ลิขิตกาลบัลดาลรัก

ความฝันของเสิ่นเยี่ยนฟาง

บนเขาถัวซานบุรุษวัยสามสิบกว่าคนนึงนั่งรอเมิ่งหย่งชวนอยู่ ทันทีที่เห็นก็ลุกขึ้นเอ่ยทักทาย

"รองแม่ทัพ เหตุใดท่านช้านักข้าเกือบจะกลับก่อนเสียแล้ว"

"ภรรยาข้านางนอนยากน่ะ ใต้เท้าโจวมีเรื่องอันใดหรือ"

"จางถูลี่ถูกปลดจากตำแหน่งทั่นฮวาแล้ว เดิมทีเขาได้ที่หนึ่งแต่เพราะเรื่องที่ท่านส่งหลักฐานการโกงข้อสอบให้กับไท่จื่อทำให้การสอบครั้งนี้เป็นโมฆะ สกุลจางกับสกุลลู่เป็นผู้คุมการสอบครั้งนี้จึงถูกเพ่งเล็งเป็นอันดับแรกว่าพวกเขาเป็นคนลักลอบนำข้อสอบออกมา อีกอย่าหัวข้อการสอบออกโดยฝ่าบาท นี่เท่ากับตบหน้าสำนักราชบัณฑิต ตบหน้าราชครูต้วนอีกด้วย"

"หึ พวกเขาอยากได้ตำแหน่งขุนนางเพื่อกินรวบทั้งราชสำนัก ใต้เท้าโจวอีกสามเดือนข้าจะไปชายแดนเพื่อรับตำแหน่งแม่ทัพตะวันออกต่อจากแม่ทัพหาน เรื่องนี้อย่าให้ใครในเมืองหลวงรู้โดยเฉพาะสกุลลู่ ข้าต้องการตามหาท่านพ่อของข้าก่อน"

"แล้วทางด้านสกุลจางเล่าท่านต้องการทำเช่นไร"

"เดิมทีสกุลจางไม่ใช่ศัตรูของข้า แต่เมื่อสิบเดือนก่อนจางฮั่นกลับมาข่มขู่ข้าไม่ให้เข้าสอบ เพื่อให้น้องชายตนเองได้ตำแหน่งเขาจึงเท่ากับประกาศตัวเป็นศัตรูกับข้าไปแล้ว"

"รองแม่ทัพ เหตุใดท่านไม่เปิดเผยไปเลย ยอมให้บ้านใหญ่รังแกจนน้องชายเกือบพิการเช่นนี้"

"เป็นข้าที่ประมาท ไม่คิดว่าคนที่เป็นปู่กับย่าจะลงมือเหี้ยมโหดกับหลานชายตนเอง ข้าไม่ได้เกิดที่นี่แต่แรกมาอยู่ที่เหอป๋ายก็ตอนสิบขวบแล้ว แต่อาเจินเกิดที่นี่ก็คิดว่าสองผัวเมียผู้เฒ่าสกุลเมิ่งจะมีจิตเมตตาสักนิดแต่เปล่าเลยเป็นข้าคิดผิด จากนี้ไปพวกเขาต้องชดใช้ให้อาเจิน รวมถึงที่ตบตีภรรยาข้าด้วย"

"เฮ้อ สองปีก่อนท่านไม่ได้ติดตามท่านบิดาไปเพราะเขาต้องการให้ท่านเข้าเรียน แต่ก่อนหน้าท่านก็ไม่ได้ไร้ตำแหน่งในกองทัพข้าไม่เข้าใจเหตุใดนายท่านเมิ่งให้ท่านออกจากกองทัพกลับมาอยู่ที่บ้านเพื่อเรียนหนังสือกัน"

"ท่านพ่อห่วงอาเจินและไม่อยากให้ข้าไปเสี่ยงภัยจึงไม่ให้ข้าเข้าร่วมกองทัพ แต่ข้าคิดว่าท่านพ่อเกรงว่าข้าจะตามหานางเจอแล้วแก้แค้นนางกับตระกูลของนางมากกว่า ดูเหมือนท่านพ่อยังคงรักสตรีใจโลเลคนนั้นอยู่"

"ท่านก็นับว่าเก่งยิ่งนัก อยู่ในกองทัพสังหารศัตรูนับไม่ถ้วน แต่ยังอุตส่าห์สอบจนได้ซิ่วไฉ ข้านับถือท่านจริงๆ ที่จริงไท่จื่อมีเรื่องให้ท่านไปทำ องค์ชายสามเหมือนจะกำลังทำบางอย่างลับหลังฝ่าบาท และดูเหมือนสกุลลู่ของท่านตาท่านจะสมรู้ร่วมคิด"

