ่งหย่งชวนก็กระโดดลงจากเกวียนทันที เสิ่นเยี่ยนฟางจุงมือนางให้เดินตามาที่ท้ายหมู่บ้าน บรรยากาศดักว่าที่โรงเตี้ยมนั่นเสียอีก
"นี่บัณฑิตเมิ่ง ฮุหยินบ้านของพวกท่านน่าอยู่มากเลย ข้าชอบที่นี่ข้าไม่กลับเมืองหลวงแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายหวงหย่งเหนียน"
"ท่านหญิง ที่นี่ไม่มีข้าทาสบริวาร ทุกอย่างท่านต้องช่วยเหลือตนเอง ท่านแน่ใจหรือว่าจะอยู่ได้"
เสิ่นเยี่ยนฟางเอ่ยขึ้น แต่หยางซิงเหยียนไม่ได้สนใจ นางกำลังเห็นลำธารหลังบ้าน ข้าไปหน่อยเป็นภูเขาสูง ต้นไม่มากมายเลย มีดอกไม้ป่าเต็มไปหมด หยางซิงเหยียนวิ่งเล่นเจอดอกไม้ก็เก็บมาแซมผม เมิ่งหย่งชวนมองตามร่างน้อยที่วิ่งไปมา เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นเขามองนางไม่วางตาก็อยากรู้ว่าเพราะอะไร
สายตาของเขาไม่ได้บ่งบอกว่าชื่นชอบสตรีหรืออย่างไร แต่มันบ่งบอกถึงความหนักใจ เสิ่นเยี่ยนฟางจึงเดินไปหาจับมือเขาแล้วมองหน้
"เจ้ากำล
