เสิ่นเยี่ยนฟางกอดเอวเขาเอาไว้ มือบางลูบใบหน้าหล่อเหลา นิ้วโป้งนวดหว่างคิ้วให้เขาก่อนจะเอ่ยกับเมิ่งหย่งชวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ที่ผ่านมาข้าไม่รู้ว่าท่านกับอาเจินเจอเรื่องเลวร้ายอะไรมา แต่เมิ่งหย่งชวนปลายเท้าคนเราชี้ไปข้างหน้าก็เพื่อให้ก้าวเดินไปข้างหน้ามิใช่ให้เดินถอยหลังหรือยืนอยู่ที่เดิม"
เมิ่งหย่งชวนยิ้มให้นางกดปลายคางตนเองกับหระหม่อมนางเสิ่นเยี่ยนฟางยอมให้เขากอดนางพักใหญ่ จากนั้นเมิ่งหย่งชวนก็ลงจากเตียงแล้วช้อนอุ้มนางไปในครัว ก่อนจะช่วยนางก่อไฟหุงข้าว เสิ่นเยี่ยนฟางให้เขาไปปลุกเมิ่งลู่เจินเดี๋ยวคืนนี้จะนอนไม่หลับ
"ท่านไปปลุกน้องชายเถอะ เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับที่เหลือข้าทำเองได้"
เมิ่งหย่งชวนเข้าไปปลุกเมิ่งลู่เจิน เสิ่นเยี่ยนฟางรู้สึกว่าเขามีปมในใจและเป็นปมใหญ่มากเสียด้วย เด็กคนนี้อายุแค่นี้แบกอะไรไว้บนบ่ามากมายนักนะ แต่นางรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากนัก จะมีบุรุษในยุคโบราณ