"จัดการสอบใหม่คงอีกไม่นาน ข้าจะเข้าสอบอีกครั้งอยากรั้งตำแหน่งทั่นฮวาสักหน่อย ในเมื่อคนสกุลจางถูกห้ามลงสนามสอบเป็นเวลาห้าปีแล้วใครจะมาเคาะประตูห้องข้ากันอีก เอาให้ลู่หานกระอักเลือดต่อหน้าไปเสียเลย"

"แล้วพิษเย็นในตัวท่านเป็นเช่นไรบ้างขอรับ"

"ขับออกหมดแล้ว ลู่หานช่างชาญฉลาดยิ่งนัก วางยาพิษข้าชนิดที่ให้คนดูไม่ออก คงต้องการให้ให้คนคิดว่าข้าป่วยด้วยโรคร้ายแรงหึ ลู่ซินก็โง่มถูกบิดาหลอกใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า นางไม่สมควรเป็นมารดาข้าจริงๆนั่นแหละ "

"อีกสามวันข้าจะเดินทางมารับตำแหน่งเจ้าเมืองที่นี่ คำสั่งนี้ไท่เป็นคนไปขอพระราชทานมา ส่วนเรื่องที่ไท่จื่อให้ท่านไปทำอยู่ในจดหมายนี่แล้ว ฝนใกล้ตกแล้วข้าต้องไปก่อน ว่าแต่ภรรยาท่านนางช่างงามนัก ข้ายินดีด้วย"

โจวหยวนไปแล้ว เมิ่งหย่งชวนคิดถึงคำพูดของเขาก็ถอนหายใจ หากเขากลับมาช้ากว่านี้อีกนิดน้องชายคงถูกทรมานจนตายไปแล้ว สกุลลู่กับสกุลเมิ่งพวกเจ้าอยากเป็นศัตรูกับข้าเสียจริงสินะ

เมิ่งหย่งชวนเข้ากองทัพตอนอายุสิบหก เป็นเพราะเขาเคียดแค้นมารดาที่ทิ้งพวกเขาไป เมิ่งหย่งชุนเห็นว่าบุตรชายเอาแต่ฝังความเกลียดชังจึงฝากสหายของเขาพาเข้ากองทัพให้เขาได้ระบายความเกลลียดชังไปกับศัตรูเหล่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งมีรองแม่ทัพคนหนึ่งมาใหม่อยู่ที่ค่ายกินนอนกับพวกเขาร่วมกันปราบปรามกลุ่มชนเผ่าที่ชอบลุกล้ำชายแดนบ่อยครั้ง พวกเขาปราบกลุ่มลชนเผ่าซงหยูสำเร็จ แต่รองแม่ทัพคนนั้นกลับถูกคนลอบสังหาร และเป็นเขาที่ช่วยไว้ได้

ท่านพ่อแจ้งให้เขาลาออกเพื่อมาดูแลน้องชาย เพราะท่านพ่อรับงานคุ้มกันสินค้าไปเจียงหนาน ส่วนเขาจำใจกลับบ้านแต่ก่อนกลับเพียงสามวันเขากลับได้แต่งตั้งเป็นรองแม่ทัพ แม้แต่ตัวเขาเองก็เหลือเชื่อ ทางด้านแม่ทัพใหญ่ยอมให้เขากลับมาเยี่ยมบ้านแต่ไม่ให้เขาลาออก บอกว่าอยากกลับเข้ากองทัพเมื่อไหร่ก็กลับมา

เมิ่งหย่งชวนต้องไปเจียงหนาน ที่สุดท้ายที่มีคนพบท่านพ่อเขาอยู่ที่นั่น ท่านพ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุตรชายคนนี้กำลังจะได้เป็นแม่ทัพตะวันออก ท่านพ่อยังอยู่ มีคนบอกว่าพบคนลักษณะเช่นท่านพ่อที่แคว้นหนาน อีกไม่นานเขาจะไต่เต้าขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่แล้ว เมิ่งหย่งชวนต้องการที่จะบดขยี้สกุลลู่กับสกุลจางให้เหมือนมดตัวนึง

ที่เขาเดินทางไปเมืองหลวงไม่ได้ต้องการไปสอบจริงจัง แต่อยากไปดูหน้าสตรีแพศยากับชายชู้ที่นางแต่งงานด้วย แต่การที่เข้าเมืองหลวงครั้งนั้นทำให้เขาได้รู้ว่ารองแม่ทัพจ้าวคนนั้นก็คือจ้าวเผยหยวนรัชทายาทเป่ยฉี นี่คงเป็นที่มาของตำแหน่งรองแม่ทัพของเขา รอข้าก่อนนะลู่หาน จางฮั่นอีกไม่นานหรอก หากเรื่องที่ท่านพ่อข้าถูกลอบทำร้ายหากเป็นฝีมือเจ้าจริงๆลู่หานข้าจะล้างพวกเจ้าทั้งตระกูล

เมิ่งหย่งชวนเข้าบ้านมาปิดประตูพอดีกับที่สายฝนกระหน่ำลงมา ภรรยาเขาพูดถูกต้องเร่งซ่อมแซมบ้าน พรุ่งนี้ต้องเบิกเงินของบิดาเสียแล้ว เขาต้องล้อมรั้วอิฐให้สูงกว่านี้เพื่อความปลอดภัยของทั้งคู่ เขาจะแจ้งท่านปู่ใหญ่ว่าเป็นเงินจากการที่เศรษฐีจางจ้างไปสอนบุตรชายเพื่อสอบซิ่วไฉ

เมิ่งหย่งชวนเหนื่อยกับการวางแผนเล่นงานศัตรูแบบที่ไม่ให้พวกเขาตั้งตัวมานานปีกว่าแล้วนับแต่วันที่ท่านอาคนนั้นบอกว่าคนสุดท้ายที่บิดาไปพบน่าจะเป็นลู่หาน เขาแทบไม่ได้นอนต้องแกล้งป่วยว่าตนเข้าสอบไม่ได้ ต้องทนคำดูถูกเหยียดหยามเพื่อให้ได้แยกบ้าน ทุกอย่างทำเขาคิดหนักไปหมดน้องชายก็ถูกรังแกจนกลายเป็นเด้กหวาดระแวง แต่เพราะเสิ่นเยี่ยนฟางเมิ่งลู่เจินถึงได้หัวเราะออกมาได้ จากที่เขาเอาแต่ก้มหน้า เขาผิดเองที่เพิกเฉยน้องชายไปเพราะความประมาท แม้จะกดดันทุกอย่างแต่พอเขานอนเคียงข้างเสิ่นเยี่ยนฟางกลิ่นกายนางกลับทำให้เขาผ่อนคลายในเรื่องทุกอย่าง

เมิ่งหย่งชวนอยากเอานางไปกองทัพด้วยจัง แต่เขามีเรื่องต้องไปทำให้รัชทายาทอีกทั้งต้องตามหาบิดาจึงไม่สามารถเอานางไปด้วยได้ เงินสามหมื่นตำลึงที่ต้องคุ้มครองสินค้าไปเจียงหนานนั้นคงชดเชยให้นางได้ ดูเหมือนเมียจะหน้าเงินไม่ใช่น้อย

เมิ่งหย่งชวนประทับริมฝีปากไปยังปากบางนั่น เสิ่นเยี่ยนฟางอื้ออ้าบ่นอุบอิบ เหมือนจะเรียกชื่อเขา นางคิดว่าตนเองฝันหรือ

"อื้อ เมิ่งหย่งชวน"เขาลองเรียกนางดู

"เสี่ยวฟางอ้าปากให้หน่อยได้ยินหรือไม่"

"อื้อ"

ได้ผลนางตอบสนองทั้งๆที่หลับอยู่ ลิ้นร้อนของเขาเกี่ยวลิ้นเล็กเอาไว้ เขาจูบนางจนพอใจแต่เหมือนคนหลับจะไม่ยอมพอนางอื้ออ้าประท้วงตอนที่เขาถอนริมฝีปากออกมา จนเขาต้องก้มลงจูบนางอีกครั้ง

มือหนาปลดเสื้อนางออก ใส่สามชั้นก็ไม่มีประโยชน์หรอกแม่ลูกกวางน้อย ทรวงอกงามเด้งขึ้นสู่สายตาคมทันที ปลายถันสีชมพูยั่วยวนนัก เขากระซิบข้างหูนางอย่างรัญจวน

"เสี่ยวฟาง ได้ยินไหม"

"อื้อ"

"นมเจ้าสวยเหลือเกินขอกินได้ไหม"

"อื้อ ได้ "

"ข้าจะชิมแล้วนะเด็กดี อืมหวานจัง"

ลิ้นร้อนตวัดเม็ดบัวรัวๆ บางครั้งก็ดูดแรงๆจนร่างบางสะท้านเอ่ยชื่อเขาออกมาทำให้เมิ่งหย่งชวนยิ้มหวาน

"อื้อ เมิ่งหย่งชวน ทำไมเสียวจัง อื้อลิ้นเจ้าอ่าห์"

"เสี่ยวฟางเจ้าชอบฝันแบบนี้ไหม ถ้าชอบข้าจะทำให้เจ้าฝันดีทุกคืนเลยคนงาม"

"อื้อ ชอบ อ่าห์ ดะ ดูดอีกอยากได้ อื้อ"

คนตัวเล็กกำลังคิดว่าตนเองฝันจึงเรียกร้องเต็มที่ เสียงครางนั้นกระตุ้นคนตัวโตยิ่งนัก เมิ่งหย่งชวนก็ไม่รอให้นาฝันค้างเขาช้อนแผ่นหลังนางขึ้นให้ทรวงอกแอ่นขึ้นมาหา ก่อนจะดูดกลืนอย่างหิวโหยจนคนตัวเล็กครางเรียกแต่ชื่อเขาเสียงหวาน

"เมิ่งหย่งชวน อื้อ ขออีกข้าอยากได้อีก อ่าห์เสียว อืม เด็กบ้าเจ้าลิ้นดีขนาดนี้เลยหรือ อยากถูกเจ้าทำตรงอื่นบ้างอ่าห์ อื้อเสียววว"

"ทูนหัวเจ้าหมดระดูเมื่อไหร่ข้าจะเลียให้ทั้งตัวเลย ไม่ต้องห่วงหรอก เสี่ยวฟางชอบไหม"

"อื้อ ชะ ชอบ"

เมิ่งหย่งชวนได้ใจจึงนอนตะแคงข้าง หันหน้านางเข้าหา คืนนี้เขาไม่คลายจุดให้นาง เพราะอะไรนะหรือก็เมียบอกชอบก็นอนดูดนมทั้งคืนไปเลยสิ หวานเสียจริงพรุ่งนี้ค่อยหหาข้อแก้ตัวแล้วกัน แต่ตอนนี้ขอกินก่อนหวานขนาดนี้ ส่วนคนตัวเล็กก็ถูกเขาดูดสองเต้าจนเพลิน แอ่นแต่หน้าอกเข้าหาเขาทั้งคืน

ยามเหมาเมิ่งหย่งชวนใส่เสื้อผ้าให้นางเรียร้อยทุกชิ้น รอจนแสงทองเริ่มพ้นขอบฟ้าขึ้นมา เขาจึงคลายจุดให้นาง เสิ่นเยี่ยนฟางตื่นแล้วนางลุกขึ้นมามองหน้าคนที่หลับข้างๆก็หน้าแดง นางฝันๆว่าเรียกร้องให้เขาทำกับนาง ในฝันเหมือนนางจะบอกเขาด้วยว่าชอบอยากให้เขาดูดมันทั้งคืน ให้ตายเถอะจะมองหน้าเขาติดไหม ไม่รู้ละเมอเรียกชื่อเขาออกไปหรือเปล่า แต่ในฝันไอ้เด็กนี่ลิ้นดีเป้นบ้าเลย ขนาดในฝันยังเสียวหัวนมจะบ้าไม่อยากคิดถึงตอนที่เขาเข้าหอกับนางเลย อึ๊ย

"ตายห่า เจ๊หลิวนี่หล่อนฝันเปียกจนตื่นสายเลยหรือเนี่ย ไปหุงข้าวได้แล้วถึงเด็กมันจะน่ากินก็เหอะแต่หล่อนไม่ควรหื่นขนาดนี้นะ เด็กมันจะรู้ไหมว่าฉันเอามันมามโนเนี่ย โอ๊ยยายบ้า"

เสิ่นเยี่ยนฟางสะบัดหน้าไปมา เมิ่งหย่งชวนได้ยินสิ่งที่นางพูดแต่บางคำเขาไม่เข้าใจ แต่ความหมายนางเหมือนจะบอกว่าเขาน่ากิน นางโน้มตัวลงมาหาเขา ลมหายใจนางอยู่ข้างหูเขานี่เอง อยากรู้นางจะทำอะไร

"เจ้าหนู ลิ้นดีขนาดนี้จะแค่ในฝันไหม ถ้าเรื่องจริงทิ้งเจ๊ไว้กลางทางล่ะน่าดูแน่"

เสิ่นเยี่ยนฟางไปแล้ว นางเข้าครัวหุงข้าวปกติ เมิ่งหย่งชวนอมยิ้มอยากรู้ว่าข้าดีแต่ในฝันหรือเปล่าใช่ไหมแม่ตัวดี รอเจ้าหายป่วยก่อนเถอะได้รู้กันแน่